நான் இதுவரை வாசித்த சிறுகதைகளில் (எந்த மொழியிலும்) ஜப்பானிய எழுத்தாளர் யுகியோ மிஷிமாவின் ‘நடுக்கோடையில் ஒரு மரணம்’ (‘Death in Midsummer’) என்ற கதையை மிகச் சிறந்தவற்றில் ஒன்றாகக் கருதுகிறேன்.

[மிஷிமா 1925ல் பிறந்து எழுத்தாளர், நாடக ஆசிரியர், நடிகர் என்று அறியப்பட்டு 1970ல் ஜப்பானில் மீண்டும் மன்னராட்சியை நிறுவ முனைந்து தோற்றுப் போய் சடங்குப்பூர்வமாகத் தற்கொலை செய்து கொண்டார் என்பது வேறு கதை]

கதையின் கதாநாயகி தோமோகோ தனது குழந்தைகள் மூவரோடும் திருமணம் செய்து கொள்ளாத முதிர்கன்னியான தன் கணவனின் சகோதரி யாசுவேயோடும் விடுமுறைக்காகக் கடற்கரைக்குப் போகிறாள். அலுவலகமே கண்ணாக இருக்கும் அவள் கணவன் நகரத்திலேயே தங்கிவிடுகிறான். விடுமுறைக்கு வந்த சொகுசில் தோமோகோ மத்தியானத் தூக்கம் போட யாசுவேயோடு கடற்கரைக்குப் போயிருக்கும் குழந்தைகளில் இருவர் கடலில் மூழ்கி இறந்துவிடுகிறார்கள். அவர்கள் நீரில் மூழ்குவதைக் காணும் யாசுவே மாரடைப்பால் அங்கேயே செத்துப் போகிறாள்.

மிச்ச கதை தோமோகோ தன் கணவனுக்கு இந்தச் செய்தியைச் சொல்வதற்காகப் படும் அவஸ்தையையும் பல மாதங்களாக அவள்  குற்ற உணர்ச்சியில் தன்னைத்தானே நொந்து கொள்வதையும், மிச்சமிருக்கும் குழந்தைக்கு எந்தவிதமான ஆபத்தும் நேர்ந்துவிடக் கூடாது என்று பரிதாவிப்பதையும், பின்பு அவர்கள் வாழ்க்கை மெல்ல மெல்ல சகஜமாகி அவள் வேறொரு குழந்தை பெற்றுக் கொள்வதையும் சொல்கிறது. இரண்டு வருடங்களின் இறுதியில் தோமோகோ தனது கணவனை வற்புறுத்தித் தன் இரண்டு குழந்தைகளோடும் அதே கடற்கரைக்கு விடுமுறைக்குப் போகிறாள். அவள் கடலை வெறித்துப் பார்ப்பதுபோல் கதை முடிகிறது.

கடற்கரையில் தொடங்கிய கதை கடற்கரையில் முடியும் அதே சமயத்தில் கதையும் நடுக்கோடையிலிருந்து நகர்ந்து பருவங்கள் மாறி மாறி மீண்டும் நடுக்கோடைக்கே வந்து சிறுகதையின் கட்டமைப்பிலும் உட்பொருளிலும் ஒரு வட்டம் முழுமையாகி விடுகிறது.

மிஷிமாவுக்கே உரிய மிகத் துல்லிமான வருணனைகள் மற்றும் உரையாடல்கள். இந்த வகையில் பல இடங்களில் மிஷிமா ஹெமிங்வேயை நினைவுறுத்துகிறார். ஆனால் இந்த வடிவத் துல்லியமும் மொழித் துல்லியமும் எந்தவிதமான தர்க்கத்துக்கும் உட்படாத மரணங்களை விவரிக்கப் பயன்படுவதுதான் நகைமுரண்.

தனது குழந்தைகள் மற்றும் சகோதரியின் மரணச் செய்தி வந்ததை உணர்ந்த தோமோகோவின் கணவன் அலுவலகத்தை விட்டு நகரத்திலிருந்து வெகு தூரத்திலிருக்கும் கடற்கரைக்கு விரையும்போது இதையே உணர்கிறான். வெயில், கடந்துபோகும் நிலம், மரங்கள், ஒளிமிகுந்த வானம் மொத்தமுமே இப்படிப்பட்ட துர்மரணங்கள் நடந்ததைப் பற்றிக் கவலைப்படாமலேயே தமது இயல்பிலேயே தொடர்கின்றன.  கடலில் மூன்று பேர் அநியாயமாகச் செத்தாலும் சரி, போரில் லட்சக் கணக்கானவர்கள் செத்தாலும் சரி உலகம் இப்படித்தான் தொடரும் என்று மிஷிமா கதையில் நடுவில் கமெண்ட் அடிக்கிறார்.

ஒரு சில மணி நேரம் உடல் சொகுசுக்கு ஆசைப்பட்டு மத்தியானத் தூக்கம்போட்ட காரணத்துக்காகத் தன்னைக் கணவன் முன்னும் மாமனார் மாமியார் முன்னும் சமுதாயத்தின் முன்னும் ஒழுக்கக் கெட்டவளாக, கொலை பாதகியாக உணரும் தோமோகோவையும் மெல்ல மெல்ல இந்த உலக இயக்கம் உள்ளிழுத்துக் கொள்கிறது. சமுதாயம் என்பதே சின்னச் சின்ன – ஆனால் மீற முடியாத – சடங்குகளால் ஆனது தானே. மறக்கவும் மன்னிக்கவுமே
முடியாது என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த மரணங்கள்தான். ஆனால் நாளாக நாளாகத் தோமோகோ நன்றாகத் தின்கிறாள், அலங்கரித்துக் கொள்கிறாள், கணவனோடு இசைக் கச்சேரி போகிறாள், மற்றொரு குழந்தையையும் பெற்றுக் கொள்கிறாள். சுலபமாகச் செத்துப் போய் பழியைத் தன் தலையில் ஏற்றியதற்காக யாசுவேயை நொந்து கொள்கிறாள். தன் சோகத்தை யாரும் கண்டு கொள்ளவில்லையே என்று பச்சாதாபப்படுகிறாள்.

கதையின் ஓரிடத்தில் தோமோகோ இறந்துபோன குழந்தைகளைப் பற்றிய நினைவே கழன்று போனதை நினைத்து வருந்துவதாக வருகிறது. அவள் மீண்டும் கடற்கரைக்குப் போவது இறந்தவர்களுக்கு அஞ்சலி செலுத்த அல்ல. கடல் அலைகளைப்போல சுய விமர்சனங்கள் இழந்துபோய் வெறும் சடங்குப்பூர்வமாகவே ஓயாமல் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் இந்தப் பிரபஞ்ச இயக்கத்திற்குத் தன்னையே ஒப்புக் கொடுத்ததன் அறிகுறியாகவே அவள் கடலை வெறித்துப் பார்க்கிறாள்.

தோமோகோவிற்கு முன்னும் பலர் அதே கடற்கரையில் தமது குழந்தைகளை இழந்திருக்கக் கூடும். அதற்குப் பின்னும் பலர் குழந்தைகளைப் பறி கொடுப்பார்கள். ஆனால் மனித சமுதாயம் மட்டும் தனது இச்சைகளோடும், பசிகளோடும், கனவுகளோடும், இன விருத்தியோடும் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கும்.

சிறந்த சிறுகதையின் வெற்றியே அது வாசகருக்குத் தரும் தரிசனம்தான் என்பார்கள்.

நடுக்கோடை பிற்பகலில் ஏதோ ஒரு கடற்கரையில் நடக்கும் காரணமே அற்ற மூன்று மரணங்களைப் போலவே மனிதர்களைப் பாதிக்கும் எந்த ஒரு மரணமும்கூட மிக மகத்தானது என்பதும் அதே சமயம் மிக மிக அபத்தமானது என்பதும்தான் இந்தக் கதை சொல்லும் உண்மை.

இதற்கு அடிப்படைக் காரணம் இயற்கை இரக்கமற்றது என்பதல்ல. தாய்மை, தயை போன்ற உயர்ந்த உணர்வுகளின் இருப்பிடமாக நாம் கற்பனை செய்து கொண்டிருக்கும் மனிதன் உண்மையில் கடலலைகளைப் போலவே  மெல்லிய தாளக்கட்டுக்களைப்போன்ற சடங்குகளுக்குக் கட்டுப்பட்ட விலங்கு என்பதுதான் மிஷிமா இந்தக் கதையின் வழியாகச் சொல்லும் காரணம்.

1855ல் எழுதப்பட்ட டால்ஸ்டாயின் ஆரம்பகாலக் கதைகளில் ‘விறகு வெட்டுதல்’ ஒன்று. அந்த நேரத்தில் டால்ஸ்டாய் தனது அப்போது ராணுவச் சேவையிலிருந்த தனது அண்ணன் நிகோலேயோடு ரஷ்யாவின் தெற்கிலிருக்கும் காகேஸிய பகுதியில் இருந்தார்.

1830களிலும் 1840களிலும் ரஷ்யப் படைகள் ஜார்ஜியா ஆர்மினியா உட்பட்ட பகுதிகளைக்
கைப்பற்றியிருந்தது. டால்ஸ்டாய் அங்கு இருந்த போது அவை அப்பகுதிகளில் ரஷ்ய ஆட்சியை முஸ்லீம் தார்தார் இனத்தவருக்கு எதிராய் நிலைநிறுத்தும் பணியிலிருந்த.

டால்ஸ்டாய் தன் அண்ணனோடு காகேஸிய போர்முனைகளில் பெற்ற அனுபவங்களே ‘இரண்டு ஹஸ்ஸார்கள்’ (Two Hussars), ‘காகேசிய கைதி’ (Prisoner of the Caucasus), ‘விரைவுத் தாக்குதல்’ (The Raid), ‘ஹாஜி முராட்’ (Hadji Murat) மற்றும் இந்தக் கதைக்கும் அடித்தளமாக அமைந்தன. மேலும் ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் மகத்தான போர்க்கள வருணனைகளுக்கும் டால்ஸ்டாயின் காகேசிய போர் அனுபவங்கள் வழிவகுத்தன.

‘விறகு வெட்டுதல்’ எளிய கதையமைப்புக் கொண்டதுதான். மலைப்பகுதியில் குளிர்காலத்தின்போது முகாமிட்டிருக்கும் ரஷ்யப் படை வீரர்கள் மறுநாள் அதிகாலை கிளம்பிப் போய் முகாமிற்குத் தேவையான விறகுகளை வெட்டி வருமாறு அனுப்பப்படுகிறார்கள்.

அதற்கடுத்த இருபத்து நான்கு மணி நேரச் சம்பவங்களின் விவரிப்பாகக் கதை. அப்படைவீரர்களின் ஒரு குறிப்பிட்ட பகுதிக்குத் தலைவனான ஒரு அதிகாரியின் பார்வையில் கதை சொல்லப்படுகிறது.

டால்ஸ்டாய் அழகியல் ஆற்றலின் முக்கிய வெளிப்பாடுகளில் ஒன்று அவரது துல்லியமான வருணனைகளில்தான் உள்ளது என்று நபோகோவ் உள்ளிட்ட முக்கியமான விமர்சகர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள். சம்பவங்களையும் மனிதர்களையும் விவரிக்க டால்ஸ்டாய் தேர்ந்தெடுக்கும் சிறுச் சிறு விவரங்களின் துல்லியத்தாலும் எத்தகைய விவரத்தை சேர்ப்பது என்ற சாமர்த்தியத்தாலும் கண்களுக்கு முன்னாலிருப்பது கதை என்பதையே மறக்கும் அளவுக்கு வார்த்தைகளால் யதார்த்த உலகத்தை உருவாக்கி வாசகரை உள்ளிழுத்துக் கொள்வார்.

அவ்வகையில் ‘விறகு வெட்டுதல்’ கதையின் முதல் பத்துப் பக்கங்கள் டால்ஸ்டாய் பின்னாளில் ‘போரும் அமைதியும்’, ‘அன்னா கரனீனா’ போன்ற பெரும் நாவல்களில் வரப்போகும் அவருடைய வருணனைச் சிறப்புக்கும் மனிதச் சித்தரிப்புக்களின் அழகியல் மேன்மைக்கும் முக்கியச் சான்றாய் அமைகின்றன.

குளிர்கால இரவின் கடுமையான இருட்டில் அதிகாலை புறப்பட வேண்டும் என்ற கட்டளை பிறந்தவுடன் அதிகாரியின் மனதில் ‘எதிரிகளின் பகுதிக்குப் போகிறோமே’ என்று எழும் அச்சம், இருட்டில் புறப்படும்போது குரல்களாலும் இருட்டில் தெரியும் படைத் தளவாடங்களின் சின்ன மினுமினுப்பினாலும் மட்டுமே படைவீரர்கள் ஒருவர் அறிந்து கொள்வது, மெல்ல பகல் வெளுக்கச் சுற்றியிருக்கும் அனைத்தும் பால்போன்ற பனியால் மூடியிருப்பது பின்னர் வெயிலேற நிர்மலமாக கனநீல வானம், தார்தார்கள் ரஷ்யர்கள் மீது துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தும்போது தூரத்தில் எழும் மெல்லிய நீலப் புகை – வாசித்து அனுபவிக்க வேண்டியவை.

கதையைச் சொல்லிச் செல்லும் அதிகாரியைச் சுற்றியிருக்கும் ஆட்களும் பொருள்களும் இவ்வளவு துல்லியமாக விவரிக்கப்பட்டாலும் அவர்கள் அனைவருக்கும் மரணத்தைக் கொண்டு தரும் தார்தார் வீரர்கள் மட்டும் டால்ஸ்டாயால் தூரத்துப் புகை உருவங்களாக, மெல்லிய மினுமினுப்புக்களாக, விநோதமான ஆடை அணிந்த வடிவங்களாக மட்டுமே கதை முழுவதும் காட்டப்படுவது அற்புதமான நுணுக்கம். காகேசியா மீது படையெடுத்து வந்த ரஷ்யர்களில் பெரும்பாலோர் அங்கு வாழ்ந்த மக்களை கொன்றழிக்க வேண்டிய எதிரிகளாகப் பார்த்தார்களே ஒழிய தங்களைப்போல் பாசம், கருணை, அச்சம், மானம், பெரும்கோபம், வீரம், கோழைத்தனம் என்று அனைத்தும் உடைய மனிதர்களாக என்றுமே பார்த்ததில்லை.

இந்தத் தூரத்து மனிதர்கள் சுடும் குண்டுகளால் அதிகாரியின் குழுவில் இருக்கும் வெலான்ச்சுக் என்ற போர்வீரன் சாகிறான். கதையின் தொடக்கத்தில் படைகள் கிளம்பும் நேரத்தில் திடீரென்று காணாமல் போனவன். அவனைக் கண்டுபிடிக்கும்போது அவன் தூங்கிக் கொண்டிருந்ததாகக் கதையில் வருகிறது. மற்ற படைவீரர்கள் அவன் குடித்துவிட்டு எழ முடியாமல் இருந்ததாகச் சொல்லிக் கேலி செய்ய அவனோ ஏதோ ஒன்று அவனைத் தூக்கத்தில் ஆழ்த்தியதாகச் சொல்கிறான். அதற்குப் பின்னால் போர்முனையில் பதினாறு வருடங்கள் கழித்துவிட்டு இந்த மத்திய வயதுக்காரன் தன் கடமை உணர்ச்சியைக் காட்ட முன்னும் பின்னும் அலைவதை
டால்ஸ்டாய் காட்டுவதால் அவன் குண்டடி பட்டுப் பரிதாபமாக விழும்போது நமக்கும் மனது ‘ஐயோ’ என்கிறது.

உண்மையில் இதுதான் ‘விறகு வெட்டுதல்’ என்ற இந்தப் படைப்பின் சாராம்சம். வயசாளிகள், மத்திய வயதுக்காரர்கள், அனுபவமே இல்லாத வாலிபர்கள் என்று ஒரு கூட்டமே ஆட்சியாளர்களின் நாடுபிடிக்கும் ஆசையால் காகேசியாவில் முன்பின் அறிமுகமில்லாத எதிரிகளோடு மோதுவதை டால்ஸ்டாய் பல வழிகளிலும் காட்டுகிறார். தார்தார்கள் மீது ரஷ்யர்களுக்கு இவர்கள்மீது அவர்களுக்கு முன்விரோதம் எதுவும் இல்லை.

ஆனால் கதை சொல்லும் அதிகாரிக்கும் பால்கோவ் என்ற வேறோரு அதிகாரிக்கும் இடையே நடைபெறும் உரையாடல்களில் டால்ஸ்டாய் காட்டுவதைப்போல் போர்முனையில் பல்லாண்டுகளாக இருந்துவிட்ட இந்த ரஷ்ய வீரர்களுக்குச் சொந்த ஊரும் பரிச்சமில்லாத வந்த ஊரும் சொந்தமில்லாத நிலையே மிஞ்சுகிறது. மறுபடியும் ஊருக்குப் போய்ப் பேரோட வேண்டும் என்றால் அவர்கள் பதக்கங்களையும் பதவி உயர்வுகளையும் இங்கே வாங்கிவிட வேண்டும். அதற்கு எதிரிகளில் நிறைய
பேரைக் கொன்று குவிக்க வேண்டும்.

மனிதர்களை ஆட்டுவில்கும் ஒரு கொடூரமான நாகரிகச் சூழலின் அவலம், கொடுமை, நன்மை, தூய்மை, வன்முறை, வீரம், கோழைத்தனம், அலட்சியம் என்ற பன்முகத்தன்மையைப் ‘போரும் அமைதியும்’ காவியமாகக் காட்டியதென்றால் ‘மரம் வெட்டுதல்’ அதன் குறுகிய வடிவம்.

ஆனால் இரண்டிலும் டால்ஸ்டாயின் கலை உச்சத்தில் இருப்பது என்னவோ உண்மைதான்.

டால்ஸ்டாயின் பின்னாளைய கதைகளில் அழகியல் கூறுகளிலும் புனைவின் கட்டமைப்பிலும் “எஜமானனும் வேலையாளும்’ (Master and Man) என்ற கதையோடும் ‘மனிதர்கள் எதனால் வாழ்கிறார்கள்’  (What Men Live By) ஆகிய கதையோடும் ஒப்பிடத்தக்கது ‘அல்யோஷா பாத்திரம்’ (Alyosha the Pot) என்ற கதை.

கொஞ்சம் புத்திமந்தமுள்ள  ஏழைப் பிள்ளையாக அல்யோஷா என்ற பையன். பாத்திரம் நிறைய பாலைக் கொண்டு போகும்போது கால் தடுக்கி விழுந்து அதை உடைத்ததால் அவனுக்கு ‘சட்டி’ என்று புனைப்பெயர் வருகிறது. சமூகத்தில் அவனுக்கென்று எந்த முக்கியத்துவமும் இல்லை என்பதைக் கதையின் தொடக்கமே சொல்கிறது – ” அல்யோஷாதான் இளையவன்”.  இளையவன், இளைத்தவன்.  அவனுக்குப் படிப்பு ஏறவில்லை. எளிமையான பிரார்த்தனை ஜெபங்களைக்கூட ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொள்ள முடியாமல் கைகளால் சிலுவை குறியிட்டு மட்டுமே ஜெபிக்கிறான்.

ஆனால் அல்யோஷாவுக்குச் சளைக்காமல் வேலை செய்ய முடிகிறது. யார் என்ன திட்டினாலும் அடித்தாலும் புன்சிரிப்பை மட்டும் பதிலாகத் தந்துவிட்டு மேலும் உழைக்கிறான். மாடுபோல் உழைக்கும் மகனை ஒரு குடும்பத்தில் வேலைக்காரனாக அல்யோஷாவின் தகப்பன் சேர்த்துவிடுகிறான். குடும்பத்தில் உள்ள எல்லோருமே அவனை ஓய்வே இல்லாமல் வேலைக்கு ஏவுகிறார்கள். சம்பளக் காசு மொத்தத்தையும் அல்யோஷாவின் அப்பன் வாங்கிக் கொள்கிறான். கிழிந்த சட்டையிலும் தேய்ந்து போன காலணிகளிலும் வலம்வரும் அல்யோஷா புதுத்துணி வாங்கினால் எஜமானன் சம்பளத்திலிருந்து பிடித்துக் கொள்வான் என்றும் அதற்காக அப்பாவிடமிருந்து உதைவாங்க வேண்டும் என்றும் அஞ்சுகிறான்.

அல்யோஷாவை அதே வீட்டில் வேலை செய்யும் உஸ்தினியா என்ற சமையல்காரி காதலிக்கிறாள். வாழ்க்கையில் முதன்முறையாக தன்னால் கிடைக்கக்கூடிய உபயோகத்துக்காக அல்லாமல் தனக்காக ஒருத்தி தன்மீது அக்கறை காட்டுவதை உணரும் அல்யோஷாவின் இதயம் நிறைகிறது. ஆனால் வேலைக்காரியை இழக்க விரும்பாத வீட்டு எஜமானியும், மகனின் சம்பளத்தை இழக்க விரும்பாத அல்யோஷாவின் அப்பனும் அவர்கள் காதலைப் பிரிக்கிறார்கள். ஒரு பெருமூச்சை மட்டுமே வெளிப்படுத்தும் அல்யோஷா மீண்டும் ஒரு புன்னகையைச் சிந்திவிட்டு ‘சரி இந்த விஷயத்தை விட்டு விடுகிறேன்’ என்கிறான்.

ஒரு நாள் வீட்டின் கூரைமேல் துப்புரவு பணியில் இருக்கும் அல்யோஷா கீழே விழுகிறான். மூன்று நாள்களுக்குப் பிறகு ஏதோ அதிசயத்தைக் கண்ட முக பாவத்தோடு அல்யோஷா ‘படுக்கையில் நீட்டிப் படுத்து, செத்துப் போனான்.’

ஏழைத் தொழிலாளிகளைச் சித்தரிக்கும் போது டால்ஸ்டாயின் பணக்காரத் திமிர் அவரையும் அறியாமல் வெளிப்படுவதாகவே ஒரு விமர்சனம் உண்டு. ‘எஜமானனும் வேலையாளும்’ என்ற கதையில் வரும் நிகிதா எஜமானனான வாஸிலி அந்திரேயேவிச்சைப்போல எந்தவிதமான மனப்போராட்டத்துக்கோ சஞ்சலத்துக்கோ உள்ளாவதில்லை. வாஸிலி பேராசைக்காரனாக அறிமுகமாகி, வேலைக்காரனை பனியில் சாக விட்டுச் செல்லும் துஷ்டனாக மாறிக் கடைசியில் வேலைக்காரனைக் காப்பாற்றும் செயலில் ஈடுபட்டிருக்கும் வேளையில் செத்துப்போய் மீட்சியடைகிறான். ஆனால் வேலைக்காரனான நிகிதாவோ பனியில் சுருண்டு படுத்துக் கொள்கிறான், சாகப் போவதைப் புரிந்து கொள்கிறான், காப்பாற்றப்பட்டவுடன் பழையபடியே வாழ்க்கையைத் தொடர்கிறான், பின்பு இருபது வருடங்கள் கழித்து இரு கைகளிலும் மெழுகுவர்த்திகளைப் பிடித்தபடி செத்துப் போகிறான்.

கிட்டத்தட்ட இந்தக் கதையில் வரும் அல்யோஷாவைப்போல.

டால்ஸ்டாய் உழைக்கும் ஏழை ரஷ்யர்களை ரோமாண்டிஸை செய்து எஜமானர்களின் கொடுமைகளுக்கிடையிலும் அவர்களை அப்பழுக்கற்ற சாதுக்களாக்கி அவருடைய சொந்த வர்க்கத் திமிரைக் காட்டுகிறார் என்பது குற்றச்சாட்டு. அதே சமயம் அந்தக் கொடுமைகளும் ஏதோ ஒரு வகையில் நியாயப்படுத்துகிறார் என்றும் விமர்சனம் எழுகிறது.

ஆனால் ஒரு சாதாரணக் குடிகாரனிலிருந்து ஜார் மன்னன்வரை பல நூறு ரஷ்ய மனிதர்களைச் எழுத்தில் சித்தரித்த அவருடைய அவதானிப்புக்களுக்கும் அகவயமானச் சித்திரங்களுக்கும் பெயர்போனவரான டால்ஸ்டாய் ஏழை உழைப்பாளிகளின் உளப்போராட்டங்களையும், அவர்கள் படும் பாடுகளையும் காண முடியாதவராக, எழுத முடியாதவராகப் போனார் என்று நாம் ஒப்புக் கொண்டால்தான் மேற்கூறிய விமர்சனங்கள் சரியாக இருக்கும்.

அப்படியென்றால் ‘அல்யோஷா பாத்திரம்’ என்ற கதை எதற்காக? கதையின் தலைப்பிலேயே பதிலின் ஒரு பகுதி இருக்கிறது. 1861வரை பல நூற்றாண்டுகளாக ரஷ்ய பெருநிலத்தில் வாழ்ந்த மிகப் பெருவாரியான மக்கள் (ஒரு காலத்தில் 80%) அடிமைகளாய், எந்தவித உரிமைகளும் இல்லாதவர்களாய், எஜமானர்களால் உடைமைகளைப்போல் வாங்கப்படவும் விற்கப்படவும் கூடியவர்களாக இருந்தார்கள். கோகோலின் ‘செத்த ஆன்மாக்கள்’ என்ற கதையை ஒப்பிட்டுப் பாருங்கள்.

அல்யோஷா பாத்திரம் என்று கேலிக்காக அழைக்கப்பட்டாலும் உண்மையிலேயே அவன் புத்திமந்தத்தாலும் தனது ஏழ்மையினாலும் வெறும் உபயோகத்துக்கான பொருளாகத்தான் இருக்கிறான். உஸ்தினா அவனைக் காதலிக்க ஆரம்பிக்கும்போதுதான் அவனை மனிதனாக மதிக்கும் வேறொரு ஜீவன் கதையில் அறிமுகமாகிறது. ஆனால் அல்யோஷாவின் உளவியல் சித்திரத்தை டால்ஸ்டாய் சரியாக வெளிக்கொண்டு வரவில்லை என்று விமர்சிக்கும் வாசகர்கள் மட்டும் உத்தமர்களா என்பதுதான் டால்ஸ்டாய் நம் முன்னால் வைக்கும் முக்கியமான கேள்வி.  நாம் தினம் தினம் கடந்து போகும் சாதாரண ஊழியரின் மனச்சங்கடங்களை மகிழ்ச்சிகளை உற்சாகங்களைப் பற்றி நாம் எப்போது கடைசியாக யோசித்தோம்? நம் வீட்டு வேலைக்காரர்கள் மனதில் சுமந்து கொண்டிருக்கும் காயங்களைப்பற்றி? உணவங்காடிகளில் மேசைகளைத் துடைத்துச் சுத்தம் செய்யும் ஊழியர்களின் இன்பதுன்பங்களைப்பற்றி?

நம்மைப் பொறுத்தவரைக்கும் அவர்கள் எல்லோரும் அல்யோஷாக்களே. நமக்கு அவர்கள் உபயோகப்படும்வரை அவர்களை நாம் உபயோகப்படுத்திக் கொள்கிறோம். அவர்கள் உபயோகப்படாதபோது அவர்களை ஏசுகிறோம், தகுந்த இடங்களில் முறையிடுகிறோம்.

அப்படி நாம் சுலபமாய்ப் பாத்திரங்களாகச், சட்டிகளாகப் பானைகளாக, வீட்டுப் பொருள்களாக எண்ணிக் கடந்து போகும் மனிதர்களுக்குள்ளும் அளவிட முடியாத அளவுக்கு ஜீவனூற்றும் ஆன்மீகச் சாத்தங்களும் இருப்பதைக் காட்டத்தான் அல்யோஷா என்ற கதை. பல்வேறு கொடுமைகளையும் துரோகங்களையும் சந்தித்தும் நம்மில் எத்தனை பேருக்கும் அல்யோஷாவைப்போல் புன்சிரிப்போடு கடந்துபோக முடியும்?

ஒரு கன்னத்தில் அடித்தால் மறுகன்னத்தைக் காட்டு என்ற போதனையைக் கேலி செய்ய நினைப்பவர்கள்தான் நம்மில் அதிகம்.  ரஷ்ய நாவலாசிரியர் விளாடிமிர் நபோகோவ் ஓரிடத்தில் ‘சத்தியத்தின் இருப்பிடத்தையும் அதன் குணங்களையும் முழு பலத்தோடு தேடிப்போன ரஷ்ய நாவலாசிரியர்களில் டால்ஸ்டாய் முதன்மையானவர்’ என்கிறார்.

பயனற்றவனாகக் கருதப்படும் மனிதனுக்குள்ளேயும் இருக்கும் ஆன்மீகப் பேராற்றலையும் மதிப்பையும் காட்டக்கூடிய கதைதான் ‘அல்யோஷா பாத்திரம்’.

ஒரு மனிதன் முழுபலத்தோடு இயேசுநாதரின் இந்தப் போதனையைக் கைக்கொண்டால் என்ன நடக்கும் என்பதை ஆராய்வது.

அல்யோஷா இத்தனை நல்லவனாக இருக்க முடியுமா என்பது சவாலல்ல. அல்யோஷாபோல உன்னால் ஒரு மணி நேரம் இருக்க முடியுமா என்ற சவாலைத்தான் டால்ஸ்டாய் நமக்கு முன்னால் வைக்கிறார்.

இலக்கியம் அவரைப் பொறுத்தவரை இப்படித்தான் வாசகர்களுக்குச் சவால்விட வேண்டும் என்பது டால்ஸ்டாயின் கருத்து.

ரஷ்யாவின் மிகக் கொடுமையான குளிர்காலத்தின் உச்சத்தில் ஒரு தோப்பை வாங்குவதற்காக வாஸிலி அந்திரேயேவிச் என்ற வியாபாரி குதிரை பூட்டிய சறுக்குப் பலகையில் தனது வேலையாளான நிகிதாவோடு கிளம்புகிறான். வியாபாரத்தில் லாபம் வரும் என்ற காரணத்தால் மட்டுமல்ல, அவன் வாங்க விரும்பும் தோப்பை வியாபாரத்தில் தனக்குப் போட்டியாய் இருப்பவர்கள் வாங்கி விடுவார்களோ என்ற எண்ணமும் அந்த மோசமான சூழ்நிலையில் வாஸிலி அந்திரேயேவிச் புறப்பட்டுப் போவதற்குக் காரணமாக இருக்கிறது.

தனது முந்தைய வியாபார வெற்றிகளின் காரணத்தால் தான் நினைப்பது மட்டுமே நடக்க வேண்டும் என்று நினைக்கும் வாஸிலி அந்திரேயேவிச் நிகிதா சொல்வதைக் கேட்காமல் குறுக்குவழியில் போகிறான். கடுமையான பனிப்பொழிவில் அவர்கள் மாட்டிக் கொள்கிறார்கள்.  ஒருவழியாக அவர்கள் போக நினைத்ததற்குப் பதிலாக வேறொரு கிராமத்திற்கு போய்ச் சேருகிறார்கள்.  தன் வியாபாரம் போய்விடும் என்ற அச்சத்தில் வாஸிலி அங்கு நிற்காமல் தொடர்ந்து பயணிக்க முடிவு செய்கிறான். மீண்டும் பனிப்பொழிவில் தொலைந்து போய் மீண்டும் அதே கிராமத்திற்கு வந்து சேர்கிறார்கள். இம்முறை கிராமத்தில் உள்ள ஒரு வீட்டில் ஓய்வெடுக்கிறார்கள். கொஞ்சம் இளைபாறிய பிறகு வீட்டின் எஜமானன் எவ்வளவு சொல்லியும் கேட்காமல் வெளியே வானம் இருட்ட ஆரம்பித்திருப்பதைக்கூட கருத்தில் கொள்ளாமல் வாஸிலி மீண்டும் கிளம்ப உத்தரவிடுகிறான்.

நிகிதாவுக்கு இது சரியென்று தோன்றாவிட்டாலும் வாஸிலி எஜமானன் ஆயிற்றே – ஏதும் பேசாமல் அவருடன் கிளம்புகிறான்.

கதையின் நான்காவது பகுதியின் ஆரம்பத்தில் இருவரும்  மீண்டும் தொலைந்துபோய் கடுமையான பனிப்பொழிவின் நடுவில் ஒரு வனாந்திரத்தில் மாட்டிக் கொள்கிறார்கள். அவர்களது குதிரை மேலும் ஓரடி எடுத்து வைக்க முடியாதபடிக்குக் களைத்துப் போயிருக்கிறது. இருவரும் அந்த இடத்திலேயே ஓர் மறைவான பகுதியில் குழியைத் தோண்டி முடிந்தவரைக்கும் தங்களைத் தாங்களே துணிகளாலும் போர்வைகளாலும் போர்த்திக் கொண்டு சுருண்டு படுக்கிறார்கள். எஜமானனான வாஸிலி அந்திரேயேவிச் இரண்டு கம்பிளி கோட்டுகளை அணிந்திருக்கிறான். நிகிதாவுக்குக் கிழிசல் நிறைந்த சொக்காயும் தேய்ந்து போன பூட்ஸுகளும்.

இரவின் ஒரு கணத்தில் வாஸிலி தனது வேலையாளை அங்கேயே விட்டுவிட்டுக் குதிரையில் தான் மட்டும் ஏறி எப்படியாவது தப்பித்து விட முடிவு செய்கிறான். அப்படிச் செய்தால் பனியில் மாட்டிய நிகிதா நிச்சயம் இறந்து போவான் என்று அவனுக்குத் தெரிந்திருந்தாலும் அதைப் பற்றி அவன் கவலைப்படவில்லை. தன் உயிரே முக்கியம் என்று கிளம்புகிறான். கொஞ்ச தூரம் போன பிறகு கண்ணுக்கெட்டிய தூரம்வரை பனிமட்டுமே தெரியும் வனாந்திரத்தில் மீண்டும் காணாமல் போகிறான். சுற்றிச் சுற்றி வந்தாலும் பனிக்காற்றில் பேயாட்டம் போட்டுக் கொண்டிருக்கும் ஒருவகையான கசப்பு மூலிகைச் செடிகள் இருக்கும் இடத்துக்கே மீண்டும் மீண்டும் வாஸிலி வருகிறான். குதிரை எங்கோ போய்விட கடைசியாக ஒருமுறை முயன்று வாஸிலி நடக்க ஆரம்பிக்க அவன் எங்கிருந்து தொடங்கினானோ நிகிதாவும் சறுக்குப் பலகையும் இருக்கும் இடத்துக்கே வந்து சேர்கிறான். குதிரையும் அங்கு வந்திருக்கிறது.

தனக்குச் சாவு நிச்சயமாய் வரப்போகிறது என்று வாஸிலி உணர்ந்து கொள்கிறான். தன் பணமோ, வெளி வேஷத்துக்காகப் பின் பற்றிய மதமோ, பக்தியோ தன்னை இறப்பிலிருந்து காப்பாற்றாது என்று உணர்கிறான்.

குளிரில் கிட்டத்தட்ட உறைந்து போயிருக்கும் நிகிதா தான் சாகப் போவதற்காக வாஸிலியிடம் மன்னிப்புக் கேட்கிறான். கதையின் உச்சமான கணத்தில் வாஸிலி தன்னைவிட கீழானவன் என்று நினைத்த தன் வேலையாள்மீது படுத்து அவன் குளிரால் செத்துவிடாமல் இருக்க அவனை ஆரத் தழுவிக் கொள்கிறான். நிகிதாவுக்கு உற்சாகம் தரும் வகையில் பேசுகிறான்..

காலை உதயமாகும்போது வாஸிலி செத்துப் போயிருக்கிறான். நிகிதா பிழைத்துக் கொள்கிறான்.

‘எஜமானனும் வேலையாளும்’ கதையின் இந்த நான்காவது பகுதி வெறும் பிரச்சாரமாகப் போயிருக்கக் கூடிய சாத்தியம் மிக அதிகம். அப்படிப் போகாமல் காப்பாற்றுவது டால்ஸ்டாயின் கலை. ரஷ்யப் பனிப்பொழிவில் மாட்டிக் கொண்ட ஒருவர் அனுபவிக்கும் ஒவ்வொரு காட்சியையும் ஓசையையும் இன்னலையும் (வாஸிலி சிகரெட் பற்ற வைக்க முயலும்போது தீக்குச்சிகள் காற்றில் அணைந்துபோய் கடைசியில் சிரமப்பட்டுப் பற்ற வைத்த சிகரெட்டின் நுனிப்பகுதியைக் காற்று பிடுங்கிக் கொண்டு போவதுவரை) டால்ஸ்டாய் எழுதுவதுபோலவே வாஸிலி நிகிதா ஆகியோரது மனநிலைகளையும் மாறி மாறித் துல்லியமாகக் காட்டுகிறார். (நபோகோவ் தனது ‘ரஷ்ய இலக்கியத்தைக் குறித்த பேருரை’களில் டால்ஸ்டாயின் இந்த வருணனைத் துல்லியத்தை வெகுவாகப் பாராட்டியிருக்கிறார் – இது கதையின் நம்பகத்தன்மையை அதிகரிக்கும் மிகச் சிறந்த உபாயம் என்று).

ஆனால் அதையெல்லாம்விட மேலாக வாஸிலியிடம் நிகழ்ந்த மாற்றத்தை டால்ஸ்டாய் காண்பிக்கும் வகைதான் இலக்கியத்தின் உன்னதமான பகுதிகளில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது. வேலையாளைச் சாக விட்டுவிட்டுத் தான் மட்டும் தப்பித்துப் போகும் வாஸிலி அந்திரேயேவிச் மனம் மாறியதைப் பல வகைகளில் விவரித்திருக்கலாம். பலரும் மரண அச்சம் ஏற்பட்டதால் வாஸிலி மனம் திரும்பினான் என்று எழுதியிருப்பார்கள். ஆனால் இது வெறும் பக்திப் பிரச்சாரமாகவும் வறட்டுப் போதனையாகவுமே போயிருக்கும்.

ஆனால் டால்ஸ்டாய் வாஸிலியிம் மன மாற்றத்தை மிக இயல்பான வகையில் காட்டுகிறார். நிகிதாவை விட்டுவிட்டுப் போன பிறகு பனியில் திக்குத் தெரியாமல் அலையும் வாஸிலி கடைசியில் பனியில் மாட்டிய மூலிகைச் செடிக்கும், தனக்கும், குதிரைக்கும், நிகிதாவுக்கும் மரணம் பாரபட்சமில்லாமல் சம்பவிக்கப் போவதை உணர்கிறான். இதில் எந்தக் கடவுளும் எந்த விதிவிலக்கையும் தரப் போவதில்லை. அழிவைப் பொறுத்தவரை மனிதனும் ஒன்றுதான் செடியும் ஒன்றுதான்.

ஆனால் இறைவன் இல்லாத இடத்திலும் (கதையின் இறுதிப்பகுதிகளில் வாஸிலி இறக்கும் சமயத்தில் இறைவனின் குறிப்பு வருகிறது) மனிதத்தன்மை இருக்கலாம் என்று உணர்வதுதான் இந்தக் கதையின் உயிர்நாடி. தான் சாகும் தருணத்தில் தன் வேலையாளைக் காப்பாற்றத் தன்னால் ஒரு காரியத்தைச் செய்ய முடியும் என்ற தரிசனத்தை வாஸிலி பெற்றுக் கொள்கிறான்.

அந்தத் தரிசனம் பணப்பித்தனான, ஆணவம் பிடித்தவனான மிகச் சாதாரண வியாபாரி வாஸிலி அந்திரேயேவிச்சை ஒரே கணத்தில் மனிதர்களுள் உன்னதமானவனாக மாற்றியதுதான் ‘எஜமானனும் வேலையாளும்’ என்ற கதையின் சாராம்சம்.

ஆனால் பாருங்கள் –  அப்படி உன்னதமானவனாக மாற வாஸிலி  தன் அதிகாரத்தைத் துறக்கவோ தானே ஏழையாக மாறவோ தேவை ஏற்படவில்லை. தன் இடத்தில் இருந்தபடியே எஜமானன் என்ற நிலையில் இருந்து கொண்டே வேலையாளைப் பாதுகாக்கும் தன் கடமையைச் செய்வதாலேயே வாஸிலி உன்னதமானவனாகிறான்.

மாறுவதற்காக வாஸிலி தன் எஜமான நிலையை இழக்க நேர்ந்திருந்தால் இந்தக் கதையின் தலைப்பு அர்த்தமில்லாமல் போயிருக்கும். சிறுகதையின் ஒவ்வொரு பகுதியும் கதையை நகர்த்த வேண்டும் என்ற விதி இருக்க அப்படிப்பட்ட அடிப்படை பிழை செய்யக்கூடியவரா டால்ஸ்டாய்?

மெக்ஸிகோவின் லா பாஸ் நகரத்தின் புறநகர்ப் பகுதியில் கடற்கரையோரமாக அப்பிரதேசத்தின் பழங்குடி இனத்தைச் சேர்ந்த கினோ என்பவன் வாழ்ந்து வருகிறான். அவன் இனத்தினரின் தொழில் முத்துக்குளிப்பது.

குறுநாவலின் தொடக்கத்தில் அவன் கைக்குழந்தையைத் தேள் கொட்டிவிட கினோவும் அவன் மனைவி ஹுவானாவும் குழந்தையை நகரத்தில் இருக்கும் ஸ்பானிய வம்சாவளியைச் சேர்ந்த மருத்துவரிடம் தூக்கிக் கொண்டு போகிறார்கள்.

நகரத்தில் வாழும் ஸ்பானிய வம்சாவளி மக்களுக்குப் பழங்குடியினரைக் கண்டால் இளக்காரம், வெறுப்பு. கினோ இதை அறிந்திருந்தாலும், மருத்துவரிடம் போக வேண்டாம் என்று உள்ளூற தன்மானம் தடுத்தாலும் குழந்தையின் நலத்தைக் கருதியும் ஹூவானாவின் பிடிவாதத்துக்கு விட்டுக் கொடுத்தும் மருத்துவரின் மாளிகையின் வாசலில் போய் நிற்கிறான்.

கினோவிடம் பணமில்லை என்று அறிந்த பிறகு மருத்துவர் வீட்டிலிருந்தபடியே வீட்டில் இல்லை என்று தனது வேலைக்காரனைச் சொல்லச் சொல்கிறார். எப்படியாவது பணத்தைத் திரட்டிக் குழந்தைக்கு வைத்தியம் பார்த்துவிட வேண்டும் என்ற வெறியில் கினோவும் ஹுவானாவும் குழந்தையுடன் படகில் ஏறி கடலுக்கு முத்துக் குளிக்கப் போகிறார்கள்.

தெய்வாதீனமாக கினோவின் கைகளில் அன்றுவரை அவன் ஊரில் எவரும் பார்த்திராத அளவுக்குப் பெரியதும் பிரகாசமானதுமான முத்து கிடைக்கிறது.  முத்து கிடைத்த வேளையில் குழந்தையின் தோளில் ஏற்பட்டிருந்த வீக்கமும் குறைந்து போயிருப்பதாகக் கினோவும் ஹுவானாவும் உணர்கிறார்கள். முத்தை விற்றுக் கிடைக்கும் பணத்தில் ஹுவானாவை சமுதாயத்தில் உள்ள சடங்குகளுக்கு ஏற்பத் தேவாலயத்தில் வைத்துத் திருமணம் செய்யவும், குழந்தையைப் பெரிய படிப்பெல்லாம் படிக்க வைக்கவும் கினோ முடிவெடுக்கிறான்.

ஆனால் அதே சமயம் முத்தை எடுத்துக் கொண்டு கரைக்கு வரும் கினோவுக்கும் அன்றிலிருந்து ஆபத்து ஆரம்பமாகிறது. காசில்லை என்றால் தேவலயத்தில் திருமணம் செய்ய முடியாது என்றிருந்த பாதிரியார் தானே வலிய வந்து கினோவின் குடிசைக்கு வருகிறார். இவ்வளவு அழகானதும் பெரிதானதுமான முத்தை அவனுக்குக் கொடுத்த ஆண்டவனுக்குக் கினோ ஏதேனும் காணிக்கைத் தருவான் என்ற தனது நம்பிக்கையைத் தெரிவித்துவிட்டுப் போகிறார். அவன் கையில் பணமில்லாத காரணத்தால் குழந்தையைப் பார்க்க மறுத்த மருத்துவர் – அதுவரை பழங்குடியினர் வாழ்ந்த பகுதிகளுக்கு வருவதைத் தவிர்த்திருந்தாலும்கூட – தானே குழந்தையைப் பரிசோதித்துப் பார்க்கக் கினோவின் குடிசைக்கு வருகிறார். தோளில் வீக்கம் வற்ற ஆரம்பித்திருந்தாலும் குழந்தையைப் பரிசோதிக்கும் மருத்துவர் குழந்தைக்கு விஷம் ஏறியிருப்பதாகவும் குழந்தையைக் காப்பாற்ற முயல்வதாகவும் சொல்கிறார். குழந்தைக்கு ஏதோ  ஒரு மருத்தை வர் வாயில் புகட்ட அவர் சொன்னது போலவே சரியாக ஒரு மணி நேரத்தில் குழந்தை வாந்தி எடுக்கிறது. பின்பு அவர் சொன்னது போலவே ஒரு மணி நேரத்தில் அவர் திரும்ப வந்து  மருத்து தந்ததும் குழந்தை குணமாகிறது. அவர் வந்து குடிசையை நோட்டமிட்டுப் போன பிறகு இரவில் மர்ம நபர்கள்  கினோவின் குடிசையில் புதைத்து வைத்திருக்கும் முத்தைக் களவாட முயல்கிறார்கள். அவர்களைத் துரத்தும்போது  கினோவுக்குக் காயம் ஏற்படுகிறது.

அடுத்த நாள் முத்தை விற்கக் கினோ குடிசைவாசிகளோடு சேர்ந்து நகரத்துக்குள் போகிறான். அங்கிருக்கும் முத்து வியாபாரிகள் இவ்வளவு பெரிய முத்தை யாரும் வாங்க மாட்டார்கள் என்று சொல்லி மிகக் குறைந்த விலைக்குக் கேட்கிறார்கள். முத்து வியாபாரிகள் எல்லோரும் கூட்டுச் சேர்ந்திஉ கொண்டு தன்னை ஏமாற்றுவதாக உணர்ந்து கொள்ளும் கினோ தலைநகரத்துக்குப் போய் முத்தை விற்கப் போவதாகச் சொல்கிறான்.  இது நகரத்தில் உள்ள அதிகார வர்க்கத்தினருக்கு இடையில்  ஆத்ஹ்திரத்தை உண்டாக்குகிறது. ஹுவானா கினோவிடம் முத்து சபிக்கப்பட்ட பொருள் என்றும் அதைக் கடலில்  எறிந்து விடலாம் என்றும் சொல்கிறாள். அந்த நாள் இரவு  கினோ மீண்டும் மர்ம நபர்களால் தாக்கப்பட்டுப் படுகாயமடைகிறான். அவர்களைத் திருப்பித் தாக்கும்போது அவர்களில் ஒருவனைக் கினோ கொலை செய்ய நேரிடுகிறது. நகரத்துவாசியைக் கொன்ற பழங்குடியினனை ஊரிலுள்ளவர்கள் சும்மா விடமாட்டார்கள் என்று  உணர்ந்த  கினோவும் ஹுவானாவும்  ஊரை விட்டுத் தப்பித்துப் போக முடிவு செய்கிறார்கள். அவர்கள்  குடிசை எரிக்கப்படுகிறது. தப்பித்துப் போகும்போது அவர்களைப் பின்தொடர்ந்து வரும் ஊர்க்காரர்களைத் தற்காப்புக்காகக் கினோ கொல்ல நேர்கிறது. அந்தச் சண்டையில் ஏற்பட்ட துப்பாக்கிச் சூட்டில் கினோவின் குழந்தை மண்டைச் சிதறிச் சாகிறது.

இறுதியில் கினோவும் ஹுவானாவும் குழந்தையின் சடலத்தோடு ஊருக்குத் திரும்பி வந்து முத்தைக் கடலில் வீசி எறிவதுபோல் கதை முடிகிறது,

1962 இலக்கியத்துக்கான நோபல் பரிசை வென்றவர் ஜான் ஸ்டய்ன்பெக். 1930களில் அமெரிக்காவின் கலீஃபோர்னியா மாநிலத்து வயல்களிலும் பழத்தோட்டங்களிலும் எந்தவிதமான சட்டப்பாதுகாப்போ உரிமைகளோ இன்றிச் சொற்பச் சம்பளத்துக்குக் கிடைத்த வேலையைச் செய்து அநாதைகளைப்போல் சுற்றித் திரிந்த வெள்ளைத் தொழிலாளிகளைப்பற்றி அவர் எழுதிய The Grapes of Wrath, Of Mice and Men போன்ற படைப்புக்கள் பிரசித்திப் பெற்றவை. கலீஃபோர்னியாவின் பழத்தோட்டங்களில் நடந்த தொழிற்சங்கப் போராட்டத்தைப் பற்றி 1935ல் அவர் எழுதிய In Dubious Battle என்ற குறுநாவல் அமெரிக்காவிலேயே அவ்வகை புனைவெழுத்தின் முன்னோடியாகக் கருதப்படுகிறது.

1947ல் ஸ்டய்ன்பெக் எழுதிய The Pearl மெக்ஸிக்கச் சமுதாயத்தில் ஸ்பானிய வம்சாவளியினருக்கும் பழங்குடியினருக்கும் இடையே நிலவிய மிகக் கொடூரமான சமூகப் படிநிலைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டது. குறுநாவலில் சொல்லப்பட்டிருப்பதைப்போல மெக்ஸிகோவில் ஸ்பானியர்கள் காலடி எடுத்து வைத்த நாளிலிருந்து இது நானூறு வருடத்துக் கொடூரம். ஸ்பானியர்கள் அறிமுகப்படுத்திய சமூகச் சடங்குகளோடும் நிறுவனங்களோடும் ஒத்துப்போவதாலேயே தனது குடும்பத்தின் வாழ்க்கைத் தரத்தை மேம்படுத்திக் கொள்ள முதலில் கினோ நினைக்கிறான். முத்தைக் கண்டெடுத்த நேரத்தில் சமயச் சடங்குகளின்படி ஹுவானாவைத் தேவாலயத்தில் வைத்துத் திருமணம் செய்து கொள்ளவும் குழந்தைக்கு நல்ல படிப்புத் தரவுமே அவனுக்கு எண்ணம் போகிறது. ஆனால் பழங்குடியினன் ஒருவன் எவ்வகையிலும் தங்களுக்கு நிகராக மேலே வந்துவிடக் கூடாது என்ற நகரத்தில் வாழும் ஸ்பானிய ஆதிக்க வர்க்கத்தின் எண்ணம் அம்பலமாகவே குழந்தையைப் படிக்க வைப்பது வெறும் கனவாக மட்டுமில்லாமல் கினோவுக்கு பெரும் வெறியாக மாறுகிறது. தங்கள் கூட்டத்தில் ஒருவன் படித்தான் என்றால் பாதிரியார் உள்பட நகரத்துவாசிகள் செய்யும் ஏமாற்றுவேலைகளைப் புரிந்து கொள்ளவும் நூல்களிலிருந்து விஷயங்களைத் தானே  படித்து அவர்களுக்கு விளக்கிச் சொல்லவும் ஒருவன் கிடைத்துவிடுவான் என்று கினோ நினைக்கிறான்.

ஆனால் நகரத்து முத்து வியாபார்களைப் புறக்கணித்துவிட்டுத் தலைநகரத்துக்குப் போய் முத்தினை வியாபாரம் செய்யக் கினோ துணிந்தது அவனின்மீது மிகப்பெரிய அடக்குமுறையை ஏவி விடுகிறது.  குறுநாவலில் கினோ முத்தைக் கொண்டு சென்று தலை நகரத்தில் விற்கலாம் என்று எண்ணும் கட்டத்தில் அவனுடைய அண்ணன் ஹுவான் தாமஸ் அது சாதாராண முடிவு இல்லை என்றும், கினோ தன்னையும் அறியாமல் மிகப் பெரிய ஆபத்தான நகர்வை ஏற்படுத்தியிருப்பதாகவும் சொல்வான். அதே சமயத்தில் கினோவின் முன்னோர்களில் சிலர் தலைநகரத்துக்குச் சென்று முத்தைத் தங்களுக்காக விற்றுத் தர சிலரை நியமித்ததாகவும் அவர்களால் ஏமாற்றபட்டு எல்லாவற்றையும் இழந்ததாகவும் சொல்வான். இதைப்பற்றிப் பாதிரியார்கூட  தங்களுக்கு ஏற்படுத்தித் தரப்பட்டிருக்கும் இடத்தைவிட்டு அகலக்கால் வைக்கத் துணிபவர்களுக்குக் கர்த்தர் கொடுக்கும் தண்டனை என்று தேவாலயத்தில் வருடாவருடம் பிரசங்கம் செய்வாராம்.

ஸ்டய்ன்பெக் எழுதிய The Pearl தன் உழைப்பால் தன்னை மேம்படுத்திக் கொள்ளத் துணிந்த ஓர் ஏழையை ஆதிக்க வர்க்கம் அடித்து நொறுக்கி மீண்டும் அவன் இடத்திற்குக் கொண்டு வரும் கதை. குறுநாவலின் கடைசியில் கினோ ஹூவானாவும் தங்கள் எதிர்காலத்துக்கு ஒரே நம்பிக்கையாக இருந்த குழந்தையையும் இழந்து அவர் வாழ்ந்த கடற்கரைக்கு வருவது அதைத்தான் காட்டுகிறது.

மிக உக்கிரமான எழுத்து.

“எழுத்தெண்ணி எழுதிய கதைகள்”

மற்றவர்கள் இந்தக் கொரோனா பெருந்தொற்றுக் காலத்தை எப்படிக் கடந்தினார்களோ என்னவோ தயாஜி அவருக்குக் கிடைத்த நேரத்தில் ஒரு பகுதியை இந்தத் தொகுப்பில் இருக்கும் 120 குறுங்கதைகளை எழுதுவதில் செலவிட்டார்.

ஒரு சில மாதங்களுக்கு தயாஜியின் குறுங்கதைகள் ஒவ்வொரு நாளும் தவறாமல் முகநூலில் பதிவேற்றப்பட்டுக் கொண்டிருந்தன.

இந்த முன்னுரை எழுதும் இவ்வேளையில் இலக்கிய விமர்சனத்தைப் பற்றிய தனது தீர்க்கமான கருத்துக்களை முகநூலில் சின்னச் சின்னப் பதிவுகளாகப் பதிவிட்டு வருகிறார்.

தயாஜியின் இந்த உழைப்பும் இலக்கியத் தேடலும் அசாத்தியமானவை.  மலேசியாவில் உருவாகியிருக்கும் மிகப்பெரிய இலக்கியத் தாகம் கொண்ட பல இந்நாள் படைப்பாளிகளின் வரிசையில் தயாஜி ஒருவர். மனித வாழ்க்கையின் சிக்கலான பகுதிகளை ஆராய்ந்து அந்தச் சிக்கல்களுக்கு இடையேயும் இறுமாந்து நிற்கும் மனிதத்தை வெளிக்கொணர்வது இலக்கியத்தின் பணி என்று தயாஜி திடமாக நம்புகிறார்

இத்தொகுப்பிலுள்ள அமானுஷ்யம், சாகசம், காதல், சமூகச் சீர்கேடுகள் ஆகியவற்றைக் களனாகக் கொண்டு எழுதப்பட்டடிருக்கும் குறுங்கதைகளிலும்கூட சவால்களை மீறி மனித மாண்புகளைத் தேடும் தயாஜியின் இந்த எண்ணமே முன்னால் நிற்கிறது. மலேசிய மண்ணின் யதார்த்தங்களைக் குறுங்கதைகளுக்குள் களமாகவும், பேச்சு வழக்காகவும், வர்ணனைகளாகவும் புகுத்த தயாஜி முயன்றிருப்பதால் குறுங்கதைகள் பல இடங்களில் ஜீவ ரேகைகள் கொண்டவையாய் மாறுகின்றன.

குறுங்கதை வடிவம் மிகப் பழைமையானது. எல்லா மனிதக் கலாச்சாரங்களிலும் புகழ்பெற்ற குறுங்கதைகள் உண்டு. ஈசாப் தொடங்கி நம் நாட்டு நீதிக்கதைகள், பஞ்சதந்திரம், மகாபாரத உபகதைகள், யூதர்களின் ‘பிர்கே அவோட்’ என்ற ஞானியர் கதைகள், அரேபிய இரவுகள் என்றழைக்கப்படும் ஆயிரத்தொரு இரவு கதைகள், ஹான்ஸ் கிறிஸ்டியன் ஆண்டர்ஸனின் தேவதைக் கதைகள் வரைக்கும் நீளமான பாரம்பரியம் உள்ளது குறுங்கதை வடிவம்.  போதனைக்காகவும், பொழுது போக்கிற்காகவும் பெரும்பாலும் பயன்பட்ட இந்த வடிவத்தை சென்ற நூற்றாண்டில் காஃப்காவும்,   ரோபர்ட் வால்சரும், இத்தாலோ கால்வினோவும் சமூக விமர்சனத்துக்கான கூர்மையான வடிவமாகப் பயன்படுத்தினார்கள்.

குறுங்கதை எழுதுவது சவாலான காரியம். குணச்சித்திர வர்ணனைகளுக்கும் குறுங்கதைகளுக்கும் மயிரிழை அளவு வேறுபாடுதான் உண்டு. குணச்சித்திர வர்ணனைகள் கதாபாத்திரங்களின் மாறாத குண இயல்புகளையும் சூழலையும் படம் பிடித்துக் காட்டும் புகைப்படங்கள்.

குறுங்கதைகள் சிறுகதைகளைப்போல் ஒரு கதாபாத்திரத்திற்கு ஏற்படும் மாற்றத்தையோ கதாபாத்திரத்திற்கு நிகழ்வுகளின் வழியாக கிடைக்கும் புதிய தரிசனத்தையோ சித்தரிக்கின்றன. ஆனால் அதே சமயம் கவிதைகளுக்குள்ள சொற்செட்டும் வீச்சும் நிறைந்து குறுங்கதைகள் சிறுகதைகளைவிட கவித்துவம் நிறைந்திருப்பவையாக திகழ்கின்றன. அந்தக் கால யாப்பிலக்கிணத்தின்படி கட்டளைக் கலித்துறை போன்ற செய்யுள் வகைகளை எழுத்தெண்ணிப் பாடுவார்கள்.

அப்படி எழுத்தெண்ணி சர்வ கவனத்துடன் எழுத வேண்டிய கவிதைக்கும் சிறுகதைக்கும் இடைப்பட்ட வடிவம் குறுங்கதை.

தயாஜியின் இந்தக் குறுங்கதைகள் இந்த லாவகத்தைப் பல இடங்களில் நெருங்கி வரத்தான் செய்கின்றன. இதற்கு தயாஜியின் கூர்மையான அவதானிப்பம் அற உணர்வும் அழகியல் பார்வையும் கை கொடுக்கின்றன.

இத்தொகுப்பிலுள்ள எல்லாக் கதைகளும் சிறுகதைகளின் சுவாரசியமான நகர்வுகளையும் தரிசனத்தையும் நல்ல கவிதைக்குரிய வியப்பையும் தேடி நகர்கின்றன.

சமூக ஊடகங்களில் சித்திரமும் சத்தமும் புதிய தலைமுறை வாசகர்களின் கவனத்தைச் சிதறடிக்கும் காலத்தில் இத்தகைய குறுங்கதைகள் புதியவர்களை வாசிப்புக்கு அழைத்து வரக்கூடிய வல்லமை மிகுந்தவை.

வித்தைக்காரன் கையிலிருக்கும் பழத்தையோ புறாவையோ பெட்டிக்குள் வைத்து மறையச் செய்து மீண்டும் வேறெங்கிருந்தோ வரவழைக்கிறான். அவன் நம் கவனத்தைத் திருப்பி ஏமாற்றுகிறான் என்று தெரிந்தாலும் வித்தையால் நமக்கு ஏற்படும் இன்பம் குறையாமல்தானே இருக்கிறது.

தயாஜி நல்ல வித்தைக்காரராக அறியப்படும் நாள் தூரத்தில் இல்லை.

மனிதன் எதிர்காலத்தில் மூக்குக்கண்ணாடி அணிந்து கொள்வான் என்று அறிந்துதான் கடவுள் மூக்கை முக்கோண வடிவத்தில் படைத்தார் என்று பழைய நகைச்சுவை ஒன்று உண்டு.

உண்மையில் மனித முகத்தில் மூக்கு ஏன் முக்கோண வடிவத்தில் இருக்கிறது? 

ஒரு பதில்:  நெற்றி, கண்கள், வாய், கன்னங்கள் என்று ஒன்றை ஒன்று இடித்துக் கொண்டிருக்கும் முகத்தில் மூக்கு நடுவில் முக்கோண வடிவத்தில் இருந்தால்தான் உயிர்வாழத் தேவையான பிராணவாயுவை மனித மிருகம் உள்ளிழுத்துக் கொள்ளச் சுலபமாக இருக்கும் என்பது.

வேறொரு பதில்: மூக்கு முக்கோணமானதால்தான் மனித முகத்தில் தற்போதைய உள்ளடக்கம் சாத்தியம் என்று.

மூக்கின் முக்கியத்துவத்திற்கு மூலகாரணி செயல்பாடா வடிவமா என்ற கேள்விக்குப் பதில் சற்றுச் சவாலானதுதான்.

இதையே கவிதைக்குக் கொண்டு வாருங்கள். கவிதையின் உள்ளடக்கம்தான் கவிதையின் வடிவத்தைத் தீர்மானிக்கிறது என்பது பொது நம்பிக்கை. ஆனால் வடிவம் மாறினால் மொழியும் கருத்தும் மாறும் என்பதும் உண்மைதானே? உலகத்தின் எல்லா மொழிகளிலும் காதலைப் பரிமாறிக் கொள்ள ஏற்படுத்தப்பட்ட சொற்பிரயோகங்கள் யாவும் மிக மெல்லிய ஓசைகளால் செவிகளைக் காயப்படுத்தாத வகையில் பூச்சரம் போன்ற வாக்கியங்களாக இருக்கின்றன.

வல்லின ஓசைகளால் வெட்டி வெட்டிப் பேசும் வாக்கியங்களால் அதே வகையில் காதலைச் சொல்ல முடியுமா என்பது ஆய்வுக்குரியது.

கருவியும் கருத்தும் ஒன்றையொன்று தீர்மானித்துக் கொள்கின்றன.

பூவிதழ் உமேஷின் “சதுரமான மூக்கு” என்ற இக்கவிதைத் தொகுப்பிலுள்ள கவிதைகள் தமிழ்க் கவிதைகளின் கருத்தையும் கருவிகளையும் புதுமையாக்க முயல்கின்றன. 

நவீனக் கவிதைகளின் பாட்டன் எஸ்ரா பவுண்டின் ‘எல்லாவற்றையும் புதுமையாக்கு’ என்ற முழக்க நாதத்துக்கு ஏற்ப கருத்திலும், களத்திலும், காட்சியிலும், மொழியிலும் பூவிதழ் உமேஷ் தனது முந்தைய தொகுப்பான ‘வெயில் ஒளிந்து கொள்ளும் அழகி’யில்’ தென்பட்ட ரோமாண்டிஸ தாக்கத்திலிருந்து தன்னை முழுதாய் விடுவித்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

க்யூபிஸ ஓவியத்தின் தந்தையான பாப்லோ பிகாஸோவிடம் ‘நீங்கள் ஏன் மனித உடல்களையும் முகத்தையும் எப்போதும்போல் இரண்டு பரிமாண உருவங்களாக வரையாமல் பக்கங்கள் விரித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் அட்டைப் பெட்டிபோல சதுரங்களாகவும், செவ்வகங்களாகவும், வட்டங்களாகவும் முப்பரிமாணத்தில் வரைகிறீர்கள்?” என்று ஒருவர் கேட்டாராம். பிகாஸோ சற்றும் யோசிக்காமல் “பல ஆயிரம் வருஷங்களாய் முகத்திலும் உடம்பிலும் உள்ள சில பகுதிகள் மட்டும் வெளிச்சத்தில் தெரிய மற்ற பகுதிகள் இருட்டில் மறைந்திருந்திருந்தன. கலையின் வேலை மறைக்கப்பட்ட அனைத்தையும் வெளிச்சத்துக்குக் கொண்டு வந்து அனைத்தையும் மறு ஆய்வுக்கு உட்படுத்துவதுதான்” என்றாராம்.

க்யூபிஸ ஓவியத்தின் பின்னால் கேலிச்சித்திரத்துக்கு ஒப்பான கேலி இருப்பதுபோல் தோன்றினாலும் அதன் அடிநாதமாக இருக்கும் சமூக விமர்சனமும் கோபமும் மிகப் பெரியவை. பிகாஸோ சொன்னதற்கும் எஸ்ரா பவுண்டு சொன்னதற்கும் இடையே உள்ள நோக்கம் ஒன்றுதான் – பழைய சௌகரியமான பழக்கங்களுக்கும் புகுந்து அவற்றைக் கலையென்று சொல்லிப் புழுத்துப் போகாதே!

அனைத்தையும் புதுமையாக்கு.

அதே கோபத்தையும் விமர்சனத்தையும்தான் பூவிதழ் உமேஷ் தனது ‘சதுரமான மூக்கு’ தொகுப்புக் கவிதைகளுக்குள் கொண்டு வந்திருக்கிறார்.  தொகுப்பின் முதல் கவிதையான குறைந்த “பியானோ தன்மையுள்ள வாய்” என்ற கவிதையே அவரது இந்தக் க்யூபிஸக் கோபத்திற்கு முன்னுரையாய் நிற்கிறது. மெல்ல அழிந்து போய்க் கொண்டிருக்கும் தமிழ் இலக்கிய திணைவகைகளுக்கு அடையாளங்களாய்ச் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கும் மலைநாடனும் சமவெளி நாடனும் பேசிக் கொள்வதைப் போன்ற சுவையான கவிதை.

மலைநாடன் : 

மேகங்களை அலமாரியாகப் பயன்படுத்தும்

எங்கள் பெண்களின்  கைகள் மிகவும் நீளமானவை

அவர்கள் வைக்கும் பொருள்கள் எடை குறைவானவை

சில நேரங்களில் காற்றே அவற்றை இடமாற்றி வைக்கும்.

சமவெளி நாடன்: 

தொலைவில் தெரியும்போது மட்டும் குள்ளமான எம் பெண்கள்

கனவுகளில்  சிக்கல்களைத் தீர்த்துக்கொள்கிறார்கள். 
சில நேரங்களில் தூக்கத்தின் உள்ளே இருந்து

மிகச்சிறிய பொருள்களைக் எடுத்துவருகிறார்கள்.

சமவெளி நாடன்:

வானம் பழையதாகிவிட்டது அதனால்

கிட்டத்தட்ட இளமையாகவே இருக்க விரும்புகிறேன்

 
மலைநாடன்:

அரசு மக்களை எதிரிகளைப் போல  நடத்துவதால்

கிட்டத்தட்ட உண்மைகளை மட்டும் கனவு காண விரும்புகிறேன்.

---

ஒரு சமுதாயத்தில் பெண்களுக்கு நிகழும் வன்முறையும் அவலமுமே சமூகத்தில் நிகழும் வன்முறைக்கும் அவலத்துக்கும் அலகையாகவும் அடையாளமாகவும் மாறிவிடுகிறது. இது புறநானூற்றுக் காலத்திலிருந்து இந்தப் பூவிதழ் உமேஷ் காலம்வரை தொடர்ந்து வருவதுதான் துயரம்.

இப்படித் தொகுப்பு மொத்தமும் உமேஷ் மனித வாழ்வின் சமுதாயத்தின் பல்வேறு உணர்வுகளை, கேடுகளை, உணர்ச்சிகளைக் க்யூபிஸ ஓவியமாய் வெளிச்சத்திற்குத் திறந்து காட்டி கலையின் துல்லியமான அனுமானிகளால் அளந்து பார்க்கிறார். அதற்கு ஏதுவாக அவர் இத்தொகுப்பில் முயன்றுள்ள புதிய கவிதா வடிவங்களும் மொழி பரிச்சோதனைகளும் அவருக்குக் கை கொடுக்கின்றன.

‘டைம்   இஸ்  எ  பியூட்டிபுள் கேர்ள்’ என்றொரு கவிதை.

 
உழவரே! உழவரே!

விதைத்த மறுநாளே அறுவடைக்குத் தாயாராகும்

தானியம் போல   பற்களை  மாற்றி இருக்கிறேன்

உங்களின் ஏர்க்குச்சியால் அவற்றை விழ வைக்க முயன்றால்

முளைக்காத பற்களும் விழுந்துவிடும் ~ என்றாள்

உழவர், அவளைப் பார்த்தவாரே “ச்சோ! ச்சோ” என

காற்றில் பறக்கும் புழுதியையும் மாடுகளையும் அவளையும்

ஏர்க்குச்சியால் விரட்டினார்.

அவளுடைய முளைக்காமலிருந்த பல் ஈற்றை அவர்

காட்டுயானம் நெல்லில்  கீறி இருக்கிறார், அதனால் மண்ணில் சற்று பெரிய தானியம் போல் விழுந்து எழுந்தாள்.

---

இந்தக் கவிதைகளினூடே எல்லாம் பூவிதழின் சமூக விமர்சனத்தோடு தெரிவது வாரத்தின் ஏதாவது ஒரு நாளை மறந்துவிடும் பேர்கள் மீதும் (‘பூனைகளைத் தலையனணயாகக்  கேட்கும் விருந்தினர்கள்’),  திருவாளர்கள் குடிகாரர்கள் மீதும், அவசர வாழ்க்கையில் பாசத்தைத் தேடி அலைபவர்கள்மீதும் (‘நீரின் ஞாபகத்தை யாராலும் அழிக்க முடியாது என்றார் இயேசு’) இருக்கும் தீராத மனித நேயம்.

நவீனக் கவிதைகளைப் பலரும் வித்தைகாட்டும் கோலாகப் பயன்படுத்தும் நேரத்தில் பூவிதழ் உமேஷ் நவீனத்துவத்தின் மனித நேய அடிப்படையைச் சிக்கெனப் பிடித்திருக்கிறார். அப்படியிருப்பதால்தான் பிகாஸோவின் ஓவியங்களை நினைவுபடுத்தும் ‘சதுரமான மூக்கு’ என்ற தலைப்பும் இவர் தொகுப்புக்கு அத்தனை அழகாய்ப் பொருந்தி வருகிறது.

ஆனால் பூவிதழ் உமேஷின் மனிதநேயம் தொழில்முறையாக அன்பைக் கையிலெடுத்திருக்கும் வறட்டு வேதாந்தியின் பார்வையல்ல.  உமேஷின் மனித நேயம் குழந்தைகளின் பார்வையைப்போல் அனைத்தையும் ஆச்சரியத்தோடு பார்ப்பது, அன்பு செலுத்தவும் குதூகலித்துக் குதிக்கவும் தயக்கமே காட்டாதது.

சிறந்த குழந்தை எழுத்தாளரான உமேஷ் குழந்தைகளின் எதையும் ஆர்வத்தோடும் ஆச்சரியத்தோடும் உற்றுப் பார்த்துக் கவனிக்கும் அதி உன்னதமான திறனை, குதூகலத்தை, பிரியத்தை இத்தொகுப்பிலிருக்கும் அத்தனைக் கவிதைகளுக்குள்ளும் கொண்டு வந்திருக்கிறார்.

யாரையும் துச்சமென்று கருதாத, யாரையும் விலக்கி வைக்காத, எல்லோரையும் அரவணைக்கக் காத்திருக்கும், புதுமைகளைப் பார்த்து ‘ஐ’ என்று வியந்து கைகொட்டும் அந்த நிர்விகல்பமற்ற பார்வைதான் இந்தக் கவிதைகளின் உக்கிரத்திற்கும் கனத்திற்கும் மத்தியிலும் அவற்றின் ஜீவகளை மாறாமல் பார்த்துக் கொள்கின்றன.

உமேஷே ஒரு கவிதையில் இந்தக் குழந்தைப் பார்வையின் தன்மையைச் சொல்கிறார்:

மலையைப் பார்த்த  குழந்தை

செத்துப்போன டைனோசரைப் புதைத்த இடம் இதுதானா? என்று கேட்டது

அருகில் கடலைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த  அம்மா

கடலைக் காகிதமாக நம்பிய யாரோ ஒருவன்

தொலைவில் கப்பலைத் தீட்டியிருக்கிறான் பார்!  என்றாள்

கடல் நீரை கையில் அள்ளிய குழந்தை இதுதான் சின்ன கடலா ?   என்றது.

கொஞ்சம் மணலை அள்ளி குழந்தையின் கையின் ஓரம் போட்டு

இதோ சின்ன கடற்கரை என்றாள் அம்மா.

பதிலுக்கான எதிர்பார்ப்பின்றி அடுத்த கேள்வியும்

கேள்விக்கான தேவையின்றி அடுத்த பதிலுமாக

உரையாடல் தொடர

ஒரு சிறிய பெட்டியை நகர்த்திவிடுவது  போல

ஒருவருக்கொருவர் அன்பை நகர்த்திக்கொண்டிருந்தார்கள்

(‘காணாமல்போன மொத்த அன்பும்’)

---

குழந்தைகள் உற்றுப் பார்ப்பதும், குதூகலிப்பதும், குதிப்பதும், விரல் நீட்டி ஆச்சரியப்படுவதும் மனிதர்கள்மேல், இந்தப் பிரபஞ்சத்தின்மேல், இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள சகல உயிரினங்களின்மேல் அவர்களுக்கு இயல்பாகவே கொப்பளிக்கும் பேரன்பின் வெளிப்பாடுகளே.

தூய்மையான அன்பு அனைத்தையும் பிரகாசமாக்கிப் புதுமையாக்குகிறது. அன்பு வேறு புதுமை வேறல்ல.

பூவிதழ் உமேஷின் ‘சதுரமான மூக்கு’ எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக இந்த உலகத்தின் மீதும் உலகத்தின் உயிர்கள் அனைத்தின்மீதும் இந்தக் கவிஞர் வைத்த அன்பில் மறுரூபமான வார்த்தைகளால் எழுதப்பட்ட தொகுப்பு.

அன்பு எப்படி ஜெயிக்காமல் போகும்?

தஸ்தயெஸ்கியின் ‘சூதாடி’ குறுநாவலின் அடிப்படைக் கருத்து ஒரு விதத்தில் மகாபாரதக் கதையை அறிந்தவர்கள் அனைவருக்கும் பரிச்சயமானதாகவே இருக்கும்.

சூதாட்ட வெறியில் பணம் முதற்கொண்டு சேனைகள், நாடு, தம்பிகள், மனைவி முதற்கொண்டு தன்னையும்கூட இழக்கும் தர்ம புத்திரனைப் போலவே சூதாடி நாவலின் கதாநாயகனான அலெக்ஸி இவானோவிச்சும்,  ஓய்வுபெற்ற தளபதியும், தளபதியின் உறவுக்காரியான மாஸ்கோ கிழவியும் ரூலத்தன்பர்க் சூதாட்ட விடுதியில் சூதாட்டத்தில் ஈடுபட்டிருக்கும் நூற்றுக்கணக்கானவர்களும் தங்களையே இழக்கத் தலைப்படுகிறார்கள்.

ஆனால் தர்ம புத்திரன் சூதாட்டப் பிரியன் என்றாலும்கூட கௌரவர்களின் சபையில் நடந்த சூதாட்ட நிகழ்வில் தன்னையும் தன்னைச் சார்ந்திருந்தவர்களையும் தோற்ற பிறகு அவன் மீண்டும் அதே அளவில் சூதாட்டத்தில் இறங்கியதாகச் சேதி இல்லை. ஆனால் தஸ்தவ்யஸ்கியின் நாவலில் சூதாட்ட வெறி அதனால் பாதிக்கப்பட்டவர்களைப் பெரும் காய்ச்சலாய்ப் பீடித்து அவர்களை மீண்டும் மீண்டும் சூதாட்டத்தில் ஈடுபடச் செய்கிறது. சூதாட்டத்தில் ஒரு வகையான ரூலட் விளையாட்டின் பெயரையே பெயராகக் கொண்ட ரூலத்தன்பர்க் நகரத்திற்குச் சும்மா வந்தவளான மாஸ்கோ கிழவியையும் கிருமித் தொற்றுப்போல் தொற்றிக் கொள்கிறது.

தர்ம புத்திரனைப் பிடித்த சூதாட்ட வெறி ஒரு குறிப்பிட்ட கால நேரத்திற்கு நிகழ்ந்த மயக்கம் என்றால் தஸ்தவ்யெஸ்கியின் நாவல் காண்பிக்கும் சூதாட்ட வெறி அருகில் வந்தவர்களைத் தொற்றிக் கொண்டு மெல்ல அவர்களின் அடிப்படை இயல்புகளைச் சிதைத்து அவர்களை மனிதர்களுக்கும் கீழான நிலையில் அடிமையாக்கும் அளவுக்குத் தீப்போல பற்றிக் கொண்டு நின்று நிதானமாக அவர்களை முற்றிலும் அழித்துச் சின்னாபின்னமாக்கும் பெருநோய்.

ஓய்வுபெற்ற ரஷ்ய தளபதி ஒருத்தரின் குழந்தைகளுக்கு வீட்டோடு வாத்தியாராக வேலை செய்கிறான் கதாநாயகன். அவர்கள் குடும்பம் மொத்தமும் சூதாட்டத்திற்குப் பெயர்போன ஜெர்மனியின் ரூலத்தன்பர்க் நகரத்தில் தங்கியிருப்பதாகக் கதை அமைந்திருக்கிறது. சூதாட்டப் பிரியரான ஐம்பத்து ஐந்து வயதான தளபதி தன் சொத்துக்கள் முழுவதையும் பிரஞ்சுக்காரனான டி கிரியூவிடம் அடகு வைத்திருக்கிறார். டி கிரியூவின் உறவுக்காரி என்று சொல்லப்படும் பிரஞ்சுக்கார இளம்பெண்ணிடம் தளபதி பைத்தியமாக இருக்கிறார். டி கிரியூவும் பிளாஞ் என்ற அந்த இளம்பெண்ணும் அவள் தாயார் என்று சொல்லப்படும் மற்றொரு பெண்ணும் தளபதிக்கு அவனுடைய அத்தையான மாஸ்கோ கிழவியிடமிருந்து வந்து சேர வேண்டிய சொத்து வரும் என்று எண்ணி அவருடனேயே இருக்கிறார்கள். அத்தை சாகக் கிடக்கிறாள் என்று செய்தி வரவே தளபதியும் அவருடைய வளர்ப்பு மகள் போலினாவும் அவள் செத்துவிட்டாளா என்று அறிந்து கொள்ள மாஸ்கோவுக்குத் தந்திகளை அனுப்புகிறார்கள்.

இதே நேரத்தில் குறுநாவலின் கதாநாயகன் அலெக்ஸி போலினாவைக் காதலிக்கிறான். அவளுக்காக எல்லாவிதமான அடிமைத்தனங்களையும் அவமானங்களையும் தாங்கிக் கொள்கிறான். ஆனால் போலினா அவனிடத்தில் பாராமுகமாகவே இருக்கிறாள். அவனை வேண்டுமென்றே அவமானப்படுத்துகிறாள். தனக்குப் பணம் தேவைப்படுகிறது என்று சொல்லி அவனைச் சூதாடத் தூண்டுகிறாள். பின்னர் அவள் டி கிரியூவிடம் ஐம்பதாயிரம் பிராங்குகளுக்குக் கடன்பட்டிருப்பதும் அதைத் திருப்பித்தர அவளுக்குப் பணம் தேவைப்படுவதும் அலெக்ஸிக்குத் தெளிவாகிறது. பித்துப் பிடித்ததுபோல் சூதாடி அலெக்ஸி அவளுக்காக இரண்டு லட்சம் பிராங்குகளை வெல்கிறான். ஆனால் பணத்தை வைத்துக் கொண்டு டி கிரியூவைப்போலவே அலெக்ஸியும் தன்னை வாங்க நினைப்பதாகக் கூறும் போலினா ஆஸ்ட்லி என்ற ஆங்கிலேயனோடு ஓடிப் போகிறாள். இதற்கிடையில் ரூலத்தன்பர்க் நகரத்தில் நல்ல தெம்போடு பிரசன்னமாகும் மாஸ்கோ அத்தைக்கிழவி சூதாட்டத்தால் ஈர்க்கப்பட்டு ஒரு லட்சம் ரூபிள்கள்வரை இழக்கிறாள். அவளிடமிருந்து தளபதிக்கு எந்தச் சொத்தும் வர வாய்ப்பில்லை என்று நினைக்கும் டி கிரியூவும் பிளாஞ்சும் அவரை விட்டுப் பிரிகிறார்கள். பிளாஞ் அலெக்ஸியைத் தன்னுடன் பாரீஸ் நகரத்துக்கு வரச் சொல்கிறாள். அவனுக்கு ‘பட்டப் பகலில் நட்சத்திரங்களைக் காட்டப் போவதாக’ வாக்களிக்கிறாள். பாரீஸில் பிளாஞ்சுக்காகத் தன் மொத்தப் பணத்தையும் அலெக்ஸி செலவழிக்கிறான். கடைசியில் பிளாஞ் பாரீஸுக்குத் தன்னைத் தேடி வந்த தளபதியைத் திருமணம் செய்து கொள்ள ஒட்டாண்டியாக மீண்டும் ஜெர்மனிக்குப் போகிறான். கையில் காசில்லாத நிலையில் மீண்டும் ஆஸ்ட்லியைச் சந்திக்கிறான். அலெக்ஸியைப் பார்த்துவரவே போலினா தன்னை அனுப்பியதாகச் சொல்லும் ஆஸ்ட்லி போலினா உண்மையில் அலெக்ஸியைக் காதலித்ததாகச் சொல்கிறார். அலெக்ஸியின் நிலையைத் தெரிந்து கொண்டு நிறைய பணம் கையிலிருந்தால் அலெக்ஸி அதைச் சூதாட்டத்தில் தொலைத்துவிடுவான் என்று சொல்லி அவனுக்குக் கொஞ்சம் பணம் கொடுத்துவிட்டுப் போகிறார்.

சூதாட்டத்தில் ஒரே கணத்தில் இழந்ததையெல்லாம் மீட்க முடியும் என்ற எண்ணத்தில் அலெக்ஸி ஆழ்ந்திருக்கும் இடத்தில் குறுநாவல் முடிகிறது.

தஸ்தவ்யெஸ்கியின் ‘சூதாடி’ குறுநாவலைச் சூதாட்டத்துக்கு எதிரான பிரச்சாரமாகப் பார்க்கலாம்தான். ஆனால் அது வெறும் மேம்போக்கான வாசிப்புத்தான்.

1866ல் இந்த நாவலையும் ‘குற்றமும் தண்டனையும்’ நாவலையும் ஒரே நேரத்தில் எழுதிக் கொண்டிருந்த தஸ்தவ்யஸ்கி தனது சூதாட்டப் பழக்கத்தால் கடனில் மூழ்கியிருந்தார். அந்தக் கடனைக் கொஞ்சமாவது தீர்க்கக் குறிப்பிட்ட நாளுக்குள் நாவல் எழுதித் தருவதாகச் சொல்லி ஸ்டெல்லொவ்ஸ்கி என்ற பதிப்பாளரிடம் மூவாயிரம் ரூபிள்களுக்குக் கடன்பட்டிருந்தார். அடிமைத்தொழிலாய் நாவல்களை எழுதியே தீர வேண்டிய கட்டாயம் அவரை நெருக்கிக் கொண்டிருந்த வேளையில் தஸ்தவ்யெஸ்கி எழுதிய நாவல்தான் ‘சூதாடி’.

பெரு தொற்று நோயைப்போல் மனிதர்களைச் சீரழிக்கும் சூதாட்டத்தின் விளைவுகளைப் பற்றிய கதை என்றாலும்கூட ‘சூதாடி’ குறுநாவலில் மனித வாழ்க்கையைப் பற்றிய வேறொரு ஆழமான அலசலும் இருக்கத்தான் செய்கிறது.

சூதாட்ட விடுதியில் ஒரே நேரத்தில் தான் ஜெயித்த ஆயிரத்து நானூறு ஃப்ளோரின்களைத் தோற்கும் அலெக்ஸி ரூலத்தன்பர்க் நகரத்தைச் சுற்றி வாழ்ந்துவரும் ஜெர்மானியர்கள் கடுமையாக உழைத்து சிறுக சிறுகச் சேமிப்பதையும் இதனால் பல தலைமுறைகளுக்குப் பிறகே அவர்கள் குடும்பங்கள் செல்வச் செழிப்பாக வாழ வழி ஏற்படுவதையும் சுட்டிக் காட்டி ஏளனமாகப் பேசுகிறான். அவனைப் பொறுத்த வரையில் ஜெர்மானியர்கள் பல தலைமுறைகளாக உழைத்துப் பெறுவதை ஆபத்தானது என்றாலும்கூட சூதாட்டம் ஒரே நொடியில் பெற்றுத் தருகிறது என்று சொல்கிறான்.

பாரீஸ் நகரத்தின் உல்லாசங்களை அனுபவிக்க அழைக்கும் ப்ளாஞ் இரண்டே மாதங்களில் இரண்டு லட்சம் பிராங்குகளைச் செலவழித்துவிடலாம் என்று சொல்கிறாள். இத்தகைய பெரும் தொகையை அறுபதே நாட்களில் செலவழிப்பதா என்று அலெக்ஸி ஆச்சரியப்படும்போது அப்படி வாழும் இரண்டு மாதங்கள் ஒரு முழு வாழ்க்கைக்குச் சமம் என்று ப்ளாஞ் அலெக்ஸியிடம் சொல்கிறாள்.

தஸ்தவ்யெஸ்கி எழுதிக் கொண்டிருந்த காலத்தில் determinism அல்லது காரண காரிய வாதம் என்ற தத்துவம் புகழ்ப்பெற்றிருந்தது. பல வகையான மரபியல், சமூகவியல் காரணங்களுக்கும் விதிகளுக்கும் கட்டுப்பட்டுத்தான் மனிதர்கள் வாழ முடியும் என்று இந்தத் தத்துவம் பேசியது.

சூதாடி நாவலில் அலெக்ஸி சுட்டிக்காட்டிய ஜெர்மானியர்களும், போலினா மீது காதல்வயப்பட்டிருந்த போதும் சமூகக் கட்டுப்பாடுகளுக்கு அஞ்சி அதை வெளியிட வெட்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்த ஆஸ்ட்லியும் இந்தக் காரணகாரிய கோட்பாடுகளுக்கு உதாரணங்களாக வருகிறார்கள். கடைசியில் அவர்கள்தான் வெற்றிப் பெறுகிறார்கள் என்றாலும்கூட அவர்கள் வாழ்க்கைக் காரணங்களுக்கும் விதிகளுக்கும் அடிமைப்பட்டே நிகழ்கிறது.

ஆனால் சூதாட்டம் என்பது காரண காரியங்களுக்குக் கட்டுப்படாது. ஒரே நொடியில் அலெக்ஸியும் மாஸ்கோ கிழவியும் தளபதியும் பெரும் செல்வத்தைப் பெறுகிறார்கள். பின்பு ஒரே கணத்தில் அதை இழக்கிறார்கள்.

ஆனால் பணம் அல்ல இங்கே இலக்கு. குறுநாவலின் கதாநாயகன் தான் வென்ற பணத்தைக் கொஞ்சமும் தயக்கமில்லாமல் போலினாவுக்குத் தர முன் வருகிறான். இரண்டே மாதங்களில் பாரீஸில் ஆடம்பரக் கேளிக்கைகளில் இழக்கிறான். சூதாட்டில் பணத்தைக் கட்டி ஆடி ஜெயிக்கும் பணங்களை மீண்டும் சூதாட்டிலேயே எந்தச் சலனமும் இல்லாமல் இழக்கிறான். குறுநாவலில் பணத்தைப் பொருட்படுத்தாத தன்மை பிரபுக்களின் ராஜாக்களின் குணமாகச் சிலாகிக்கப்படுகிறது.

பின்பு சூதாட்டத்தின் மகத்துவம்தான் என்ன? காரண காரியங்களுக்கு உட்படாத சூதாட்டில் ஈடுபடும்போது அலெக்ஸிக்கு ஏற்படும் உணர்ச்சிகளின் தீவிரம் அவனுக்கு வாழ்க்கையின் சுவையைக் காட்டுகிறது. காரணங்களுக்கும் விதிகளுக்கும் அஞ்சி பாதி வாழ்க்கை வாழும் ரூலத்தன்பர்க் ஜெர்மானியர்கள், ஆஸ்ட்லி போன்றவர்களைவிட அலெக்ஸியும், ப்ளாஞ்சும், தளபதியும் இந்த உணர்ச்சித் தீவிரத்தில் முழு வாழ்க்கையையும் வாழ்ந்து விடுகிறார்கள்.

காரணங்களும் விதிகளும் ஏற்படுத்தும் அன்றாட அடிமைத்தனத்திற்கு எதிரான கலகக்குரல்தான் சூதாட்டம். சொந்தக் கடன்களாலும், பதிப்பக உரிமையாளரின் நெருக்குதலாகும் ஒரே மாதத்தில் ஒரு நாவலை எழுதும் கட்டாயத்துக்குள்ளான தஸ்தவ்யெஸ்கி இத்தகைய கட்டுப்பாடுகளற்ற சுதந்திரத்தைப் பற்றிச் சிந்தித்து இருக்க வேண்டும்.

காதலும் காரண காரியங்களற்ற சூதாட்டம்தான். எந்தவிதமான பற்றுக் கோடுகளுமில்லாமல் சூதாட்டத்தில் ஈடுபடும் அலெக்ஸி அதே போல் போலினாவின் இகழ்ச்சிகளையும் மீறி அவளிடம் மீண்டும் மீண்டும் அவமானப்படுகிறான். அவள் தன்னை மீண்டும் அவமானப்படுத்தி, தனது காலுக்குக் கீழே கிடக்கும் அடிமையாக நடத்த மாட்டாளா என்று ஏங்குகிறான்.

காதலைவிட, அதன் சூதாட்டத் தன்மையில் இருக்கும் உணர்ச்சித் தீவிரம் அவனுக்கு அர்த்தமுள்ளதாகத் தோன்றுகிறது. பாதிச் செத்ததுபோல் வாழும் திருமணத்தைவிட நிறைவேறாத காதலின் உணர்ச்சித் தீவிரம் அவனுக்கு முழு வாழ்க்கைக்குச் சமானமானதாகப் படுகிறது.

ஒரே நொடியென்றாலும் வாழ்க்கையை முழுக்க அள்ளிப் பருகிவிட்டு முற்றாய் அழிந்து போகும் பேராசைக்கும், விதிகளுக்கு உட்பட்டு வாழ்க்கையில் வெற்றியடையும் எண்ணத்துக்குமான தத்துவப் போராட்டத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது தஸ்தவ்யெஸ்கியின் ‘சூதாடி’ குறுநாவல்.

தியானத்தில் சமாதி நிலையை அடையும் ராமகிருஷ்ண பரம்ஹம்சர் தான் முற்றும் பிரம்மத்தில் கரைந்து போகாமல் இருக்கக் குறிப்பிட்ட நேரத்திற்குப் பின் யாரெனும் அவர் வாயில் இனிப்பைப் புகட்டிவிடக் கேட்டுக் கொள்வார் என்ற கதை உள்ளது.

தஸ்தவ்யெஸ்கியின் ‘வெண்ணிற இரவுகள்’ கதையின் கதாநாயகன் கனவுலகில் கரைந்து போகாமல் இருக்க செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் நகரத்தின் தெருக்களும் அதில் புழங்கும் மனிதர்களும் வாயில் புகட்டிய இனிப்பாக உபயோகப்படுகிறார்கள்.

நகர வாழ்க்கையின் கொடுமை மிகுந்த தனிமையில் காலத்தைக் கடத்தும் அவன் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்ர்க் நகரத்தின் வீதிகளை வலம் வந்தே தன் இருப்பை உறுதிப்படுத்திக் கொள்கிறான். ஒரு வகையில் நகரமே அவன் இருப்பை உறுதிபடுத்துகிறது. நகரத்து மனிதர்களின் இன்ப துன்பங்களே அவனது இன்ப துன்பங்களாகின்றன. நகரத்தின் கட்டடங்களோடு அவன் இருப்பு பின்னிப் பிணைந்திருப்பதை தன் வீட்டைத் தன்னோடு தூக்கி அலையும் நத்தையையும் ஆமையையும் தன்னோடு ஒப்பிட்டுக் காட்டும் அற்புத உருவகத்தால் அவன் கதையில் சொல்லிக் காட்டுகிறான்.

நேற்று (11 நவம்பர்) தஸ்தவ்யஸ்கியின் பிறந்த தேதி. அதே சமயம் நேற்று வெண்ணிற இரவுகளின் செம்பதிப்பு வெளிவந்துள்ளது.

தஸ்தவ்யஸ்கியின் அசடன், குற்றமும் தண்டனையும் போன்ற மகத்தான நாவல்களில் எடுத்துச் சொல்லப்பட்டிருக்கும் பல முக்கியக் கருத்துக்களைத் தன்னுள் கொண்டிருப்பதால் இது முக்கியமான கதை.

மிகுந்த தனிமையில் வாழும் கதையின் கதாநாயகன் கனவுகளிலும் கற்பனைகளிலும் மொத்தமாய் வாழ்ந்து வருகிறான்.  அவன் தன்னைத் தானே ‘கனவு காண்பவன்’ என்று சொல்லிக் கொள்கிறான். யதார்த்த வாழ்வைவிட அவனுக்குக் கனவுகளே சாரமுள்ளவையாகத் தோன்றுகின்றன. யதார்த்த வாழ்க்கையில் அவனால் செயல்பட முடியாமல் போகிறது. நஸ்தெங்காவிடம் தன் வரலாற்றைச் சொல்லும்போது அது அவனுக்கே ஒரு புனைவு போல தோன்றுகிறது. கனவுகளே அவனைப் பொறுத்தவரை உண்மையானவை.

செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் நகரத்தில் இரவுகளில்கூட  சூரிய வெளிச்சம் முழுமையாக மறையாமல் புகைப்படலம்போல் நீண்டு கிடக்கும் கோடை மாதத்தின் ‘வெண்ணிற இரவுகளில்’ நகர மனிதர்கள் விடுமுறைக்காக நகரத்தைவிட்டு நீங்குகிறார்கள். இது அவனது தனிமையை மேலும் அதிகமாக்குகிறது. அந்த நேரத்தில் தெருவில் நஸ்தெங்கா என்ற பெண்ணைச் சந்திக்கிறான். அவள் ஒரு வருடத்திற்கு முன்னால் தன்னைவிட்டு மாஸ்கோ நகரத்துக்குப் பிரிந்து போன காதலனுக்காகக் காத்திருக்கிறாள். இருவரும் நான்கு இரவுகள் சந்தித்துக் கொண்டு தங்களது பரஸ்பரத் தனிமையைப் போக்கிக் கொள்கிறார்கள். தன்னிடம் அன்பாகப் பேசும் முதல் பெண்ணான நஸ்தெங்காவிடம் கதாநாயகன் காதல் கொள்கிறான். காதலன் வரவே மாட்டான் என்று நஸ்தெங்கா முடிவு செய்து கதாநாயகனின் காதலை ஏற்றுக் கொள்ளும் நேரத்தில் காதலன் திரும்பிவரக் கதாநாயகனோடு கைகோர்த்து நடந்து செல்லும் நஸ்தெங்கா அவனை விட்டுக் காதலனைக் கட்டிக் கொள்கிறாள்.

வெண்ணிற இரவுகளின் கருப்பொருள் அன்பும் அதன் வகைகளும்.  முதல் வகையான அன்பு, மற்றவர்களை தனது விருப்பத்துக்காகவோ பாதுகாப்புக்காகவோ தன்னிடம் பிணைத்துக் கொள்ளும் ஒரு வகையான பிணைப்பு. நஸ்தெங்காவின் குருட்டுப் பாட்டி அப்படித்தான் அவளைத் தன்னோடு பிணைத்துக் கொள்ளப் பார்க்கிறாள். கதையின் இறுதியில் நஸ்தெங்காவும் கதாநாயகனைத் தன் வீட்டு அறையில் வாடகை தந்து குடியேற வற்புறுத்துகிறாள். கதாநாயகன் கற்பனையில் உருவாக்கிய காதலியை அவள் கணவனிடமிருந்து கொண்டு செல்வதாகக் கற்பனை செய்கிறான்.

இரண்டாவது வகை அன்பு, மனிதர்களை அன்றாட வாழ்வோடு பிணைப்பது. நஸ்தெங்காவோடு காதல் கொண்டபின் கதாநாயகன் கனவு காணாமல் இருக்கிறான். சீன இளவரசனைத் திருமணம் செய்து கொள்வதுபோல் கற்பனை செய்யும் நஸ்தெங்காவும் தனது வீட்டில் குடியேறிய இளைஞனோடு காதல் ஏற்பட்ட பின்பு இந்தக் கற்பனையை உதறி விடுகிறாள்.

ஆனால் இதற்கெல்லாம் மேலாக பிரியமானவர்களின் நலனைத் தவிர வேறெதையும் எதிர்பார்க்காத அன்பு உண்டு. இந்த அன்பைத்தான் தஸ்தவ்யஸ்கி இந்தக் கதையிலும் தனது பல நாவல்களிலும் மனிதர்களைத் துன்பங்களிலிருந்து மீட்கும் ஆற்றலுடையதாகக் காட்டுகிறார்.

தன்னைக் காதலிப்பதாகச் சொல்லிவிட்டு அடுத்த கணமே காதலனோடு போய்விடும் நஸ்தெங்கா கதாநாயகனிடம் கடிதம் வழியாக மன்னிப்புக் கேட்கிறாள். அந்த நேரத்தில் கதாநாயகன் ‘உன்னைக் கவலை கொடுத்துத் துன்புறுத்துவேன் என்றா நினைத்தாய்’ என்று கேட்கிறான். அவள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறான்.

அதுவரை இரவுகளின் கனவு போன்ற மயக்கத்தில் கழிந்த கதை காலை நேரத்தின் வெளிச்சத்தில் முடிகிறது. அவனைச் சுற்றி இருக்கும் நகரம் கதாநாய்கனுக்குத் தெள்ளத் தெளிவாகத் தனது உண்மை இயல்புகளோடு தெரிகிறது.

எதிர்ப்பார்ப்புக்கள் இல்லாத தூய அன்பு மனிதர்களை மீட்கும். அவர்களைச் சூழ்நிலைகளைத் தாண்டியும் உன்னத நிலைக்கு அழைத்துச் செல்லும். இதுதான் தஸ்தவ்யெஸ்கியின் வாதம்.

நவீனக் கவிதை, நவீன நாவல், நவீன ஓவியம் என்ற சொற்றொடர்களில் உள்ள ‘நவீனம்’ என்ற சொல் ‘புதுமை’ என்ற பொருளில் ஒரு காலத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டது.

ஆங்கிலத்தில் நவீனத்தைக் குறிக்க பயன்படுத்தப்படும் ‘modern’ என்ற வார்த்தை இதே பொருளைத்தான் தருகிறது. லத்தீனில் ‘modo’ அல்லது ‘இதோ இப்போது’ என்ற பொருள் தரும் வார்த்தையிலிருந்து பிறந்த சொல் ‘modern’. இந்தக் கணத்தைப் பிரதிபலிக்கும் எதுவும் மாடர்னானது அல்லது நவீனமானது.

பிறகு இந்த வார்த்தை ஏன் சுமார் 1890களிலிருந்து 1940களின் தொடக்கம் வரையிலான காலக்கட்டத்தில் எழுந்த ஒரு கலை, இலக்கிய இயக்கமான modernism அல்லது நவீனத்துவத்தைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டது என்று நீங்கள் கேட்கலாம்.

இலக்கியத்தில் நவீனத்துவத்தைப் புரிந்துகொள்ள நவீன ஓவியத்தின் பிதாமகராகக் கருதப்படும் க்ளோத் மோனே-யின் (Claude Monet) ‘செயிண்ட் லாசார் ரயில் நிலையம்’ என்ற பெயருடைய ஓவியங்களைக் காண்பதால் அறிந்து கொள்ளலாம்.

பிரஞ்சுக்காரரான மோனே 1877ல் பாரீஸில் உள்ள செயிண்ட் லாசார் ரயில் நிலையத்தை மையமாகக் கொண்டு பல ஓவியங்களைத் தீட்டினார். அந்த ஓவியங்களின் குறிக்கோள் ஒரே கோணத்திலிருந்து பார்க்கும்போது அந்த ரயில் நிலையத்தின் தோற்றத்தில் இரவு, பகல், பனிப் பொழிவு போன்ற தட்ப வெப்ப மாற்றங்கள், ரயில் வண்டி நிலையத்திற்குள் நுழையும்போது அது விட்டுக்கொண்டே வரும் புகை ஆகியவற்றால் ரயில் நிலையத்தின் நிறங்களிலும் வெளிப்புறத் தோற்றத்திலும் ஏற்படும் மாற்றங்களைப் பதிவு செய்வது.

ஆனால் பழைய ஓவியர்களைப்போல் மோனே ரயில் நிலையத்தைத் துல்லியமான கோடுகளால் வரைந்து பின் அக்கோடுகளுக்குள் வண்ணம் தீட்டவில்லை. மாறாக நேரடியாகவே தூரிகையால் சாயத் தீற்றல்கள், சுழிப்புக்கள் மற்றும் பட்டைகள் மூலமாகவே அந்தக் காட்சிகளைத் தீட்டினார்.

காட்சிகள், பொருட்கள் என்பவனவற்றைத் தாண்டி அவர் கண் நிறங்களையும், வடிவங்களையும் பதிவு செய்ய தொடங்கியிருந்தது. மோனே பின்னாளில் வரைந்த ‘அல்லிகள்’ மற்றும் ‘வைக்கோல் போர்கள்’ ஆகிய ஓவியங்கள்கூட வெளிச்ச வேறுபாடுகளால் ஏற்படும் காட்சி மாற்றங்களைப் பதிவு செய்பவையாக இதே பாணியில் தீட்டப்பட்டன.

‘ஒரு பறவை பாடுவதைப்போல் நான் ஓவியன் தீட்ட விரும்புகிறேன்’ என்றார் மோனே.

இதில் என்ன நவீனத்துவம் என்கிறீர்களா?

இலக்கிய நவீனத்துவத்தின் இரண்டு முக்கியக் கோட்பாடுகளை மோனேயின் ஓவியங்களில் காணலாம்:

1.  பழைய ஓவியர்கள் காட்சிகளையும் பொருள்களையும் துல்லியமாக வரைவதே ஓவியக்கலை என்றார்கள். ஆனால் மோனேயின் ஓவியங்கள் ஓவியத்தின் கருப்பொருளைத் தாண்டி கலை உத்திகள், வெளிச்ச மாற்றங்கள் ஆகியவை காட்சியில் ஏற்படுத்தும் மாற்றங்களையும் முக்கியமாகக் கொண்டன.

போதனைகளயோ, வெறும் பொழுதுபோக்கையோ மையமாகக் கொண்ட கதைகளிலிருந்து இலக்கிய நவீனத்துவம் மாறுபட்ட கதைக்கூறல் உத்திகளையும், இலக்கியப் பிரதியின் வடிவத்தைக் குறித்த சோதனை முயற்சிகளையும், புதிய சொல்லாடல்களையும்,  நான் லீனியர் கதை சொல்லலையும் பிரதானப்படுத்தியது.

படைபின் உத்திகளை முன்னிறுத்தியதால் இவ்வியக்கம் ‘கலை கலைக்காகவே’ (Art for Art’s sake) என்ற முழக்க வரியினால் அறியப்பட்டது.

அதே சமயம் படைப்பின் உத்திகள் பிரதானமானதால் ‘எல்லாவற்றையும் புதுமையாக்கு’ (‘Make everything new’) என்ற வாசகம் நவீனத்துவத்தின் தாரக மந்திரமானது.

2.  பழைய ஓவியம் ஏதோ ஒரு கணத்தில் துல்லியமாக வரையப்பட்ட ரயில் நிலையத்தையோ, அல்லிகளைகோ, வைக்கோல் போர்களையோ மாத்திரமோ மாற்றங்களில்லாத சத்தியமாகக் காண்பிக்க, மோனே பொருள்களின் தோற்றமும் குணமும் சூழ்நிலையால் மாறிக் கொண்டே இருப்பதைக் காட்டினார். ஒரே காட்சியின் பல கூறுகளாகத் தீட்டப்பட்ட பல ஓவியங்கள் வழியாக மட்டுமே எப்படி ஒரு பொருளின் உண்மையான முகம் தெரியுமோ அதுபோலவே ஒரு சமுதாயத்தின் அல்லது ஒரு மனிதனின் நல்லதும் கெட்டதும் சேர்ந்த பிளவுபட்ட பல கூறுகளைக் காண்பிப்பதால் மட்டுமே சமுதாயத்தின் அல்லது மனிதர்களின் உண்மையான சொரூபத்தைப் புனைவில் கொண்டு வர முடியும் என்று இலக்கிய நவீனத்துவம் நம்பியது.

மனிதர்களின் ஆன்மாவிலும் மனிதச் சமுதாயத்திலும் ஏற்பட்டிருக்கும் மிக ஆழமான பிளவுகளை ஆராய்ந்து ஒரு முழுமையான தரிசனத்தைத் தருவதையே நவீன படைப்புக்கள் தங்கள் குறிக்கோளாகக் கொண்டிருக்கின்றன.