ஒரு வகையில் முதலாம் உலகப் போர் இரண்டாம் உலகப் போரைவிட கொடூரமானது.

1939ல் இரண்டாம் உலகப் போர் ஐரோப்பாவில் தொடங்கியபோது போர்க்களங்களில் கொத்துக் கொத்தாகச் சாவது ஓரளவுக்குச் சாதாரணமாகி இருந்தது.

ஆனால் முதலாம் உலகப் போர் அப்படியல்ல. 1914க்கு முந்திய காலங்களில் நடந்த போர்களில் – 1870ல் நடந்த பிராங்கோ ப்ரஸ்ஸிய போர் உள்பட – மனிதர்களைத் தூரத்திலிருந்து தாக்கி அவர்களை ஒரே நேரத்தில் பெருங்கூட்டமாகச் சாகடிக்கும் வகையில் தொழில் நுட்பமோ, விஞ்ஞானமோ வளர்ந்திருக்கவில்லை.

1914ல் ஒரே நேரத்தில் சரமாரியாகத் தோட்டாக்களைத் துப்பும் இயந்திரத் துப்பாக்கிகள், கண்ணி வெடிகள், டாங்கிகள், போர் விமானங்கள், விஷ வாயு தாக்குதல் எல்லாம் அறிமுகமாயின.

போர் என்பது கொடூரமானது என்றாலும் குறைந்தபட்ச மனிதாபிமான நெறிக்குட்பட்டு நடத்தப்படும் என்று நம்பிப் போருக்குச் சென்ற பல லட்சம் இளையர்கள் யாரால் அடிக்கப்படுகிறோம் என்று அறியாமல் செத்துப் போனார்கள். இன்னும் பல்லாயிரம் பேர் விஷ வாயுவால் மூச்சுத் திணறிச் செத்தார்கள். பலர் குருடர்களாக போர்முனையிலுருந்து திரும்பினார்கள். இன்னும் பல்லாயிரம் பேரின் உடல்களைக் கண்ணிவெடிகள் சிதைத்துக் குரூபமாக்கின.

மிகக் குறுகிய காலத்தில் அதன் இளையர்கள்மீது கட்டவிழ்க்கப்பட்ட அரக்கத்தனமான வன்முறையால் ஐரோப்பா ஆடிப்போனது. முதலாம் உலகப் போரின்போது அனுபவித்த கொடூரம் அதன் ஆன்மாவில் பெரும் வடுவாக இறங்கியது.

போரிலிருந்து தப்பிப் பிழைத்த இளையர்களில் பெரும்பாலும் உடலால் சிதையாமல் இருந்தாலும் மனத்தால் சிதைந்தவர்களாக ஆனார்கள். வாழ்க்கையில் எவ்வித பிடிப்பும், நோக்கமும் இன்றி அலைந்தார்கள். குடியிலும் அர்த்தமே இல்லாத கேளிக்கைக் கொண்டாட்டங்களிலும் வாழ்க்கையைத் தொலைத்தார்கள்.

இவர்களுக்குத் தொலைந்த தலைமுறை என்ற பெயர் தரப்பட்டது. கொடுத்தவர் அமெரிக்க எழுத்தாளர் கேர்ட்டுரூத் ஸ்டெய்ன். ஒரு தடவை ஸ்டெய்ன் தனது வாகனத்தைப் பழுது பார்க்க பிரஞ்சு மெக்கானின் கடையொன்றுக்குப் போயிருந்தபோது வேலையை விரைவில் முடிக்க முடியாமல் தடுமாறிய கடைப்பையனை கடை முதலாளி ‘நீங்கள் எல்லோரும் தொலைந்த தலைமுறை’ என்று திட்டினார்.

இந்தக் கதையைப் பின்னர் ஹெமிங்வேயிடம் சொன்ன ஸ்டெய்ன் ‘அதுதான் நீங்கள். போரில் ஈடுபட்ட வாலிபர்கள் நீங்கள் அத்தனைப் பேரும் தொலைந்த தலைமுறைதான்’ என்று சொன்னதாக ஹெமிங்வே பின்னர் தனது சுயசரிதைக் கட்டுரையான A Moveable Feast நூலில் எழுதுகிறார்.

ஹெமிங்வே பின்னர் இந்த வாசகத்தைத் தனது A Sun Also Rises நாவலின் ஆரம்பத்தில் வைத்தார்.

ஹெமிங்வே, ஜான் ரோட்ரிகோ தோஸ் பாஸோஸ், ஸ்காட் ஃபிட்ஸ்ஜெரால்ட் ஆகியோர் இந்தத் தொலைந்த தலைமுறையின் முக்கியமான எழுத்தாளர்களாகக் கருதப்படுகிறார்கள்.

(1) மனிதர்களின் தன்மானத்தை முற்றிலும் உறித்துவிட்டு அவர்களை எந்தவிதமான மதிப்புமில்லாத வெற்று இலக்கங்களாக மாற்றும் ஊழலும் அதிகார மமதையும் புரையோடிப் போன சமுதாயக் கட்டமைப்பின் மீதான விமர்சனம், (2) எவ்வித மீட்சியையும் நோக்கி நகர முடியாத தனிமனித அவலம், (3) அர்த்தமில்லாத கொண்டாட்டங்களில் வாழ்க்கை வீணாய்க் கழிவது, (4) கதைசொல்லி புறச்சம்பவங்களை மட்டுமின்றி அகச் சிந்தனை மற்றும் கற்பனை ஓட்டங்களையும் நிகழ்வுகளாகவே பிரதானப்படுத்திக் கதையோட்டத்திற்குள் நுழைத்தல் ஆகிய உத்திகளை தொலைந்த தலைமுறை எழுத்தாளர்கள் தங்கள் படைப்புக்களில் பயன்படுத்தினார்கள்.

தொலைந்த தலைமுறை எழுத்தாளர்களின் தாக்கம் பின்னாளில் கர்ட் வொன்னகுட், ஜாக் கேருவேக், தாமஸ் பிங்கோன் ஆகியோரின் எழுத்துகளிலும் தெரிகிறது.

இந்தத் தலைமுறையின் இலக்கியப் பங்களிப்புகளை அறிந்து கொள்ள விரும்புகிறவர்கள் ஃபிட்ஸ்ஜெரால்டின் The Great Gatsy, தோஸ் பாஸோஸின் Three Soldiers நாவல்களையும் பின்னாளில் கர்ட் வொன்னகுட் எழுதிய Slaughterhouse Five மற்றும் ஜேக் கேருவேக்கின் On the Road நாவல்களையும் வாசித்துப் பார்க்கலாம்.

இடிக்கப்பட வேண்டிய பழைய ஹோட்டல் கட்டடம். அதற்குள் இருக்கும் அமானுஷ்யங்கள். மாந்திரீக விஷயங்களிலும் அறிவியலிலும் நல்ல பரிச்சயமுள்ள கதாநாயகன். அவனைக் காதலிக்கும் (அவன் மனைவியையும் சேர்த்து) கதையோடு தொடர்புடைய பல பெண்கள்.

கதாநாயகன் தன் கதையைத் தானே சொல்வது போன்ற கதையமைப்பு.

பிராம் ஸ்டோக்கர், மேரி ஷெல்லியிலிருந்து இந்நாள் அமெரிக்க ‘பி-கிரேட்’ சினிமாக்காரர்கள் வரை பயன்படுத்தும் அம்சங்கள்தான் என்றாலும் இந்த இலக்கியக் கட்டமைப்புக்குக் குறைந்தபட்சம் 18ம் நூற்றாண்டிலிருந்து ஒரு வம்சாவளி உண்டு.

‘ஷாந்தினி சொர்க்கம்’ என்ன இலக்கிய வகை என்று வாசகர் ஒருவர் எழுத்தாளர் குணசீலனிடம் கேட்டாராம்.

‘ஷாந்தினி சொர்க்கம்’ தமிழில் வந்துள்ள காத்திக் (Gothic) நாவல்.

ஃபிராங்கன்ஸ்டைன், டிராகுலா, ப்ராண்டே சகோதரிகளின் கதைகளைப்போல் அமானுஷ்யத்துக்கும் அறிவியலுக்கும் இடையே உள்ள மயங்கிய வெளியில் ‘ஷாந்தினி சொர்க்கம்’ கதை நடக்கிறது.

காத்திக் கதைகள் உருவான காலம் ஐரோப்பாவில் தொழில் புரட்சியும் விஞ்ஞான கண்டுபிடிப்புகளும் மிகக் குறுகிய காலத்தில் பெருவளர்ச்சி கண்ட காலம். அமானுஷ்யம் தொடர்பான பழைய  நம்பிக்கைகளை இந்த வளர்ச்சிகள் பலமாகப் பாதித்தன. அறிவியலுக்கும் பழைய நம்பிக்கைகளுக்கும் இடையிலான தத்துவார்த்த போராட்டங்களின் வடிவமே காத்திக் கதைகள்.

மனிதர்களின் அடிமனதில் குடியிருக்கும் மிகத் தொன்மையான நம்பிக்கைகளும் பயங்களும் அறிவியலோடு மோதும்போது நடக்கும் அகப்போராட்டங்களை இந்நாவலில் குணசீலன் காட்டுகிறார்.

இந்த இருவேறு தத்துவார்த்த அடிப்படைகளின் பிரதிநிதிகளாக நாவலில் கதாநாயகனின் மானசீக ஜோதிட ஆசான், கிளி ஜோதிடன், நாவலின் இறுதியில் வரும் மாந்திரீகர் மற்றும் மனோவியல் மருத்துவர் மகாதேவன், கட்டடத்தை உடைக்க வரும் வல்லுநுர்கள் ஆகியோரை அமைத்திருப்பது சிறப்பு.  

தத்தமது துறைகளின் ரகசியங்களை உணர்ந்தவர்களாகவும் அவற்றின் அதிகார மையங்களாகவும் இவர்கள் இயங்குகிறார்கள்.  பேய்களைப் பற்றியும் அமானுஷ்யங்களைப் பற்றியும் இந்நாவல் முன்னெடுக்கும் விவாதத்தை இவர்களின் உரையாடல்கள் பேய்க்கதையை மீறியும் வேறொரு தளத்துக்கு நகர்த்துகின்றன.

நாவலின் கதாநாயகன் இவ்விருவேறு உலகங்களின் கால்களை வைத்திருக்கும் renaissance மனிதனாகக் காட்டப்படுகிறான்.

ஆனால் கிராமத்தில் பிறந்து முரடனாகவும் ஓரளவுக்குக் குடிகாரனாகவும் வளர்ந்த அவன் மருத்துவம், கழிவுநீர் சுத்திகரிப்பு, கட்டடங்கள் இடிப்பது, வைர வியாபாரம் ஆகிய அனைத்திலும் எப்படி முப்பது வயதுக்குள் இத்தகைய பரந்துபட்ட அறிவைப் பெற்றான் என்பதை நாவல் இன்னும் பலமாக நிறுவியிருந்தால் கதை இன்னும் பலம் பெற்றிருக்கும்.

மேலும் அப்பழுக்கில்லாத முகத்தில் மச்சம் இருந்தால் அழகு கூடும் என்ற அழகியல் கோட்பாட்டிற்கு இணங்கக் கதாநாயகன் எல்லாத் துறைகளிலும் துறைபோனவனாகவும் எல்லாச் சிக்கல்களுக்கும் அவனே தீர்வுகளைச் சொல்பவனாகவும் அமைவது கொஞ்சம் சலிப்பூட்டத்தான் செய்கிறது.

கதையின் விவரங்கள், உரையாடல்கள் சிலவற்றில் நிச்சயம் எடிட்டிங் கத்தரிக்கோல் தேவை.

இத்தகைய காத்திக் பின்னணியைக் கொண்ட கதையில் கிராமப் பின்னணி வருவது நிச்சயம் சுவாரஸ்யம்தான். அதிலும் கதை சொல்வதில் சின்னச் சின்ன மர்ம முடிச்சுகளை வைத்துப் பின்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் அதை எழுத்தாளர் அவிழ்ப்பது நல்ல உத்தி. முதல் அத்தியாயங்களில் கதாநாயகனின் அறிமுகமும், அவன் பெயர் காரணம் விளக்கப்படுவதும் அட்டகாசம்.

ஆனால் கதாநாயகனின் விரிவான கிராமப் பின்னணி கதைக்குச் சில இடங்களில் ஒட்டாமல் இருப்பது போலவும் குறுக்குத் திசையில் பயணிப்பது போலவும் ஏற்படும் எண்ணத்தைத் தவிர்க்க முடியவில்லை.

இவற்றையெல்லாம் மீறியும் கதைகூறலாலும் சம்பவச் செறிவாலும் ‘ஷாந்தினி சொர்க்கம்’ தத்துவக் கனம் கொண்ட அமானுஷ்யக் கதை. வேறு விதமாகச் சொல்ல வேண்டுமென்றால் அமானுஷ்யங்களைப் பற்றிய நாவல் வடிவில் ஒரு நல்ல விவாதம்.

அசாதாரணமான புறச்சூழ்நிலைகள் மிகச் சாதாரண மனிதர்களை அசாதாரணமான வகைகளில் செயல்பட வைக்கின்றன.

பாலகுமார் விஜயராமனின் “சிவப்புப் பணம்” (குறு)நாவல் இந்தியாவில் நடந்த பண மதிப்பிழப்பு சரவணன், பாண்டி, கிருபா ஆகிய மூன்று சாதாரணர்களின் வாழ்வில் ஏற்படுத்திய விளைவுகளைப் பேசுகிறது.

அசாதரணமான சூழ்நிலைகளில் பிழைத்துக் கொள்ள எளிமையான மனிதர்கள் புதுமையான வழிகளைத் தேடிக் கண்டு கொள்வார்கள் என்ற அடிப்படையைப் பாலகுமார் விஜயராமன் இந்நாவலில் பணத்தை மாற்றிக் கொள்ள மூவரும் பயன்படுத்தும் அருமையான உத்திகளின் வழியாகச் சித்தரித்துக் காட்டுகிறார்.

ஆனால் இத்தனை புத்திசாலித்தனமாகச் செயல்படக் கூடியவர்கள் முன்னேற வேறு வாய்ப்புக்கள் இல்லாமல் பணத்தையும் பெரிய இடத்துத் தொடர்புகளையும் வைத்து லாபம் பார்க்கும் புகழேந்தி போன்ற சில பேருடைய ஆட்டுவித்தலுக்கு ஆளாகிறார்கள் என்பது “சிவப்புப் பணம்” காட்டும் அவலம்.

அரசியல் திரில்லர் என்று இந்த நாவல் சித்தரிக்கப்பட்டிருந்தாலும் எதிர்ப்பாராத சூழ்நிலையில் சிக்கிய எளிய மனிதர்களின் வாழ்வு போராட்டங்களைப் பேசுவதால் நாவல் திரில்லர் வகைமைக்கும் கொஞ்சம் மேலேறிப் போகிறது.

பாலகுமார் விஜயராமனுக்கு இட, நிகழ்வு வருணனைகள் அற்புதமாக வருகின்றன. நாவலின் தொடக்கத்தில் இராஜேஸ்வரி மட்டன் ஸ்டாலைச் சுற்றி நடக்கும் காட்சிகளும், மதிப்பிழந்த பணத்தை மாற்றிக் கொள்ள வங்கியின் முன்னால் மக்கள் தவித்து நிற்கும் காட்சிகளும் சிறப்பாய் அமைந்துள்ளன.

ஆங்கிலத்தில் ‘அட்மஸ்பியர்’ என்பார்கள், அந்தப் புறச்சூழ்நிலை வருணனைகளின் வழியாக மனிதர்களின் எண்ணங்களையும், அகச்சிக்கல்களையும் காட்டுவதில் பாலகுமார் விஜயராமன் சில உயர்ந்த இடங்களைத் தொடுகிறார்.

தோட்டம் ஒன்றைச் சொந்தமாக வாங்கிக் கொள்ளச் சரவணனுக்கு இருந்த பேராவலையும் நாவலின் முடிவில் அதற்குரிய வழி அவனுக்குத் திறக்கப்படுவதையும் காட்டுவதால் அவன் செய்யும் குற்றச் செயல்களை மீறியும் ஒரு மீட்சியை அடைவதாகக் காட்ட நினைத்திருப்பதும் சிறப்பு.

ஆனால் அந்த மூவரின் அகச்சிக்கல்களையும் இன்னும் தெளிவாகச் சொல்லியிருந்தால் இந்நாவல் வேறு நிலையை எட்டியிருக்கும் என்பது என் கணிப்பு. திரில்லர் நாவல் என்பதாலோ என்னவோ இம்மூவருடைய அகச்சிக்கல்களும் சரியாகச் சித்தரிக்கப்படாமலே போய்விடுகிறது. இதனால் அவர்கள் – குறிப்பாக சரவணன் – அடையும் மீட்சி நீர்த்துப் போக வாய்ப்பிருக்கிறது.

பலமாக வந்திருக்க வேண்டிய சில கதாபாத்திரங்கள், குறிப்பாக வங்கியின் முன்னால் மஞ்சள் பையுடன் நின்று பரிதாபமாக நெரிசலில் மறைந்து போகும் வீரம்மாள், வளர்ச்சியடையாமலேயே போகின்றன.

எனினும் “சிவப்புப் பணம்” ஒரு சமுதாய நிகழ்வையும், அதனால் எளிய மனிதர்களுக்கு ஏற்பட்ட பாதிப்பையும் பதிவு செய்யும் சுவாரசியமான படைப்பு.

வாசகன் தாராளமாக அந்தச் சிக்கல் மிகுந்த நாட்களில் மீண்டும் ஒரு முறை வாழ்ந்துவிட்டு வரலாம்.

இதுவே பாலகுமார் விஜயராமனின் வெற்றியுமாகிறது.

நெடுங்காலமாக “இலக்கணச் சுத்தமான” நாவல் என்பது உரைநடையில் எழுதப்பட்டது, குறைந்தது 50,000 வார்த்தைகள் கொண்டது என்ற வரையறை இருந்து வருகிறது.

ஆயினும் இந்த வரையறைகள் வெறும் வடிவ இலக்கணம் தொடர்புடையவையே. வார்த்தை எண்ணிக்கையை மையமாகக் கொண்ட நாவல் வரையறை மிகப் பல சந்தர்ப்பங்களில் மீறப்பட்டுள்ளது.

டல்ஸ்டாயின் “போரும் அமைதியும்” நிச்சயம் 50,000 வார்த்தைகளைவிட பல மடங்கு நீளமானது. ஆனால் அது நாவல் என்றே கருதப்படுகிறது. காம்யூவின் அந்நியன், சீசர் அயிரா, யோகோ தாவாதாவின் தற்கால நாவல்களில் சில (“மணமகன் நாயாய் இருந்தான்”) 50,000 வார்த்தைகளை எட்டாதவை.  ஆனால் அவைகூட நாவல்கள் என்றே கருதப்படுகின்றன.

உரைநடையைப் பொறுத்தவரை இதே கதைதான். உதாரணத்துக்கு சீன மொழியில் நாவல்கள் என்று கருதப்படும் பல படைப்புக்கள் நீளமான கவிதைப் பகுதிகளைக் கொண்டவை.

அப்படியென்றால், நாவல் வடிவத்தின் உண்மையான ‘இலக்கணம்’ என்ன?

நாவல் வடிவத்தின் முன்னோடிகளாக மூன்று ஆங்கில நாவல்கள் கருதப்படுகின்றன. 1719ல் வெளிவந்த டானியல் டீஃபோவின் “ராபின்சன் குரூஸோ”, 1722ல் வெளிவந்த அதே எழுத்தாளரின் ” மோல் ஃபிளாண்டர்ஸ்” மற்றும் 1741ல் சாமுவல் ரிச்சர்ட்சன் எழுதிய “பாமலா”.

இந்த மூன்று நாவல்களை ஆராய்ந்தால் நாவல் வடிவம் பிறப்பதற்கு எத்தகைய காரணிகள் ஆதாரமாக இருந்தன என்பதை அறியலாம்.

முதலாவதாக, இம்மூன்று நாவல்களுக்கும் அந்நாளைய லண்டன் நகரத்தில் வாசகர்களின் பெரும் வரவேற்பு பெற்றிருந்த குற்றவாளிகளின் விபச்சாரப் பெண்களின் சுயசரிதை நூல்கள் முக்கிய முன்னோடிகளாக இருந்தன. மலிவு விலை பதிப்பாக வெளிவந்த இச்சுயசரிதைகள் குற்றவாளிகள் விபச்சாரப் பெண்கள் ஆகியோரது வாழ்க்கை வரலாற்றையும், அவர்கள் சந்தித்த போராட்டங்களையும், அவர்கள் செய்த குற்றங்களையும், ஒழுங்கீனமான காரியங்களையும் வாசகர்களுக்குக் கிளுகிளுப்பூட்டும் வகையில் எடுத்துரைத்தன.

அந்நாளைய ஐரோப்பாவில் செல்வாக்குப் பெற்றிருந்த கிறித்துவத் திருச்சபையின் கண்டனத்தைப் பெறாதபடிக்கு நூலின் முடிவில் சுயசரிதையின் கதாநாயகர்கள் மனம் திரும்புவதுபோல் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கும்.

ஆங்கில இலக்கியத்தின் முதல் மூன்று நாவல்களாகக் கருதப்படும் மேற்கூறிய மூன்று நாவல்களும் இந்தச் சுயசரிதைகளின் பாணியிலேயே எழுதப்பட்டவை.

ராபின்சன் குரூஸோ என்ற நாவல் கண்காணாத தீவொன்றில் கரை ஒதுங்கிய மாலுமி ஒருவனின் அனுபவங்களை அவன் வாய் மொழியிலேயே சொல்வது. தனது பெற்றோர்களின் விருப்பத்திற்கு மாறாகப் பல்கலைக் கழகப் படிப்பு வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டு மாலுமியாகக் கடலுக்குப் போகிற கதாநாயகன் கப்பல் சூறாவளியில் சிக்கி மூழ்கிய பின் ஆள் நடமாட்டமே இல்லாத தீவில் கரையொதுங்கிறான். நரமாமிசம் தின்னும் காட்டுமிராண்டிகள், ஆப்ரிக்கர்களை அடிமைகளாகத் துடிக்கும் பணத்தாசையுடைய வியாபாரிகள், காட்டு விலங்குகள் என்ற அபாயங்களையெல்லாம் தாண்டியும் அவன் பயிர் செய்யவும், தச்சுத் தொழில் செய்து தனக்கு வேண்டிய கருவிகளை உருவாக்கிக் கொள்ளவும், வேட்டையாடவும் தானே கற்றுக் கொள்கிறான். கப்பலிலிருந்து தன்னுடம் எடுத்து வந்த பைபிளை வாசித்துக் கடவுளிடம் உண்மையான விசுவாசத்தை அடைகிறான். பல இன்னல்களைக் கடந்து பல்லாண்டுகளுக்குப் பிறகு ஊர் சேர்கிறான்.

மோல் ஃபிளாண்டர்ஸ் விபச்சாரத்தில் ஈடுபடும் பெண்ணைப் பற்றிய கதை. அவளே தன் கதையைச் சொல்வது போல அமைந்திருக்கிறது.

இந்நாவலின் கதாநாயகி லண்டனின் புகழ்ப்பெற்ற நியூகேட் சிறைச்சாலையில் பிறக்கிறாள். சிறு வயதிலேயே தனது தாயிடமிருந்து பிரிகிறாள். தன் தாய் எப்படி இருப்பாள் என்பது அவளுக்குத் தெரியாது. வளர்ந்த பின்னர் சமூக ஒழுக்கத்துக்கு எதிராக பணத்துக்காகவும் வசதிக்காகவும் பல ஆண்களுடன் தொடர்பு வைத்துக் கொள்கிறாள். இந்த உறவுகளின் பலனாகப் பிள்ளைகளைப் பெற்றுக் கொள்கிறாள். தான் தொடர்பு வைத்திருக்கும் ஆண்களில் ஒருவன் தனது தாய்க்கு வேறொரு ஆணின் மூலமாகப் பிறந்தவன் என்று அறிந்து கொள்கிறாள். அவனுடன் பெற்றுக் கொண்ட மூன்று பிள்ளைகளை விட்டுவிட்டு வேறு ஆண்களைத் தேடிப் போகிறாள். வயதானவுடன் திருட்டுத் தொழிலில் ஈடுபட்டுச் சிறைக்குப் போகிறாள். சிறையில் மனம் திரும்புகிறாள். சிறையிலிருந்து விடுதலையானபின் 69 வயதில் தான் முன்னர் காதலித்த ஆண்களில் ஒருவனோடு அமைதியான வாழ்க்கை வாழ முடிவு செய்கிறாள்.

சாமுவேல் ரிச்சர்ட்சனின் பாமலா நாவல் ஏழைப் பெண் ஒருத்தியின் வாழ்வைப் பற்றியது. அவள் தன் பெற்றோருக்கு எழுதும் கடிதங்களின் மூலமாகவும் அவளுடைய டைரிக் குறிப்புகளின் வழியாகவும் நாவலின் கதை சொல்லப்படுகிறது. பாமலாவின் கற்பைப் பல ஆண்கள் எப்படியெல்லாம் சூறையாட முயன்றார்கள், அவள் அந்த முயற்சிகளையெல்லாம் எப்படி தன்னுடைய நன்னடத்தையால் முறியடித்தால் என்பது நாவலின் கதை. கடைசியில் பாமலாவுக்கு நல்ல இடத்தில் திருமணம் நடக்கிறது.

பழைய ஐரோப்பிய நெடுங்கதைகளைப்போல் சம்பவங்களின் தொகுதியாக மட்டுமல்லாமல் டானியல் டீஃபோவின் நாவல்களும் சாமுவேல் ரிச்சர்ட்சனின் பாமலாவும் தனிமனிதர்களின் வாழ்க்கையில் சந்தித்த போராட்டங்களையும் அப்போராட்டங்களின் வழியாக அந்தத் தனிமனிதர்கள் கண்டடைந்த ஆன்மீக, உளவியல் மற்றும் சமூக மீட்சியையும் எடுத்துரைத்தன.

தனிமனிதர்களின் உள்ளே நடக்கும் அகப்போராட்டங்களை எடுத்துக் காட்ட அவர்கள் கதைகளைச் சுயசரிதை, கடிதம், டைரிக் குறிப்பு ஆகிய உத்திகள் ஆரம்ப நாவல்களில் கையாளப்பட்டன. ஒப்புநோக்க பழைய ஐரோப்பிய நெடுங்கதைகள் பெரும்பாலும் சம்பவங்களின் தொகுப்பாகவே மட்டுமிருந்ததால் அவற்றில் கதாநாயகர்களின் அகச்சிக்கல்கள் விவாதிக்கப்படாமலேயே இருந்தன.

ஆங்கில மொழியின் முதல் மூன்று நாவல்களுக்குத் தனிமனிதர்களின் பெயர்களே தலைப்பாகச் சூட்டப்பட்டிருப்பதிலிருந்து ஆரம்பக் காலத்திலிருந்தே தனிமனிதர்களின் சமூகப் போராட்டங்களையும், அவற்றால் அவர்கள் எதிர்கொண்ட அகச்சிக்கல்களையும், அவற்றினூடாக அவர்கள் கண்டுகொண்ட மீட்சியையும் எடுத்துரைப்பதே நாவல் வடிவத்தின் தலையாய நோக்கமாகக் கருதப்பட்டதைக் காணலாம்.

இதன் அடிப்படையில் சம்பவங்களின் சுவாரசியத்தைவிட, மொழியாடலின் சிறப்பைவிட வெளியுலக நிகழ்வுகளால் கதாபாத்திரங்களின் குணாதிசயங்களிலும் பாத்திர வார்ப்பிலும் ஏற்படக்கூடிய நுணுக்கமான மாற்றங்களை எடுத்துரைப்பதிலேயே நாவலின் வெற்றி அடங்கியிருப்பதாக இலக்கணம் உருவானது.

இந்த இலக்கணத்தின்படிதான் பின்னாளைய ஜெர்மானிய, ரஷ்ய நாவலாசிரியர்கள் நாவல் வடிவத்தை உன்னதமான நிலைக்குக் கொண்டு போனார்கள்.

(நாவல் வடிவத்தைப் பற்றிய பதிவுகள் தொடரும்)

ஆங்கிலத்தில் அல்லது ஸ்பானிய மொழியில் இலக்கியக் கருத்தரங்குகளுக்குப் போகிறேன்.

பேச்சின் நடுவே “நீங்கள்தான் விடாப்பிடியாகத் தமிழில் எழுதுகிறீர்களே. சமகாலத் தமிழ்ச் சிறுகதைகளைப் பற்றிக் கொஞ்சம் சொல்லுங்கள்” என்று கேட்கிறார்கள்.

இப்போது எழுதிக் கொண்டிருக்கும் சிறந்த தமிழ் எழுத்தாளர்களைப் பற்றியெல்லாம் பேசுகிறேன்.

ஆனால் அவர்களுக்கு இது போதவில்லை. இந்த எழுத்தாளர்களின் கதைகளில் சிறந்தவற்றைப் பற்றிச் சொல்லுங்கள் என்கிறார்கள்.

வாய்வார்த்தையாகக் கதைகளைச் சொல்கிறேன். ஆனால் அந்த எழுத்தாளர்கள் கதையின் கட்டமைப்பிலும், உரையாடலிலும், பயன்படுத்திய படிமங்களிலும்ம், சொல்லாட்சியிலும் செய்துள்ள புதுமைகளைச் சொல்ல முடியாமல் சில வாய்மொழியான அபிநயங்களால் மட்டும் விளக்க முயன்று முடிக்கிறேன்.

கேட்பவர்களுக்கு மட்டுமல்ல. இப்போது எனக்கும் ஏமாற்றம்.

ஆங்கில இலக்கியச் சூழலில் சமகாலத் தமிழ் எழுத்தாளர்கள் அறியப்பட வேண்டும் என்றால் அவர்கள் எழுத்துக்கள் ஆங்கிலத்தில் அறியப்பட வேண்டும். அவர்களுடைய வாழ்க்கைக் குறிப்பையோ நூல் பட்டியலையோ மட்டும் பகிர்வது பயன் தராது.

சமகாலத் தமிழ்ச் சிறுகதைகள் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்படும்போது முதலில் நல்ல எழுத்தாளர்கள்மீது வெளிச்சம் விழும். அக்மத்தோவா, மாயகோவ்ஸ்கி போன்ற ஆரம்பக் கால ரஷ்யக் கவிஞர்களும், சீசர் அயிரா போன்ற சிறந்த லத்தீன் அமெரிக்கப் புனைவு எழுத்தாளர்கள் முதன்முதலாக அறியப்பட்டது அவர்கள் எழுத்துக்கள் இப்படி உதிரியாக மொழிபெயர்க்கப்பட்டதால்தான்

இப்படிப்பட்ட மொழிப்பெயர்ப்புக்கள் தமிழ் எழுத்தாளர்களின் பெயர்களை உலக வாசகர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தும். இந்த எழுத்தாளர்களை மேலும் வாசிக்கத் தூண்டும்.

சமகாலத் தமிழ்ச் சிறுகதைகளைப் பற்றிய உரையாடல்களை முன்னெடுக்க உறுதுணையாக இருக்கும்.

ஆங்கிலக் கருத்தரங்குகளில் கலந்து கொள்ளும் என்னை மாதிரி ஆள்களுக்கு அனுகூலம்.

நேர்கோடு இதழும் அதன் ஆசிரியர் மணிமொழியும் முன்னெடுத்திருப்பது மிக நல்ல காரியம்.

மாதம் மூன்று சிறந்த தமிழ்ச் சிறுகதைகள், ஆங்கிலத்தில். 2020-இன் இறுதியில் இவற்றிலிருந்தும் சிறந்தவை ஆங்கிலச் சிறுகதைத் தொகுப்பாக, எழுத்தாளர்களுக்கு அறிமுகமாக விளங்கக்கூடிய முன்னுரையோடு.

இந்தச் சிறுகதைகளை மொழிபெயர்க்கப் போகும் குழு மாமேதைகளோ மொழிப் பேரறிஞர்களோ அல்ல. ஆனால் நல்ல இலக்கிய ரசனையும் பரிச்சயமும் உள்ளவர்கள்.

எத்தனை நாள்தான் வேற்று மொழி இலக்கியத்தை மொழிபெயர்த்துப் பேசிக் கொண்டு இருப்பது.

நம் ஆட்களின் சரக்கையும் உலகத்துக்குக் காட்ட வேண்டியது அவசியம்.

அதுவும் வேண்டும், இதுவும் வேண்டும்தான்.

யார் கதைகளைச் சேர்த்துக் கொள்வீர்கள் என்று கேட்கிறார்கள்.

விருப்பு வெறுப்பு இருந்தால்தானே வரையறை வைத்துக் கொள்ள.

நல்ல சிறுகதைகள். எங்கிருந்தாலும்.

சிங்கப்பூர்த் தமிழ் இலக்கியம்  என்றைக்குமே ஒற்றை அடையாளமுடையதாக இருந்ததில்லை. ஆரம்பக் காலம் தொடங்கி குறைந்தபட்சம் மூன்று வகையான சிங்கப்பூர்த் தமிழ்ப் படைப்புக்கள் இருந்திருப்பதாகக் கருத இடமுண்டு.

(1) சிங்கப்பூரில் பிறந்து வளர்ந்தவர்கள் எழுதுவது; (2) இடைக்காலத்தில் சிங்கப்பூருக்கு வந்து நிரந்தரவாசிகளானவர்கள் எழுதுவது; (3) சிங்கப்பூருக்குக் குறுகிய காலப் பயணமாக வந்து செல்பவர்கள் எழுதுவது.

நான்காவதாக ஒரு வகைமையும் பின்னாளில் வரக் கூடும்: சிங்கப்பூரில் பிறந்து வாலர்ந்து வெளிநாடுகளுக்குப் புலம்பெயர்ந்து போகும் தமிழர்கள் எழுதக் கூடியது. இதுவரைக்கும் நான்காவது வகையான இலக்கியங்கள் படைக்கப்பட்டுள்ளதாக என் கவனத்துக்கு வரவில்லை.

மாலன் அண்மைய கல்கி தீபாவளி மலருக்காக ‘களவு’ என்ற ஒரு சிறுகதை எழுதியுள்ளார். குறுகிய காலப் பணிக்காகச் சிங்கப்பூர் வந்து போகும் தமிழகத் தமிழர் ஒருவரின் கதை. மாலனும் சிங்கப்பூருக்கு வந்து போகிறவரே அன்றிப் பல வருடங்கள் வாழ்ந்தவர் அல்ல. ஆனால் நான் வாசித்த அனைத்துத் தரப்பு எழுத்தாளர்களின் சிங்கப்பூர்க் கதைகளைவிடவும் மாலனின் கதை சிங்கப்பூர் என்ற இடம் தனக்குள் வசிப்பவர்களின்மீது கொண்டிருக்கும் தாக்கத்தை இவர் கதை மிக அழகாகவும் ஆழமாகவும் சொல்கிறது.

மாலனின் கதையில் சிங்கப்பூரும் நிலமும் சிங்கப்பூரின் மழையுமே கதாநாயகர்கள். கதையின் உள்ளடக்கம் சுவாரசியமானது. சிங்கப்பூருக்கு மூன்று மாதப் பணியொன்றுக்காக வரும் தமிழக மென்பொருள் பொறியிலாளனின் அற்புதமான யோசனை அவன் அதிகாரிகளால் திருடப்படுகிறது. அதன் பலனாக அவன் தானும் திருடனானால்தான் பிழைக்க முடியும் என்ற முடிவுக்கு வருகிறான். மழை நாளில் அலுவலகக் கட்டட முகப்பில் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருக்கும் குடைகளில் ஒன்றைத் திருடித் தன் திருட்டு வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கிறான். ஆனால் அதன் பின் குற்ற உணர்வால் அந்தக் குடையை எப்படியாவது அப்புறப்படுத்திவிட அவன் பல வகைகளில் முயலும்போது சிங்கப்பூர்ச் சூழல் அவனை அப்படிச் செய்யவிடாமல் தடுக்கிறது. பல காரணங்களுக்காக அவன் தொலைத்துவிட வேண்டும் என்று நினைக்கும் குடை மீண்டும் மீண்டும் அவன் கைகளுக்கே வந்துவிடுகிறது.

கதை முழுவதும் சிங்கப்பூர் மழை. சிங்கப்பூரை நன்கு அறிந்தவர்கள் சிங்கப்பூரர்களுக்கும் இந்நாட்டு மழைக்கும் இடையில் உள்ள விநோத உறவை அறிவார்கள். 1980கள் வரையில் சிங்கப்பூரின் பல பகுதிகளில் வெள்ளம் ஏற்படுவது சாதாரண விஷயம். அப்போதெல்லாம் திறந்த நிலையில் இருக்கும் சாக்கடைகளில் சிறுவர்கள் மழை ஓய்ந்தவுடன் கப்பி மீன்களைப் பழைய ஜாம் ஜாடிகளில் பிடிப்பார்கள். கடந்த முப்பதாண்டுகளில் இன்னும் பல கட்டடங்களும், சுரங்க ரயிலும் கட்டப்பட்டு, சாக்கடைகள் மறைக்கப்பட்ட பிறகு சிங்கப்பூரர்களுக்கு மழையோடு தொடர்பு கொள்ள அவ்வளவாக வாய்ப்புக்கள் அமைவதில்லை. லேசாய் மழை பெய்தாலே சிங்கப்பூரின் இயல்பு வாழ்க்கையும் போக்குவரத்தும் கலக்கமடைவது இன்றுவரை உள்ள சுவாரஸ்யம்.

நான் பல கதைகளில் சிங்கப்பூர் வெயிலைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறேன். ஆனால் சிங்கப்பூர் மழையைக் கதைக்குள் கொண்டுவந்தது மாலனின் சாமர்த்தியம்.

அதோடு கூட சிங்கப்பூர் மொத்தமும் வலைப்பின்னலாய் விரிந்திருக்கும் பொதுப் போக்குவரத்து மற்றும் சிறு கடைகளைப் பற்றிய மிகத் துல்லியமான விவரிப்புக்கள் இக்கதையில் இருக்கின்றன. வாகனங்களின் விலைகள் கட்டடங்களின் உயரத்தைப்போலவே வானத்தை முட்டும் இந்தத் தீவில் பொதுப் போக்குவரத்துப் பல சிங்கப்பூரர்களின் வாழ்க்கையின் அத்தியாவசியப் பகுதியாக மாறியிருக்கிறது. சராசரி சிங்கப்பூரர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையின் பெரும்பாலான சாரமிக்கக் கணங்கள் பொதுப் போக்குவரத்தில் கழிகின்றன. அதனால் அன்றாட வாழ்க்கையின் பல மகிழ்ச்சிகளும் துன்பங்களும் கோபங்களும் சிங்கப்பூரர்களுக்குப் பொதுப் போக்குவரத்துடன் பின்னிப் பிணைந்திருக்கின்றன.

கதையின் நாயகனும் இதை உணர்வதுபோல் காட்டியிருப்பது மிகச் சிறப்பு.

செவன் இலெவன் கடையில் குடை வாங்கப் போகும் கதாநாயகன் கடை உதவியாளருடன் நடத்தும் உரையாடலை மிகவும் ரசித்தேன். ஒரு குறிப்பிட்ட கல்வித் தகுதியை உடைய உள்ளூர்க் கடை வேலையாள் அப்படித்தான் பேசுவார். (ஆனால் ஒன்று சிவப்பு சீனர்களின் அதிர்ஷ்ட நிறம், அரச நிறம் அல்ல. மஞ்சள்தான் சீனர்கள் மற்றும் மலாய்க்காரர்களின் அரச நிறம்).

இடம் என்பதும் சூழல் என்பதும் மனிதர்களின் குணாதிசய வெளிப்பாடுகளைத் தீர்மானிக்கின்றன என்பது என் எண்ணம். சிங்கப்பூர்த் தீவு தனக்குள் வருபவர்கள்மீது ஏற்படுத்தும் தாக்கங்களை விவரிக்கும் மாலனின் ‘களவு’ மிக அற்புதமான கதை.

எனக்கு வாய்த்த நண்பர்களின் தென்கிழக்காசிய இலக்கியங்களைத் தேடிப் போய் வாசிப்பவர்கள் மிகவும் குறைவு.

ஆங்கில, ஸ்பானிய, வட ஆசிய (ஜப்பானிய மொழி, கொஞ்சம் கொரியன்) புத்தகங்களில் மட்டுமே சரக்குள்ளது என்ற வெகுஜன நம்பிக்கை இதற்குக் காரணமாக இருக்கலாம்.

ஆனாலும் தென்கிழக்காசிய இலக்கியங்களைத் தேடிப் போய் வாசிக்கும் தமிழ் வாசகர்கள் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். எம்.ஏ. நுஹ்மான் மலேசியக் கவிஞர் லத்தீஃப் மொஹிதீன் மற்றும் இந்தோனேசியக் கவிஞர் சைறில் அன்வரின் கவிதைகளைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்.

இது பல நேரங்களில் எனக்கு விநோதமாகத் தோன்றியிருக்கிறது. தமிழ்ப் பின்னணியிலிருந்து ஆங்கில, ஸ்பானிய, ரஷ்ய, ஜப்பான், கொரியப் பின்னணிகளைவிட தென்கிழக்காசிய நாடுகளின் கலாச்சாரப் பின்னணி வெகு பரிச்சயமானதுதான்.

இந்தோனேசியா போன்ற நாடுகளில் 19ம் நூற்றாண்டின் இறுதியிலிருந்து தீவிர இலக்கிய முன்னெடுப்புக்கள் தொடர்ந்து வருகின்றன.

இந்தோனேசிய எழுத்தாளர் நுரில் பஸ்ரியின் நாவல்கள் சமகால இந்தோனேசிய வாழ்க்கையின் சவால்களைச் சொல்பவை. இந்தச் சவால்களை வெறும் பெருநகர வாழ்க்கையின் சவால்களாக மட்டும் நாம் பார்ப்பதில் அர்த்தமில்லை.

இந்தோனேசியா உலகத்திலேயே அதிக முஸ்லீம்களைக் கொண்ட நாடு. அதே சமயம் அதன் இந்து பௌத்த கலாச்சாரப் பின்னணியும் இந்தோனேசியாவில் தோன்றி தென்கிழக்காசியாவில் கோலோச்சிய பேரரசுகளின் வீச்சும் மிகப் பெரியவை. இவற்றையும் மீறி நகரமயமாதல், உலகமயமாதல் ஆகியவற்றுக்கு இந்தோனேசியா தன்னைக் கணிசமான வகையில் ஒப்புக் கொடுத்துள்ளது.

இம்மூன்று வரலாற்று, கலாச்சார, சமகாலத் தாக்கங்களுக்கு இடையே ஏற்படக்கூடிய மிக நுண்ணிய அன்றாட சவால்களைப் பஸ்ரியின் நாவல்கள் எடுத்துக் காட்டுகின்றன.

அவருடைய 2017 நாவலான Not a Virgin வித்தியாசமான பாலின இச்சைகள் உள்ளவர்களும், ஓரினச் சேர்க்கையாளர்களும், உடைமாற்றி அணிபவர்களும், மத அடிப்படைவாதிகளும் வாழும் ஒரு சூழலுள்ள இந்தோனேசிய நகரத்தைக் காட்டுகிறது. அந்த நகரத்தில் இஸ்லாமியப் பள்ளிக்கூடங்களான பெசாந்திரன்கள் இருக்கும் இடத்துக்கு வெகு அருகில் ஓரினச் சேர்க்கையாளர்கள் கூடும் இரவு கேளிக்கை விடுதிகளும் இருக்கின்றன. இருவேறு துருவத்தவர்களான இந்நாவலின் மனிதர்கள் சந்திக்கும் சவால்களும், அவர்களுக்குள்ளே மூளும் சண்டைகளும் எது சரி என்பதன் அடிப்படையினாலன்றி எது வலியது என்பதன் அடிப்படையில் தீர்க்கப்படுகின்றன.

அண்மையில் வெளிவந்த Love, Lies and Indomee என்ற நாவலின் கதாநாயகியான ராத்து இந்தோனேசியாவில் இயங்கும் கொரிய தூதரகத்தில் உள்ள போலீஸ் அதிகாரிக்கு உதவியளாய் வேலை பார்க்கிறாள். பாலித் தீவில் உள்ள வெறி நாய்களின் எண்ணிக்கையைக் கணக்கெடுக்கும் வேலையைப் போன்ற வேலைகள் அவளுக்குத் தரப்படுகின்றன. குண்டாக இருக்கும் ராத்து தனக்குத் திருமணமே ஆகாது என்ற முடிவுக்கு வருகிறாள். ஒரு நாள் முகநூலில் ஹான்ஸ் என்ற பெயருடையவனைச் சந்திக்கிறாள். அவன் அழகானவன்.  அவளுடன் வெளியில் செல்ல சம்மதிக்கிறான். இருவருக்கும் ஒத்து வராது என்று புரிந்து கொண்டாலும் தனது பெற்றோர் தன்னைத் திருமணம் செய்து கொள்ள வற்புறுத்தாமல் இருக்கவாவது ஹான்ஸ் தன் காதலனாய் நடிக்க வேண்டும் என்று ராத்து கெஞ்சிக் கேட்கிறாள்.

பஸ்ரியைப் புகழ்ப்பெற்ற இந்தோனேசிய எழுத்தாளர்களான ஏகா குர்னியவான் அல்லது ப்ரமோதயா ஆனந்த தோயர் ஆகியோரின் தரத்தில் எழுதும் எழுத்தாளர் என்று சொல்ல முடியாது. அவர் நாவல்கள் அந்தத் தரத்தில் இல்லை. குறிப்பாக தன் நாவலில் வரும் கதாபாத்திரங்கள் சந்திக்கும் சவால்களின் தீவிரத்தைக் காட்டும் வாய்ப்புகளைப் பஸ்ரி அழகியல் நோக்கில் தவறவிடுகிறார் என்றே படுகிறது.

ஆனால் சமகால இந்தோனேசிய நகரவாசிகள் மதத்துக்கும், அன்றாட கலாச்சாரத்துக்கும், உலகமயமாதலுக்கும் இடையே சிக்கி எதிர்கொள்ளும் விசித்திரமான சவால்களைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்றால் பஸ்ரியின் நாவல்கள் மிக நல்ல ஆரம்பம்.