தஸ்தயெஸ்கியின் ‘சூதாடி’ குறுநாவலின் அடிப்படைக் கருத்து ஒரு விதத்தில் மகாபாரதக் கதையை அறிந்தவர்கள் அனைவருக்கும் பரிச்சயமானதாகவே இருக்கும்.

சூதாட்ட வெறியில் பணம் முதற்கொண்டு சேனைகள், நாடு, தம்பிகள், மனைவி முதற்கொண்டு தன்னையும்கூட இழக்கும் தர்ம புத்திரனைப் போலவே சூதாடி நாவலின் கதாநாயகனான அலெக்ஸி இவானோவிச்சும்,  ஓய்வுபெற்ற தளபதியும், தளபதியின் உறவுக்காரியான மாஸ்கோ கிழவியும் ரூலத்தன்பர்க் சூதாட்ட விடுதியில் சூதாட்டத்தில் ஈடுபட்டிருக்கும் நூற்றுக்கணக்கானவர்களும் தங்களையே இழக்கத் தலைப்படுகிறார்கள்.

ஆனால் தர்ம புத்திரன் சூதாட்டப் பிரியன் என்றாலும்கூட கௌரவர்களின் சபையில் நடந்த சூதாட்ட நிகழ்வில் தன்னையும் தன்னைச் சார்ந்திருந்தவர்களையும் தோற்ற பிறகு அவன் மீண்டும் அதே அளவில் சூதாட்டத்தில் இறங்கியதாகச் சேதி இல்லை. ஆனால் தஸ்தவ்யஸ்கியின் நாவலில் சூதாட்ட வெறி அதனால் பாதிக்கப்பட்டவர்களைப் பெரும் காய்ச்சலாய்ப் பீடித்து அவர்களை மீண்டும் மீண்டும் சூதாட்டத்தில் ஈடுபடச் செய்கிறது. சூதாட்டத்தில் ஒரு வகையான ரூலட் விளையாட்டின் பெயரையே பெயராகக் கொண்ட ரூலத்தன்பர்க் நகரத்திற்குச் சும்மா வந்தவளான மாஸ்கோ கிழவியையும் கிருமித் தொற்றுப்போல் தொற்றிக் கொள்கிறது.

தர்ம புத்திரனைப் பிடித்த சூதாட்ட வெறி ஒரு குறிப்பிட்ட கால நேரத்திற்கு நிகழ்ந்த மயக்கம் என்றால் தஸ்தவ்யெஸ்கியின் நாவல் காண்பிக்கும் சூதாட்ட வெறி அருகில் வந்தவர்களைத் தொற்றிக் கொண்டு மெல்ல அவர்களின் அடிப்படை இயல்புகளைச் சிதைத்து அவர்களை மனிதர்களுக்கும் கீழான நிலையில் அடிமையாக்கும் அளவுக்குத் தீப்போல பற்றிக் கொண்டு நின்று நிதானமாக அவர்களை முற்றிலும் அழித்துச் சின்னாபின்னமாக்கும் பெருநோய்.

ஓய்வுபெற்ற ரஷ்ய தளபதி ஒருத்தரின் குழந்தைகளுக்கு வீட்டோடு வாத்தியாராக வேலை செய்கிறான் கதாநாயகன். அவர்கள் குடும்பம் மொத்தமும் சூதாட்டத்திற்குப் பெயர்போன ஜெர்மனியின் ரூலத்தன்பர்க் நகரத்தில் தங்கியிருப்பதாகக் கதை அமைந்திருக்கிறது. சூதாட்டப் பிரியரான ஐம்பத்து ஐந்து வயதான தளபதி தன் சொத்துக்கள் முழுவதையும் பிரஞ்சுக்காரனான டி கிரியூவிடம் அடகு வைத்திருக்கிறார். டி கிரியூவின் உறவுக்காரி என்று சொல்லப்படும் பிரஞ்சுக்கார இளம்பெண்ணிடம் தளபதி பைத்தியமாக இருக்கிறார். டி கிரியூவும் பிளாஞ் என்ற அந்த இளம்பெண்ணும் அவள் தாயார் என்று சொல்லப்படும் மற்றொரு பெண்ணும் தளபதிக்கு அவனுடைய அத்தையான மாஸ்கோ கிழவியிடமிருந்து வந்து சேர வேண்டிய சொத்து வரும் என்று எண்ணி அவருடனேயே இருக்கிறார்கள். அத்தை சாகக் கிடக்கிறாள் என்று செய்தி வரவே தளபதியும் அவருடைய வளர்ப்பு மகள் போலினாவும் அவள் செத்துவிட்டாளா என்று அறிந்து கொள்ள மாஸ்கோவுக்குத் தந்திகளை அனுப்புகிறார்கள்.

இதே நேரத்தில் குறுநாவலின் கதாநாயகன் அலெக்ஸி போலினாவைக் காதலிக்கிறான். அவளுக்காக எல்லாவிதமான அடிமைத்தனங்களையும் அவமானங்களையும் தாங்கிக் கொள்கிறான். ஆனால் போலினா அவனிடத்தில் பாராமுகமாகவே இருக்கிறாள். அவனை வேண்டுமென்றே அவமானப்படுத்துகிறாள். தனக்குப் பணம் தேவைப்படுகிறது என்று சொல்லி அவனைச் சூதாடத் தூண்டுகிறாள். பின்னர் அவள் டி கிரியூவிடம் ஐம்பதாயிரம் பிராங்குகளுக்குக் கடன்பட்டிருப்பதும் அதைத் திருப்பித்தர அவளுக்குப் பணம் தேவைப்படுவதும் அலெக்ஸிக்குத் தெளிவாகிறது. பித்துப் பிடித்ததுபோல் சூதாடி அலெக்ஸி அவளுக்காக இரண்டு லட்சம் பிராங்குகளை வெல்கிறான். ஆனால் பணத்தை வைத்துக் கொண்டு டி கிரியூவைப்போலவே அலெக்ஸியும் தன்னை வாங்க நினைப்பதாகக் கூறும் போலினா ஆஸ்ட்லி என்ற ஆங்கிலேயனோடு ஓடிப் போகிறாள். இதற்கிடையில் ரூலத்தன்பர்க் நகரத்தில் நல்ல தெம்போடு பிரசன்னமாகும் மாஸ்கோ அத்தைக்கிழவி சூதாட்டத்தால் ஈர்க்கப்பட்டு ஒரு லட்சம் ரூபிள்கள்வரை இழக்கிறாள். அவளிடமிருந்து தளபதிக்கு எந்தச் சொத்தும் வர வாய்ப்பில்லை என்று நினைக்கும் டி கிரியூவும் பிளாஞ்சும் அவரை விட்டுப் பிரிகிறார்கள். பிளாஞ் அலெக்ஸியைத் தன்னுடன் பாரீஸ் நகரத்துக்கு வரச் சொல்கிறாள். அவனுக்கு ‘பட்டப் பகலில் நட்சத்திரங்களைக் காட்டப் போவதாக’ வாக்களிக்கிறாள். பாரீஸில் பிளாஞ்சுக்காகத் தன் மொத்தப் பணத்தையும் அலெக்ஸி செலவழிக்கிறான். கடைசியில் பிளாஞ் பாரீஸுக்குத் தன்னைத் தேடி வந்த தளபதியைத் திருமணம் செய்து கொள்ள ஒட்டாண்டியாக மீண்டும் ஜெர்மனிக்குப் போகிறான். கையில் காசில்லாத நிலையில் மீண்டும் ஆஸ்ட்லியைச் சந்திக்கிறான். அலெக்ஸியைப் பார்த்துவரவே போலினா தன்னை அனுப்பியதாகச் சொல்லும் ஆஸ்ட்லி போலினா உண்மையில் அலெக்ஸியைக் காதலித்ததாகச் சொல்கிறார். அலெக்ஸியின் நிலையைத் தெரிந்து கொண்டு நிறைய பணம் கையிலிருந்தால் அலெக்ஸி அதைச் சூதாட்டத்தில் தொலைத்துவிடுவான் என்று சொல்லி அவனுக்குக் கொஞ்சம் பணம் கொடுத்துவிட்டுப் போகிறார்.

சூதாட்டத்தில் ஒரே கணத்தில் இழந்ததையெல்லாம் மீட்க முடியும் என்ற எண்ணத்தில் அலெக்ஸி ஆழ்ந்திருக்கும் இடத்தில் குறுநாவல் முடிகிறது.

தஸ்தவ்யெஸ்கியின் ‘சூதாடி’ குறுநாவலைச் சூதாட்டத்துக்கு எதிரான பிரச்சாரமாகப் பார்க்கலாம்தான். ஆனால் அது வெறும் மேம்போக்கான வாசிப்புத்தான்.

1866ல் இந்த நாவலையும் ‘குற்றமும் தண்டனையும்’ நாவலையும் ஒரே நேரத்தில் எழுதிக் கொண்டிருந்த தஸ்தவ்யஸ்கி தனது சூதாட்டப் பழக்கத்தால் கடனில் மூழ்கியிருந்தார். அந்தக் கடனைக் கொஞ்சமாவது தீர்க்கக் குறிப்பிட்ட நாளுக்குள் நாவல் எழுதித் தருவதாகச் சொல்லி ஸ்டெல்லொவ்ஸ்கி என்ற பதிப்பாளரிடம் மூவாயிரம் ரூபிள்களுக்குக் கடன்பட்டிருந்தார். அடிமைத்தொழிலாய் நாவல்களை எழுதியே தீர வேண்டிய கட்டாயம் அவரை நெருக்கிக் கொண்டிருந்த வேளையில் தஸ்தவ்யெஸ்கி எழுதிய நாவல்தான் ‘சூதாடி’.

பெரு தொற்று நோயைப்போல் மனிதர்களைச் சீரழிக்கும் சூதாட்டத்தின் விளைவுகளைப் பற்றிய கதை என்றாலும்கூட ‘சூதாடி’ குறுநாவலில் மனித வாழ்க்கையைப் பற்றிய வேறொரு ஆழமான அலசலும் இருக்கத்தான் செய்கிறது.

சூதாட்ட விடுதியில் ஒரே நேரத்தில் தான் ஜெயித்த ஆயிரத்து நானூறு ஃப்ளோரின்களைத் தோற்கும் அலெக்ஸி ரூலத்தன்பர்க் நகரத்தைச் சுற்றி வாழ்ந்துவரும் ஜெர்மானியர்கள் கடுமையாக உழைத்து சிறுக சிறுகச் சேமிப்பதையும் இதனால் பல தலைமுறைகளுக்குப் பிறகே அவர்கள் குடும்பங்கள் செல்வச் செழிப்பாக வாழ வழி ஏற்படுவதையும் சுட்டிக் காட்டி ஏளனமாகப் பேசுகிறான். அவனைப் பொறுத்த வரையில் ஜெர்மானியர்கள் பல தலைமுறைகளாக உழைத்துப் பெறுவதை ஆபத்தானது என்றாலும்கூட சூதாட்டம் ஒரே நொடியில் பெற்றுத் தருகிறது என்று சொல்கிறான்.

பாரீஸ் நகரத்தின் உல்லாசங்களை அனுபவிக்க அழைக்கும் ப்ளாஞ் இரண்டே மாதங்களில் இரண்டு லட்சம் பிராங்குகளைச் செலவழித்துவிடலாம் என்று சொல்கிறாள். இத்தகைய பெரும் தொகையை அறுபதே நாட்களில் செலவழிப்பதா என்று அலெக்ஸி ஆச்சரியப்படும்போது அப்படி வாழும் இரண்டு மாதங்கள் ஒரு முழு வாழ்க்கைக்குச் சமம் என்று ப்ளாஞ் அலெக்ஸியிடம் சொல்கிறாள்.

தஸ்தவ்யெஸ்கி எழுதிக் கொண்டிருந்த காலத்தில் determinism அல்லது காரண காரிய வாதம் என்ற தத்துவம் புகழ்ப்பெற்றிருந்தது. பல வகையான மரபியல், சமூகவியல் காரணங்களுக்கும் விதிகளுக்கும் கட்டுப்பட்டுத்தான் மனிதர்கள் வாழ முடியும் என்று இந்தத் தத்துவம் பேசியது.

சூதாடி நாவலில் அலெக்ஸி சுட்டிக்காட்டிய ஜெர்மானியர்களும், போலினா மீது காதல்வயப்பட்டிருந்த போதும் சமூகக் கட்டுப்பாடுகளுக்கு அஞ்சி அதை வெளியிட வெட்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்த ஆஸ்ட்லியும் இந்தக் காரணகாரிய கோட்பாடுகளுக்கு உதாரணங்களாக வருகிறார்கள். கடைசியில் அவர்கள்தான் வெற்றிப் பெறுகிறார்கள் என்றாலும்கூட அவர்கள் வாழ்க்கைக் காரணங்களுக்கும் விதிகளுக்கும் அடிமைப்பட்டே நிகழ்கிறது.

ஆனால் சூதாட்டம் என்பது காரண காரியங்களுக்குக் கட்டுப்படாது. ஒரே நொடியில் அலெக்ஸியும் மாஸ்கோ கிழவியும் தளபதியும் பெரும் செல்வத்தைப் பெறுகிறார்கள். பின்பு ஒரே கணத்தில் அதை இழக்கிறார்கள்.

ஆனால் பணம் அல்ல இங்கே இலக்கு. குறுநாவலின் கதாநாயகன் தான் வென்ற பணத்தைக் கொஞ்சமும் தயக்கமில்லாமல் போலினாவுக்குத் தர முன் வருகிறான். இரண்டே மாதங்களில் பாரீஸில் ஆடம்பரக் கேளிக்கைகளில் இழக்கிறான். சூதாட்டில் பணத்தைக் கட்டி ஆடி ஜெயிக்கும் பணங்களை மீண்டும் சூதாட்டிலேயே எந்தச் சலனமும் இல்லாமல் இழக்கிறான். குறுநாவலில் பணத்தைப் பொருட்படுத்தாத தன்மை பிரபுக்களின் ராஜாக்களின் குணமாகச் சிலாகிக்கப்படுகிறது.

பின்பு சூதாட்டத்தின் மகத்துவம்தான் என்ன? காரண காரியங்களுக்கு உட்படாத சூதாட்டில் ஈடுபடும்போது அலெக்ஸிக்கு ஏற்படும் உணர்ச்சிகளின் தீவிரம் அவனுக்கு வாழ்க்கையின் சுவையைக் காட்டுகிறது. காரணங்களுக்கும் விதிகளுக்கும் அஞ்சி பாதி வாழ்க்கை வாழும் ரூலத்தன்பர்க் ஜெர்மானியர்கள், ஆஸ்ட்லி போன்றவர்களைவிட அலெக்ஸியும், ப்ளாஞ்சும், தளபதியும் இந்த உணர்ச்சித் தீவிரத்தில் முழு வாழ்க்கையையும் வாழ்ந்து விடுகிறார்கள்.

காரணங்களும் விதிகளும் ஏற்படுத்தும் அன்றாட அடிமைத்தனத்திற்கு எதிரான கலகக்குரல்தான் சூதாட்டம். சொந்தக் கடன்களாலும், பதிப்பக உரிமையாளரின் நெருக்குதலாகும் ஒரே மாதத்தில் ஒரு நாவலை எழுதும் கட்டாயத்துக்குள்ளான தஸ்தவ்யெஸ்கி இத்தகைய கட்டுப்பாடுகளற்ற சுதந்திரத்தைப் பற்றிச் சிந்தித்து இருக்க வேண்டும்.

காதலும் காரண காரியங்களற்ற சூதாட்டம்தான். எந்தவிதமான பற்றுக் கோடுகளுமில்லாமல் சூதாட்டத்தில் ஈடுபடும் அலெக்ஸி அதே போல் போலினாவின் இகழ்ச்சிகளையும் மீறி அவளிடம் மீண்டும் மீண்டும் அவமானப்படுகிறான். அவள் தன்னை மீண்டும் அவமானப்படுத்தி, தனது காலுக்குக் கீழே கிடக்கும் அடிமையாக நடத்த மாட்டாளா என்று ஏங்குகிறான்.

காதலைவிட, அதன் சூதாட்டத் தன்மையில் இருக்கும் உணர்ச்சித் தீவிரம் அவனுக்கு அர்த்தமுள்ளதாகத் தோன்றுகிறது. பாதிச் செத்ததுபோல் வாழும் திருமணத்தைவிட நிறைவேறாத காதலின் உணர்ச்சித் தீவிரம் அவனுக்கு முழு வாழ்க்கைக்குச் சமானமானதாகப் படுகிறது.

ஒரே நொடியென்றாலும் வாழ்க்கையை முழுக்க அள்ளிப் பருகிவிட்டு முற்றாய் அழிந்து போகும் பேராசைக்கும், விதிகளுக்கு உட்பட்டு வாழ்க்கையில் வெற்றியடையும் எண்ணத்துக்குமான தத்துவப் போராட்டத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது தஸ்தவ்யெஸ்கியின் ‘சூதாடி’ குறுநாவல்.

தியானத்தில் சமாதி நிலையை அடையும் ராமகிருஷ்ண பரம்ஹம்சர் தான் முற்றும் பிரம்மத்தில் கரைந்து போகாமல் இருக்கக் குறிப்பிட்ட நேரத்திற்குப் பின் யாரெனும் அவர் வாயில் இனிப்பைப் புகட்டிவிடக் கேட்டுக் கொள்வார் என்ற கதை உள்ளது.

தஸ்தவ்யெஸ்கியின் ‘வெண்ணிற இரவுகள்’ கதையின் கதாநாயகன் கனவுலகில் கரைந்து போகாமல் இருக்க செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் நகரத்தின் தெருக்களும் அதில் புழங்கும் மனிதர்களும் வாயில் புகட்டிய இனிப்பாக உபயோகப்படுகிறார்கள்.

நகர வாழ்க்கையின் கொடுமை மிகுந்த தனிமையில் காலத்தைக் கடத்தும் அவன் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்ர்க் நகரத்தின் வீதிகளை வலம் வந்தே தன் இருப்பை உறுதிப்படுத்திக் கொள்கிறான். ஒரு வகையில் நகரமே அவன் இருப்பை உறுதிபடுத்துகிறது. நகரத்து மனிதர்களின் இன்ப துன்பங்களே அவனது இன்ப துன்பங்களாகின்றன. நகரத்தின் கட்டடங்களோடு அவன் இருப்பு பின்னிப் பிணைந்திருப்பதை தன் வீட்டைத் தன்னோடு தூக்கி அலையும் நத்தையையும் ஆமையையும் தன்னோடு ஒப்பிட்டுக் காட்டும் அற்புத உருவகத்தால் அவன் கதையில் சொல்லிக் காட்டுகிறான்.

நேற்று (11 நவம்பர்) தஸ்தவ்யஸ்கியின் பிறந்த தேதி. அதே சமயம் நேற்று வெண்ணிற இரவுகளின் செம்பதிப்பு வெளிவந்துள்ளது.

தஸ்தவ்யஸ்கியின் அசடன், குற்றமும் தண்டனையும் போன்ற மகத்தான நாவல்களில் எடுத்துச் சொல்லப்பட்டிருக்கும் பல முக்கியக் கருத்துக்களைத் தன்னுள் கொண்டிருப்பதால் இது முக்கியமான கதை.

மிகுந்த தனிமையில் வாழும் கதையின் கதாநாயகன் கனவுகளிலும் கற்பனைகளிலும் மொத்தமாய் வாழ்ந்து வருகிறான்.  அவன் தன்னைத் தானே ‘கனவு காண்பவன்’ என்று சொல்லிக் கொள்கிறான். யதார்த்த வாழ்வைவிட அவனுக்குக் கனவுகளே சாரமுள்ளவையாகத் தோன்றுகின்றன. யதார்த்த வாழ்க்கையில் அவனால் செயல்பட முடியாமல் போகிறது. நஸ்தெங்காவிடம் தன் வரலாற்றைச் சொல்லும்போது அது அவனுக்கே ஒரு புனைவு போல தோன்றுகிறது. கனவுகளே அவனைப் பொறுத்தவரை உண்மையானவை.

செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் நகரத்தில் இரவுகளில்கூட  சூரிய வெளிச்சம் முழுமையாக மறையாமல் புகைப்படலம்போல் நீண்டு கிடக்கும் கோடை மாதத்தின் ‘வெண்ணிற இரவுகளில்’ நகர மனிதர்கள் விடுமுறைக்காக நகரத்தைவிட்டு நீங்குகிறார்கள். இது அவனது தனிமையை மேலும் அதிகமாக்குகிறது. அந்த நேரத்தில் தெருவில் நஸ்தெங்கா என்ற பெண்ணைச் சந்திக்கிறான். அவள் ஒரு வருடத்திற்கு முன்னால் தன்னைவிட்டு மாஸ்கோ நகரத்துக்குப் பிரிந்து போன காதலனுக்காகக் காத்திருக்கிறாள். இருவரும் நான்கு இரவுகள் சந்தித்துக் கொண்டு தங்களது பரஸ்பரத் தனிமையைப் போக்கிக் கொள்கிறார்கள். தன்னிடம் அன்பாகப் பேசும் முதல் பெண்ணான நஸ்தெங்காவிடம் கதாநாயகன் காதல் கொள்கிறான். காதலன் வரவே மாட்டான் என்று நஸ்தெங்கா முடிவு செய்து கதாநாயகனின் காதலை ஏற்றுக் கொள்ளும் நேரத்தில் காதலன் திரும்பிவரக் கதாநாயகனோடு கைகோர்த்து நடந்து செல்லும் நஸ்தெங்கா அவனை விட்டுக் காதலனைக் கட்டிக் கொள்கிறாள்.

வெண்ணிற இரவுகளின் கருப்பொருள் அன்பும் அதன் வகைகளும்.  முதல் வகையான அன்பு, மற்றவர்களை தனது விருப்பத்துக்காகவோ பாதுகாப்புக்காகவோ தன்னிடம் பிணைத்துக் கொள்ளும் ஒரு வகையான பிணைப்பு. நஸ்தெங்காவின் குருட்டுப் பாட்டி அப்படித்தான் அவளைத் தன்னோடு பிணைத்துக் கொள்ளப் பார்க்கிறாள். கதையின் இறுதியில் நஸ்தெங்காவும் கதாநாயகனைத் தன் வீட்டு அறையில் வாடகை தந்து குடியேற வற்புறுத்துகிறாள். கதாநாயகன் கற்பனையில் உருவாக்கிய காதலியை அவள் கணவனிடமிருந்து கொண்டு செல்வதாகக் கற்பனை செய்கிறான்.

இரண்டாவது வகை அன்பு, மனிதர்களை அன்றாட வாழ்வோடு பிணைப்பது. நஸ்தெங்காவோடு காதல் கொண்டபின் கதாநாயகன் கனவு காணாமல் இருக்கிறான். சீன இளவரசனைத் திருமணம் செய்து கொள்வதுபோல் கற்பனை செய்யும் நஸ்தெங்காவும் தனது வீட்டில் குடியேறிய இளைஞனோடு காதல் ஏற்பட்ட பின்பு இந்தக் கற்பனையை உதறி விடுகிறாள்.

ஆனால் இதற்கெல்லாம் மேலாக பிரியமானவர்களின் நலனைத் தவிர வேறெதையும் எதிர்பார்க்காத அன்பு உண்டு. இந்த அன்பைத்தான் தஸ்தவ்யஸ்கி இந்தக் கதையிலும் தனது பல நாவல்களிலும் மனிதர்களைத் துன்பங்களிலிருந்து மீட்கும் ஆற்றலுடையதாகக் காட்டுகிறார்.

தன்னைக் காதலிப்பதாகச் சொல்லிவிட்டு அடுத்த கணமே காதலனோடு போய்விடும் நஸ்தெங்கா கதாநாயகனிடம் கடிதம் வழியாக மன்னிப்புக் கேட்கிறாள். அந்த நேரத்தில் கதாநாயகன் ‘உன்னைக் கவலை கொடுத்துத் துன்புறுத்துவேன் என்றா நினைத்தாய்’ என்று கேட்கிறான். அவள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறான்.

அதுவரை இரவுகளின் கனவு போன்ற மயக்கத்தில் கழிந்த கதை காலை நேரத்தின் வெளிச்சத்தில் முடிகிறது. அவனைச் சுற்றி இருக்கும் நகரம் கதாநாய்கனுக்குத் தெள்ளத் தெளிவாகத் தனது உண்மை இயல்புகளோடு தெரிகிறது.

எதிர்ப்பார்ப்புக்கள் இல்லாத தூய அன்பு மனிதர்களை மீட்கும். அவர்களைச் சூழ்நிலைகளைத் தாண்டியும் உன்னத நிலைக்கு அழைத்துச் செல்லும். இதுதான் தஸ்தவ்யெஸ்கியின் வாதம்.

நவீனக் கவிதை, நவீன நாவல், நவீன ஓவியம் என்ற சொற்றொடர்களில் உள்ள ‘நவீனம்’ என்ற சொல் ‘புதுமை’ என்ற பொருளில் ஒரு காலத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டது.

ஆங்கிலத்தில் நவீனத்தைக் குறிக்க பயன்படுத்தப்படும் ‘modern’ என்ற வார்த்தை இதே பொருளைத்தான் தருகிறது. லத்தீனில் ‘modo’ அல்லது ‘இதோ இப்போது’ என்ற பொருள் தரும் வார்த்தையிலிருந்து பிறந்த சொல் ‘modern’. இந்தக் கணத்தைப் பிரதிபலிக்கும் எதுவும் மாடர்னானது அல்லது நவீனமானது.

பிறகு இந்த வார்த்தை ஏன் சுமார் 1890களிலிருந்து 1940களின் தொடக்கம் வரையிலான காலக்கட்டத்தில் எழுந்த ஒரு கலை, இலக்கிய இயக்கமான modernism அல்லது நவீனத்துவத்தைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டது என்று நீங்கள் கேட்கலாம்.

இலக்கியத்தில் நவீனத்துவத்தைப் புரிந்துகொள்ள நவீன ஓவியத்தின் பிதாமகராகக் கருதப்படும் க்ளோத் மோனே-யின் (Claude Monet) ‘செயிண்ட் லாசார் ரயில் நிலையம்’ என்ற பெயருடைய ஓவியங்களைக் காண்பதால் அறிந்து கொள்ளலாம்.

பிரஞ்சுக்காரரான மோனே 1877ல் பாரீஸில் உள்ள செயிண்ட் லாசார் ரயில் நிலையத்தை மையமாகக் கொண்டு பல ஓவியங்களைத் தீட்டினார். அந்த ஓவியங்களின் குறிக்கோள் ஒரே கோணத்திலிருந்து பார்க்கும்போது அந்த ரயில் நிலையத்தின் தோற்றத்தில் இரவு, பகல், பனிப் பொழிவு போன்ற தட்ப வெப்ப மாற்றங்கள், ரயில் வண்டி நிலையத்திற்குள் நுழையும்போது அது விட்டுக்கொண்டே வரும் புகை ஆகியவற்றால் ரயில் நிலையத்தின் நிறங்களிலும் வெளிப்புறத் தோற்றத்திலும் ஏற்படும் மாற்றங்களைப் பதிவு செய்வது.

ஆனால் பழைய ஓவியர்களைப்போல் மோனே ரயில் நிலையத்தைத் துல்லியமான கோடுகளால் வரைந்து பின் அக்கோடுகளுக்குள் வண்ணம் தீட்டவில்லை. மாறாக நேரடியாகவே தூரிகையால் சாயத் தீற்றல்கள், சுழிப்புக்கள் மற்றும் பட்டைகள் மூலமாகவே அந்தக் காட்சிகளைத் தீட்டினார்.

காட்சிகள், பொருட்கள் என்பவனவற்றைத் தாண்டி அவர் கண் நிறங்களையும், வடிவங்களையும் பதிவு செய்ய தொடங்கியிருந்தது. மோனே பின்னாளில் வரைந்த ‘அல்லிகள்’ மற்றும் ‘வைக்கோல் போர்கள்’ ஆகிய ஓவியங்கள்கூட வெளிச்ச வேறுபாடுகளால் ஏற்படும் காட்சி மாற்றங்களைப் பதிவு செய்பவையாக இதே பாணியில் தீட்டப்பட்டன.

‘ஒரு பறவை பாடுவதைப்போல் நான் ஓவியன் தீட்ட விரும்புகிறேன்’ என்றார் மோனே.

இதில் என்ன நவீனத்துவம் என்கிறீர்களா?

இலக்கிய நவீனத்துவத்தின் இரண்டு முக்கியக் கோட்பாடுகளை மோனேயின் ஓவியங்களில் காணலாம்:

1.  பழைய ஓவியர்கள் காட்சிகளையும் பொருள்களையும் துல்லியமாக வரைவதே ஓவியக்கலை என்றார்கள். ஆனால் மோனேயின் ஓவியங்கள் ஓவியத்தின் கருப்பொருளைத் தாண்டி கலை உத்திகள், வெளிச்ச மாற்றங்கள் ஆகியவை காட்சியில் ஏற்படுத்தும் மாற்றங்களையும் முக்கியமாகக் கொண்டன.

போதனைகளயோ, வெறும் பொழுதுபோக்கையோ மையமாகக் கொண்ட கதைகளிலிருந்து இலக்கிய நவீனத்துவம் மாறுபட்ட கதைக்கூறல் உத்திகளையும், இலக்கியப் பிரதியின் வடிவத்தைக் குறித்த சோதனை முயற்சிகளையும், புதிய சொல்லாடல்களையும்,  நான் லீனியர் கதை சொல்லலையும் பிரதானப்படுத்தியது.

படைபின் உத்திகளை முன்னிறுத்தியதால் இவ்வியக்கம் ‘கலை கலைக்காகவே’ (Art for Art’s sake) என்ற முழக்க வரியினால் அறியப்பட்டது.

அதே சமயம் படைப்பின் உத்திகள் பிரதானமானதால் ‘எல்லாவற்றையும் புதுமையாக்கு’ (‘Make everything new’) என்ற வாசகம் நவீனத்துவத்தின் தாரக மந்திரமானது.

2.  பழைய ஓவியம் ஏதோ ஒரு கணத்தில் துல்லியமாக வரையப்பட்ட ரயில் நிலையத்தையோ, அல்லிகளைகோ, வைக்கோல் போர்களையோ மாத்திரமோ மாற்றங்களில்லாத சத்தியமாகக் காண்பிக்க, மோனே பொருள்களின் தோற்றமும் குணமும் சூழ்நிலையால் மாறிக் கொண்டே இருப்பதைக் காட்டினார். ஒரே காட்சியின் பல கூறுகளாகத் தீட்டப்பட்ட பல ஓவியங்கள் வழியாக மட்டுமே எப்படி ஒரு பொருளின் உண்மையான முகம் தெரியுமோ அதுபோலவே ஒரு சமுதாயத்தின் அல்லது ஒரு மனிதனின் நல்லதும் கெட்டதும் சேர்ந்த பிளவுபட்ட பல கூறுகளைக் காண்பிப்பதால் மட்டுமே சமுதாயத்தின் அல்லது மனிதர்களின் உண்மையான சொரூபத்தைப் புனைவில் கொண்டு வர முடியும் என்று இலக்கிய நவீனத்துவம் நம்பியது.

மனிதர்களின் ஆன்மாவிலும் மனிதச் சமுதாயத்திலும் ஏற்பட்டிருக்கும் மிக ஆழமான பிளவுகளை ஆராய்ந்து ஒரு முழுமையான தரிசனத்தைத் தருவதையே நவீன படைப்புக்கள் தங்கள் குறிக்கோளாகக் கொண்டிருக்கின்றன.

நவீன தென் அமெரிக்க நாவல், சிறுகதை இலக்கியத்தின் மிக முக்கிய ஆளுமையாகக் கருதப்படும் ரோபர்ட்டோ பொலான்யோ தன்னை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஒரு கவிஞனாகத்தான் அடையாளம் கண்டு கொண்டார்.

உரைநடையைவிட கவிதையையே உன்னதமான கலை வடிவமாக பொலான்யோ கருதினார்.

“யாரையும்விட கவிதை துணிச்சலானது” என்பது பொலான்யோவின் கூற்று. 2003ல் பொலான்யோவின் மரணத்துக்குப் பின்பு அவர் எழுதிய அனைத்துக் கவிதைகளையும் 800 பக்கங்கள் வரும் ஒரே தொகுப்பாக அவர் வாரிசுகள் வெளியிட்டிருக்கிறார்கள்.

அவற்றில் 120 கவிதைகளை ஸ்பானிய மொழியிலிருந்து தமிழுக்கு மொழிப்பெயர்த்திருக்கிறேன். இன்று மாலை வேலை முடிந்தது.

அந்தக் கவிதைகளில் ஒன்று.

SP, 2 நவம்பர் 2020

ஒரு வார இறுதி

அந்த வட்டாரத்தைச் சாத்திவிட்டார்கள்.  இன்னமும் பாதுகாப்பு வளையங்களாக நின்றுகொண்டிருப்பவர்கள் போலீஸ்காரர்கள் மாத்திரமே,
காதல் ஜோடிகள் தமது அறைகளைவிட்டு வெளியேறாமல்,
அலட்சியமும் மொட்டைத்தலையும் உடைய பாருக்குச் சொந்தக்காரன்,
கூரையில் பதிக்கப்பட்டிருக்கும் கண்ணாடிகளில் நிலவு.

செத்துப்போன போலீஸ்காரர்களும்
கடற்கரையில் கொழுந்து விட்டெரியும் வாகனங்களும் நிறைந்த ஒரு வார இறுதியைப் பற்றிக் கனவு காண்கிறேன்.

பயம் நிறைந்த இளமையான உடல்கள், இந்த வருடங்களுக்கு அப்படித்தான் குறிப்பு எழுதுவோம்:

பயம் நிறைந்த இளமையான உடல்கள், சுருங்கிப் போக ஆரம்பித்தபடி, புன்னகைத்தபடி, படித்தபடி, காலி குளியல் தொட்டியில் நீட்டிக் கிடந்த நிலையில்.

Un fin de semana

Han cerrado la zona. A esta hira
sólo quedan en pie los cordones
de la policía, las parejitas sin salir
de sus habitaciones,
el dueño del bar indiferente y calvo
la luna en la claraboya.

Sueño con un fin de semana
lleno de policías muertos y automóviles
quemandose en la playa.

Jóvenes cuerpos tímidos, así
resumiremos estos años:
jóvenes cuerpos tímidos que se arrugan,
que sonríen y estudian despatarrados
en la bañera vacía.

கிறிஸ்துவுக்கு  அறுநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் கிரேக்கத்தைச் சேர்ந்த லெஸ்போஸ் தீவில் பிறந்த சாஃபோ மேற்கத்திய கவிதை மரபின் முதன்மை பெண் கவிஞராகக் கருதப்படுகிறார்.

பண்டைய கிரேக்க கவிதை மரபு ஏற்றுக் கொள்ளும் பிண்டார் முதலான ஒன்பது பெரும் கவிஞர் வரிசையில் சேர்க்கப்பட்ட கவிஞர்களில் சாஃபோ ஒரே பெண் கவிஞர்.

சாஃபோவைப் பற்றி நமக்குக் கிடைக்கும் விவரங்கள் மிகச் சொற்பமே. அவர் குடும்பத்தைப் பற்றியோ அவர் தோற்றம், கணவர் பற்றியோ நமக்குக் கிடைக்கும் தகவல்கள் அதிக ஆதாரங்கள் இல்லாதவை. பல இட்டுக்கதைகளிலிருந்தும், பின்னாளில் சாஃபோவின் காம இச்சையைக் கேலி செய்து அரிஸ்டோஃபனீஸ் போன்றோர் எழுதிய நகைச்சுவை நாடகங்ளிலிருந்தும் சேகரிக்கப்பட்டவை.

சாஃபோ என்பவள் விபச்சாரி என்றும் ஃபாவோன் என்ற படகுக்காரனிடம் கொண்ட ஒருதலைக் காதல் தோற்றதால் மலையிலிருந்து குதித்துத் தற்கொலை செய்து கொண்டவள் என்றும் கதையுண்டு. ஆனால் இது சாஃபோ ஒரு பெண்ணின் பார்வையிலிருந்து காமத்தை மையமாகக் கொண்டு எழுதிய அப்பட்டமான காதல் கவிதைகளுக்கு விளக்கும் வகையில் ஆணாதிக்கவாதிகள் கிளப்பிவிட்ட அவதூறாகத்தான் தோன்றுகிறது. இந்தப் போக்கு இன்றும் முடியவில்லை.

ஆனால் சாஃபோவின் வரிகளிலிருந்து அவள் உயர்ந்த குடியில் பிறந்தவள் என்பது உறுதியாகிறது.

500 கவிதைகள் எழுதியதாக நம்பப்படும் சாஃபோவின் கவிதைகளிலிருந்து அர்த்தம் செய்யக்கூடிய இரண்டாயிரம் வரிகளாகத் துணுக்குகளே மிஞ்சியிருக்கின்றன. அவள் கவிதைகளைப் பல்வேறு காலக்கட்டங்களில் பின்னாளில் வந்த கிறிஸ்துவ தேவாலயத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் பொது ஒழுக்கத்துக்கு ஊறு விளைவிப்பவை என்று அழித்துவிட்டார்கள். மிக அண்மையாக 1073ம் ஆண்டு ரோமில் அவள் எழுத்துக்கள் எரிக்கப்பட்டன.

சாஃபோவின் கவிதைகள் சிந்தனையை அசைத்துப் பார்க்கும் அளவுக்குப் பாசாங்கற்ற படிமங்கள் நிறைந்தவை. மத்தியதரைக் கடலின் கிழக்குப் பகுதியில் பேசப்படும் எளிமையான செறிவுள்ள பண்டைய கிரேக்க மொழியில் எழுதப்பட்டவை.

சாஃபோ கவிதைகளின் படிம துல்லியத்தையும், இயற்கை வர்ணனைகளையும், எளிய செறிவுள்ள சொல்லாட்சியையும் அதே காலத்து நம் சங்கத் தமிழ்க் கவிதைகளோடு ஒப்பு நோக்கலாம்.

பண்டைய கிரேக்க இலக்கியத்தை பலதரப்பட்ட யாப்பு வகைகளில் கவிதைகளை எழுதிய சாஃபோ அவற்றினூடாக அழகிய ஆண்கள் மீதும் தன் தோழிகளாக இருந்த அழகிய பெண்கள் மீதும் அவளுக்கிருந்த காதலையும், காம இச்சையையும் மறைக்காமல் தெரியப்படுத்துகிறாள். அவர்கள் பிரிந்து போகும் போதும் அவர்கள் தனக்குக் கிட்டாதபோதும் அவளுக்கு ஏற்படும் துன்பத்தைப் பேசுகிறாள்.

லத்தீன் பெரும் கவிஞர் ஓவித் சாஃபோவைக் காதலிக்கக் கற்றுத் தந்த பெரும் கவிஞராகவே பார்க்கிறார். ‘லெஸ்போஸின் சாஃபோ நமக்குப் பெண்களைக் காதலிக்கக் கற்றுத் தந்ததைத் தவிர வேறு என்ன செய்தாள்?’ என்பது அவர் கேள்வி – lesbia quid docuit Sappho nisi amare puella?

லெஸ்போஸின் பிறந்த லெஸ்பியனான சாஃபோ தன் தோழிகளோடு வைத்திருந்த உறவின் அடிப்படையில் இன்றும் ஓரினப் பெண் சேர்க்கையாளர்களுக்கு ‘லெஸ்பியன்’ என்ற பெயர் வழங்குகிறது.

பெண்களின் எண்ணங்கள் ஆண்களின் ஒழுக்கக் கட்டுப்பாடுகளின் கீழ் நசுங்கிவிடாமல் இலக்கியத்தில் வெளிப்பட வேண்டும் என்று நினைப்பவர்களுக்குச் சாஃபோவின் கவிதைகள் ஆறுதல். பெரும் உற்சாகம்.

தன்னைக் காமத்தில் வாட்டிய காம தேவனைப் பார்த்து ஒரு பெண் கேட்கும் கேள்வியாகச் சாஃபோ எழுதிய கவிதையின் இரண்டு வார்த்தைகள் மட்டும் மிஞ்சியுள்ளன.

அதில் சாஃபோ மன்மதனைப் பார்த்துச் சொல்கிறாள் : optais amme – நீ எங்களை எரிக்கிறாய்.

சாஃபோ எழுதிய புகழ்ப்பெற்ற கவிதைத் துணுக்கொன்றின் எனது மொழிப்பெயர்ப்பு அடியில் தந்திருக்கிறேன்.

—

திரும்பி வா, கொங்கிலா*

(கொங்கிலா என்பவள் சாஃபோவின் தோழி)

ஒரு செயல்

உன் அழகிய முகம்

இல்லையென்றால், பனிக்காலமும்

வலியில்லாத நிலையும்

உனக்கு ஆணையிடுகிறேன், ஆபாந்தீஸ்

யாழை எடுத்து மீட்டு

உன்னைச் சுற்றியும் மீண்டும்

இச்சை சூழ்ந்திருக்க

கொங்கிலாவைப் பற்றிப் பாடு

அவள் அழகானவள்.

அவள் உடுப்பு மாற்றுவதைப்

பார்த்தபோது

உனக்கு ஆசை கிளர்ந்தது

நான் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன்

கிப்ரோஸில் பிறந்தவள்

ஒரு முறை ‘நான் விரும்புகிறேன்’

என்ற ஒற்றை வார்த்தையைப்

பிரார்த்தனையாகச் சொன்னதற்காக

என்னைக் கடிந்து கொண்டாள்.

• 

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் நெப்போலியனின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு பால்ஸாக், ஸ்டெந்தால், ஹூகோ ஆகியவர்களின் எழுத்துகளின் வெளிப்படத் தொடங்கிய பிரெஞ்சு யதார்த்தவாத எழுத்து குஸ்டாவ் ப்ளோபேர்ட்டின் நாவல்களின் உச்சத்தைத் தொட்டது.

யதார்த்தவாதம் குறிப்பிட்ட மனிதர்களையும் அவர்கள் வாழ்ந்து வந்த குறிப்பிட்ட சூழலையும் பற்றிய மிகத் துல்லியமான விவரிப்புக்களால் மனிதர்களின் என்பவர்கள் யார், அவர்களின் உண்மையான இயல்புகள் என்ன என்ற தரிசனத்தை எட்ட முயன்றன.

மனிதர்களையும் அவர்களால் நிகழ்த்தப்படும் சரித்திர நகர்வுகளையும் எழுதும்போது அவர்கள் வாழ்ந்த சூழலையும் துல்லியமாக விவரிப்பது அத்தியாவசியம் என்பது யதார்த்தவாதத்தின் அடிப்படைக் கோட்பாடு.

மனிதர்கள் அவர்கள் வாழ்கின்ற நிலவியல் சூழல், அணிகின்ற ஆடைகள், பேசுகின்ற மொழி, உண்கின்ற உணவு, அனுபவிக்கின்ற தட்பவெப்பங்களால் ஆகிய அனைத்தினாலும் பாதிக்கப்படுகிறார்கள். அதே சமயம் மனிதர்கள் இவற்றின்மீது ஓயாமல் ஆளுமை செலுத்திக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்.

மனிதன் – சூழல் ஆகிய இவ்விரண்டின் ஓயாத பரஸ்பரத் தாக்கத்தால்தான் சரித்திரமும், அரசியலும், ஆன்மீகப் பற்றுகளுமேகூட உருவாகின்றன என்கிறது யதார்த்தவாதம்,

சூழலிலிருந்து மனிதனைப் பிரிப்பது அவனை வெறும் தட்டையான கருத்தியல் குறியீடாக மட்டுமே மாற்றிவிடும் என்று பிரெஞ்சு யதார்த்தவாத எழுத்தாளர்கள் திடமாக நம்பினார்கள்.  இப்படிப்பட்ட படைப்புக்கள் தட்டையான படைப்புக்களாக விளங்குமே அன்றிச் செறிவுள்ள இலக்கியமாவது கடினம்.

பால்ஸாக் முதலியோர்களின் எழுத்து மிகச் செறிவான விவரிப்புக்கள் நிறைந்தவையாக இருந்தன.  ஒரு வீட்டின் வரவேற்பறையை விவரித்தாலும் போர்க்களத்தை விவரித்தாலும் பத்தொன்பதாவது நூற்றாண்டின் பிரெஞ்சு நாவலாசரியர்கள் அவற்றில் காணப்படும் எல்லா விவரங்களையும் – ஆணியிலிருந்து யானைவரை, கதாபாத்திரங்களின் ஒவ்வோரு அசைவும் உள்பட – வாசகர்களின் கண்முன்னால் கொண்டுவர முயன்றார்கள்

பால்ஸாக்கின் நாவல் அத்தியாயங்களைப் படித்து அவற்றில் எழுதியுள்ளபடி காட்சிகளையும், உரையாடல்களையும், கதா மாந்தர்களின் நகர்வுகளையும் அமைத்த ஒரு முழுத் திரைப்படத்தைத் தயாரித்துவிட முடியும் என்பார்கள்.

ப்ளோபேர்ட் தனது நாவல்களில் இந்த விவரிப்புத் துல்லியத்தை மனிதர்களின் உள்ளார்ந்த நிலைகளை விவரிக்கும் வகையில் கூர்மையாக்கினார்.

ப்ளோபர்ட்டின் படைப்புக்களில் அளவில் சிறியதான ‘ஓர் எளிமையான இதயம்’ இவர் எழுத்து பாணிக்கு மிகச் சிறந்த உதாரணமாகத் திகழ்கிறது.

ஃபெலிசிட்டே என்ற ஏழைப் பெண் மாதாம் ஆபேயின் என்பவளிடம் வேலைக்காரியாகச் சேர்கிறாள்.  ஃபெலிசிட்டேயின் காதலன் ராணுவத்தில் கட்டாய ஆள்சேர்ப்பிலிருந்து தப்புவதற்காக ஒரு கிழவியைத் திருமணம் செய்து கொள்கிறான். காதல் தோல்வியில் மனமுடைந்து போகும் ஃபெலிசிட்டே தன் எஜமானியின் சேவையில் மட்டுமே காலத்தைக் கழிப்பது என்று முடிவு செய்கிறாள்.

மாதாம் ஆபேயினின் மகனையும் மகளையும் தன் பிள்ளைகளைப்போல் வளர்ப்பதிலேயே தன் கவனத்தைச் செலுத்துகிறாள். இரு குழந்தைகளும் பள்ளிக்கூட வயதை எட்டியதும் படிப்பதற்காக வெளியூருக்குப் போக அவள் மனம் மீண்டும் உடைகிறது. பின்னர் அவள் பிரியம் வைத்திருக்கும் அவளுடைய அண்ணன் மகனும் கடலின் மாலுமியாகப் போய் மாண்டுவிடுகிறான். இந்த இழப்புகளுக்கு இடையில் மாதாம் ஆபேயினின் பக்கத்து வீட்டுக்காரம்மாளின் வீட்டில் அமெரிக்காவிலிருந்து ஒரு கறுப்பின வேலையாளும் பஞ்சவர்ணக்கிளியும் வந்து சேர்கிறார்கள். நாளடைவில் வெளியூருக்கு மாற்றலாகிப் போகும் அந்த அம்மாள் பஞ்சவர்ணக் கிளியை மாதாம் ஆபேயினிடம் விட்டுச் செல்கிறாள். தான் இழந்த அத்தனைப் பேர்களுக்குப் பதிலாகவும் ஃபெலிசிட்டே அந்தக் கிளியிடம் பாசம் காட்டுகிறாள். ஒரு நாள் கிளியும் செத்துப் போகிறது. ஃபெலிசிட்டே அதைப் பாடம் செய்யக் கொடுத்துத் தனது அறையில் செத்துப் போனவர்களின் பழைய உடைமைகளோடு பாடம் செய்யப்பட்ட அந்தக் கிளியை வைத்துக் கொள்கிறாள்.

கொஞ்ச நாளில் மாதாம் ஆபேயினும் செத்துப் போக, ஃபெலிசிட்டே கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பலவீனமாகத் தொடங்குகிறாள். அவளுக்குக் காது கேட்காமல் போகிறது. அவளுடைய புத்தி சுவாதீனமும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விடைபெற்றுக் கொள்கிறது. தேவாலயத்தில் பரிசுத்த ஆவியானவரின் குறியீடாக வரையப்பட்டிருக்கும் வெண்புறாவின் வம்சாவளிதான் தனது கிளி என்று நம்ப ஆரம்பிக்கிறாள்.

இறுதியாக ஒரு கிறிஸ்துவப் பண்டிகையின்போது அலங்கரிக்கப்பட்ட மேடையில் வைப்பதற்காக மற்றவர்கள் மலர்களையும் கைவினைப் பொருள்களையும் கொண்டுவர ஃபெலிசிட்டே தனது பாடம் செய்யப்பட்ட பஞ்சவர்ணக் கிளி அங்கு வைக்கப்பட வேண்டும் என்று சண்டை போடுகிறாள். தன் கிளியே பரிசுத்த ஆவியானவராக தன் ஆன்மாவைப் பெற்றுக் கொள்வதாக எண்ணிக் கொண்டே ஃபெலிசிட்டே செத்துப் போகிறாள்.

தனது சூழலையும், தான் படும் இன்னல்களையும் மீறியும் மிகச் சிறந்த தியாக குணங்களுடன் வாழும் மனிதர்களின் கதைகள் பத்தொன்பதாவது நூற்றாண்டு ஐரோப்பிய இலக்கியத்தில் (ரஷ்ய நாவல்கள் உள்பட) ஒன்றும் புதிதில்லைதான்.

ஆனால் துல்லியமான விவரிப்புக்களில் மட்டும் தங்கிக் கொஞ்சமும் உணர்ச்சி மிகுந்த நாடகத்தனமான நீண்ட உரைகளுக்கு விலகாத ஃப்ளோபெர்ட்டின் சொற்சிக்கனத்தால்  ஃபெலிசிட்டேயும் அவளுடைய லூலூ என்ற பஞ்சவர்ணக் கிளியும் அமரத்துவம் பெற்றுவிடுகிறார்கள்.

#flaubert

குறுங்கதைகள் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று என்னிடம் கேட்பவர்களிடம் நான் எடுத்து வைக்கும் மிகச் சிறந்த உதாரணங்களில் ஒன்று ரோபர்ட் வால்சர் (Robert Walser)-இன் ‘She Writes’ என்ற கதை. சுமார் 750 வார்த்தைகளே நீளமுடையது.

ஒரே பத்தியாய் ஒரு கடிதத்தின் வடிவத்தில் எழுதப்பட்ட புனைவு. பணக் கஷ்டத்தில் இருக்கும் ஓர் இளம்பெண் தன்னை வைத்து நிர்வாண ஓவியம் ஒன்றைத் தீட்டியிருக்கும் திருமணமான ஓவியனிடம் கொஞ்சம் பணம் கேட்டு எழுதுவதுபோல் அமைந்திருக்கிறது. அந்த ஓவியன் தனக்குத் திருமணமாகவில்லை என்று சொல்லி அந்தப் பெண்ணை ஏமாற்றி அவளுடன் உறவும் கொண்டிருக்கிறான். பின்னர் அவள் கண்களில் படாமல் போக்குக் காட்டுகிறான். இதற்கிடையில் அந்தப் பெண் பல முறை ஓவியனைத் தேடி அவன் வீட்டிற்குப் போகிறாள். அங்கு அவனுக்கு மனைவி மட்டுமில்லாது குழந்தையும் இருப்பது அவளுக்குத் தெரிய வருகிறது. ஓவியக் கண்காட்சியில் அந்த ஓவியன் தன்னை நிர்வாணமாய் வரைந்து வைத்திருக்கும் நிர்வாண ஓவியத்தையும் அவள் பார்க்கிறாள்.

‘ஏ கிழட்டு மிருகமே’ என்று தொடங்கும் வால்சரின் இந்தக் குறுங்கதைத் தன்னைவிட வயது முதிர்ந்த ஓர் ஆணால் வஞ்சிக்கப்பட்ட இளம்பெண்ணின் கோபத்தையும் ஆற்றாமையையும் மிக அற்புதமாகச் சொல்கிறது. வறுமையில் இருக்கும் அவளுக்குச் சொந்தம் என்று சொல்லிக் கொள்வதற்கு இருப்பது அவளுடைய உடல் மட்டும்தான். இன்னும் துல்லியமாகச் சொல்ல வேண்டும் என்றால் அவளிடம் இருக்கும் கற்பும் நிர்வாணமும். பொய்கள் பேசியும், மிகுந்த தந்திரத்தாலும் அந்த முதிர்ந்த ஓவியன் அந்த இரண்டையுமே அவளிடமிருந்து பறித்துக் கொண்டு அவற்றைப் பொதுப் பார்வைக்கான பொருளாக்கி மலினப்படுத்தி விடுகிறான்.

வால்சர் ஒரு முதிர்ந்த ஆணின் பசப்பு வார்த்தைகளை நம்பித் தனது கற்பைத் தொலைத்த பெண்ணின் கதையாக இதை எழுதியிருக்கலாம்தான். ஆனால் அவனை ஓவியனாக்கியதிலும் அவள் உடம்பை நிர்வாண ஓவியமாக்குவதாகக் காட்டியதிலும்தான் வால்சரின் கலை உச்சத்தை அடைகிறது. அது ஒரு துருவம் என்றால், வறுமையில் காரணத்தால் தன்னை ஏமாற்றியவனிடமே காசு கேட்கப் போகும் பெண்ணின் அவமான உணர்வும் மனக்குழப்பமும் மற்றொரு துருவம். ஓவியனிடம் பணம் கேட்டு எழுதும் அதே நேரத்தில் தனது சுயமதிப்பை எவ்விதத்திலும் குறைத்துவிட முடியாது என்று அவள் வாதாட முயல்கிறாள். அவன் தனது உடலைத்தான் பொதுப்பொருளாக்க முடிந்தது, தனது பெண்மையை அவனால் எந்த விதத்திலும் தீண்ட முடியாது என்று சொல்கிறாள்.  

“ஓவியத்தில் என்னைத் தத்ரூபமாக வரைந்துவிட்டதாக நினைக்கிறாயா? இல்லை, பன்றியே. படத்தில் இருப்பது நானோ வேறு உயிரோடிருக்கும் எந்தப் பெண்ணுமோ அல்ல. ஏதோ பெண்களின் உருவத்துக்கும் உனது ஓவியத்துக்கும் குத்துமதிப்பாகச் சில ஒப்புமைகள் இருக்கின்றன, அவ்வளவுதான்.”

            ஆனால் தனது நிர்வாணத்தை முதன்முதலாகக் கண்ட ஆண் அல்லவா? அவளுடைய உடலை முழுவதுமாகத் தன் கைகளில் வாங்கிக் கொண்டவன். கடுமையான வார்த்தைகளால் அவனைத் தூஷிக்கும் வேளையிலும் அந்தப் பெண் அவனுடைய கயமைத்தனங்களுக்கு அவளே விளக்கம் சொல்வது போலவும் அவன் சுவாரஸ்யமானவன்தான் என்று அவள் சொல்வது போலவும் வால்சர் சித்தரிக்கிறார். கடைசியில் அவன் மனைவியிடம் போய் அவனுடைய திருவிளையாடல்களைச் சொல்லும் வாய்ப்பு அவளுக்கு இருக்கிறது என்று தெரிந்த போதும் அவள் அதை நிராகரிக்கிறாள்.

“நல்லவளான உன் பிரிய மனைவி உன்னைப் பெரிய ஓவியன் என்று கற்பனை செய்திருக்கிறாள். அந்தக் கற்பனையிலேயே அவள் இருக்கட்டும். உனக்கும் அதுதான் நல்லது. எனக்கு உன்மீது கொஞ்சம்கூட மரியாதை இல்லை. என்னைப் பொறுத்தவரிக்கும் நீ ஒரு விளையாட்டுத்தனமான செல்ல குரங்கு. போது, சொன்னதைப்போல் செய், நான் கேட்டதை உடனே அனுப்பு”

என்று இந்தக் கதையை வால்சர் முடிக்கிறார்.

குறுங்கதை என்பது கடைசியில் ஒரு ‘ட்விஸ்ட்’ வைத்து வாசகர்களுக்கு கிளுகிளுப்பூட்டவோ வாசகர்களை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கவோ மட்டும் ஏற்பட்ட வடிவம் அல்ல. போதனைகளை அள்ளி வழங்கும் குட்டிப் பிரசங்கமோ சொற்களால் செய்து காட்டப்படும் கோமாளித்தனமோ அல்ல.

வெறும் வார்த்தை அடுக்குகளால் ஏற்படக் கூடிய அலங்காரத் திரைகளை விலக்கி ஒரு மிகச் சிறிய தருணத்தில் மனித வாழ்வின் மகத்துவத்தையோ அல்பத்தனத்தையோ காட்டக் கூடிய சாத்தியங்கள் உள்ளவை குறுங்கதைகள்.

மிகச் சில வார்த்தைகளைக் கொண்டே ஒரு தேர்ந்த குறுங்கதை ஆசிரியரால் ஒரு பெரிய வாழ்வைக் குறிப்புக்களால் உணர்த்திவிட முடியும். இதைத்தான் வால்சர் இந்த மிகச் சிறிய கதையில் செய்திருக்கிறார்.

தேவையில்லாத விவரிப்புக்களை விலக்கிய சொற்செட்டும் மிக நுண்ணிய வகையில் அமைக்கப்பட்ட கதைக் கட்டுமானமும்தான் குறுங்கதை வடிவத்தின் பலங்கள். வால்சரின் இந்தக் கதை முதல் சில வரிகளில் பணம் கேட்டு எழுதும் பெண்ணைப் பற்றிப் பணம் பறிப்பவள் என்ற எதிர்மறையான எண்ணத்தை உருவாக்கிப் பின்பு சின்னச் சின்ன விவரங்களால் அவளுக்கு இழைக்கப்பட்ட மிகப் பெரிய அவமதிப்பை எடுத்துக் காட்டுகிறது.

1878ல் சுவிட்சர்லாந்தில் பிறந்த ராபர்ட் வால்சர் பதினான்கு வயதில் வீட்டை விட்டு வெளியேறி சிறு சிறு வேலைகள் செய்து தேசாந்திரியாய்த் திரிந்தார். குறுங்கதை வடிவத்தை மிகச் சிறப்பாய்க் கையாண்டவர்களில் காலத்தில் முந்தியவராகக் கருதப்படுகிறார். காஃப்காவுக்கும், லிடியா டேவிஸ்ஸுக்கும் முன்னோடியாகக் கருதப்படுகிறார். இவ்விருவரும் வால்சரின் எழுத்தின் மீது அவர்கள் வைத்திருந்த பெரும் மதிப்பை வெளிப்படையாகவே சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

வால்சரின் ’Berlin Stories’ என்ற தொகுப்பும், ‘Girlfriends, Ghosts and Other Stories’ என்ற தொகுப்பும் வாசிக்கத் தகுந்தவை.

இன்றைய இந்தோனேசிய தலைநகரமான ஜகர்த்தா அமைந்துள்ள ஜாவா தீவு பண்டைய வடமொழி நூல்களில் ‘யவதிவீபம்’ என்று அழைக்கப்படுகிறது.

யவ: என்றால் வடமொழியில் பார்லி அல்லது வாற்கோதுமை.

கடந்த ஒரு வாரமாக ஒரு புனைவுக்காக ஜாவா தீவின் மத்தியில் மெராபி மற்றும் சுந்தோரோ என்ற இரண்டு இரட்டை எரிமலைகள் சூழ்ந்திருக்கும் பகுதியில் உள்ள பண்டைய போரோபுதூர் புத்த ஆலயத்தைப் பற்றி வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

ஒன்பதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் அந்தப் பகுதியை ஆண்டு வந்த சைலேந்திர பேரரசின் மன்னனான சமரதுங்கனால் கட்டப்பட்டது என்று நம்பப்படும் போரோபுதூர் இன்றுவரை பல மர்மங்கள் தனக்குள் அடக்கி வைத்திருக்கிறது.

எரிமலைக் கற்களைக் கொண்டு புத்தத் தியான மண்டலச் சக்கரத்தின் வடிவத்தி கட்டப்பட்டிருக்கும் போரோபுதூர் ஆலய வளாகம் கட்டப்பட்ட ஒரிரு நூற்றாண்டுகளுக்கு உள்ளாகவே ஆள் நடமாட்டமில்லாத இடமாகக் காட்டுக்குள் மறைந்து போனது.

தொடர்ந்து ஏற்பட்ட எரிமலை வெடிப்புக்களால் விவசாயச் செழிப்புள்ள அப்பகுதி கைவிடப்பட்டது என்று நம்பப்பட்டாலும் போரோபுதூர் ஏன் மக்களின் நினைவிலிருந்து மறைந்து போனது என்பதற்கு எவ்விதமான தெளிவான காரணத்தையிம் இதுவரை சொல்ல முடியவில்லை.

நவீன சிங்கப்பூரை நிறுவியவராகக் கருதப்படும் பிரித்தானிய கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் சர் ஸ்டாம்ஃபோர்டு ராஃபிள்ஸ் ஜாவாவின் துணை ஆளுநராக இருந்த போது (தலைமையகம்: கொல்கத்தா), போரோபுதூர் வளாகம் மீண்டும் 1814ல் கண்டெடுக்கப்பட்டது. இது சிங்கப்பூரில் ராபிஃல்ஸ் காலடி வைப்பதற்குச் சுமார் 5 வருடங்களுக்கு முன்னால். முதலில் புல்லும் தாவரங்களும் மண்டிக் கிடந்த வளாகத்தை எல்லோரும் சிறு குன்று என்றுதான் நினைத்திருந்தார்கள்.

செடி கொடிகளை மீறியும் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாகத் தென்பட்ட இந்திய சிற்பக்கலை அம்சங்களைக் கொண்ட சிலைகளைப் பார்த்துத் தாவரங்களை அகற்றியபோது கோவில் தெரிந்திருக்கிறது.

ஒன்பது அடுக்குகளாக – முதல் ஆறு அடுக்குகள் சதுர வடிவத்திலும், அடுத்த மூன்று வட்ட வடிவத்திலும் உச்சியில் குவி மாடத்தோடு – அமைந்திருக்கும் போரோபுதூர் வளாகம் ஆலயம் என்று அழைக்கப்பட்டாலும் அதன் உட்புறமாகச் சென்று வழிபடுவதற்கு வழிபாட்டுக் கூடமிருந்ததாகத் தெரியவில்லை.

மாறாக ஆலயத்தின் வெளிப்புறத்தில்தான் வேலைப்பாடுகளும் சுவரில் பதித்த புடைப்புச் சிற்பங்களும் ஒவ்வொரு தளத்தையும் இணைக்கும் படிக்கட்டுகளும் நிறைந்திருக்கின்றன.

போரோபுதூர் ஆலயத்தின் வெளிப்புறத்தில் உள்ள வேலைப்படுகள் மற்றும் சிற்பங்களின் அடிப்படையில் பௌத்த மெய்யியல் போதனைகளை எடுத்துக் காட்டும் மூன்று பிரிவுகளாகப் பிரித்திருக்கிறார்கள்.

முதல் பிரிவு ‘காமதாது’ அல்லது ஆசைகளின் பிரபஞ்சம் என்ற பிரிவில் ஒன்பதாம் நூற்றாண்டு ஜாவாவின் அன்றாட வாழ்க்கையைப் பிரதிபலிக்கும் வகையில் புடைப்புச் சிற்பங்கள் உள்ளன. வணிகர்கள், தொழிலாளர்கள், ஆடல் பெண்கள், அரசர்கள், குடும்ப வாழ்க்கைக் காட்சிகள் ஆகிய அனைத்தும் உடைகள், சிகையலங்காரம், முக பாவனைகள் ஆகியவற்றைத் துல்லியமாகக் காட்டும் வகையில் இவை அமைந்துள்ளன.

முதல் சதுரத் தளத்துக்குப் பிந்திய “ரூபதாது” அல்லது உருவங்களின் பிரபஞ்சம் என்ற அடுத்த ஐந்து சதுரக் தளங்களில் புத்தரின் முற்பிறவிகளின் வரலாறுகளாக ஜாதகக் கதை காட்சிகள் செதுக்கப்பட்டுள்ளன. இவை கௌதம புத்தர் பரிபூரண ஞான நிலையை அடைய என்னென்ன முயற்சிகளை எடுத்துக் கொண்டார் என்பதைக் காட்டுவதாக அமைகின்றன.

அடுத்த மூன்று வட்ட வடிவமான தளங்கள் ‘அரூப தாது’ அல்லது உருவமில்லாத பிரபஞ்சம் என்று அழைக்கப்படுகின்றன. இவற்றில் துளையிடப்பட்ட குவிமாடங்களுக்குள் வெவ்வேறு கை முத்திரைகளோடு 72 புத்தர் சிலைகள்.

உச்சியிலிருக்கும் குவிமாடம் மர்மமான வகையில் காலியாகவே உள்ளது. அதில் மற்ற புத்த ஆலயங்களில் உள்ளதுபோல் புத்தரின் பற்களில் ஒன்றையோ அஸ்தியையோ வைத்திருந்திருக்கக் கூடும் என்றாலும் அதற்கான தடயங்கள் ஏதும் இல்லை.

போரோபுதூர் என்ற பெயரின் பொருள்கூட அறியப்படாத ரகசியமாகவே இருக்கிறது. இப்போது அழைக்கப்படும் பெயர்கூட ராபிஃல்ஸ் காலத்தில் வந்த ஐரோப்பியர் ஆலய வளாகத்தைக் கண்டெடுத்தபோது சுற்றியிருந்த மக்கள் சொன்ன பெயர்தான். ஆனால் ஜாவா மொழியில் இதற்கு அர்த்தம் ஏதுமில்லை.

சில அறிஞர்கள் போரோபுதூரின் பழைய பெயர் ‘பூமி சம்பார புத்தார’ அல்லது ‘போதிசத்துவனாவதற்குக் (கடக்க வேண்டிய) பத்து நிலைகளால் ஏற்படும் புண்ணியங்களின் தொகுப்பான மலை’ என்று சொல்கிறார்கள். ஆனால் இது பெரும்பாலும் ஊகமே.

சராசரி குடும்ப வாழ்க்கையிலிருந்து அறத்தோடு ஒழுகும் வாழ்க்கைக்கு முன்னேறி பின்னர் புத்த நிலைக்குக் கடந்து போகும் படிநிலைகளாகக் காட்டும் கல்லாலான சமய போதனையாகப் போரோபுதூரைக் காணலாம்தான். ஆசைகளைத் துறக்கத் துன்பம் மிகுந்த கூர்மையான கோணங்களைக் கொண்ட சதுரத் தளங்கள் சிக்கலில்லாத வட்டத் தளங்களுக்கு வழிவிடுகின்றன.

இவ்வகையில் பார்த்தால் போரோபுதூர் திபெத்திய மஹாயாண தாந்த்ரீகப் பௌத்தத்தின் வெளிப்பாடாகக் காணலாம். பௌத்தத் தாந்த்ரீகத்தில் பரிநிர்வாண நிலையை ‘இன்னும் விரைவாக’ அடையும் வழிகளாக மண்டலச் சக்கரங்கள் பயன்படுகின்றன. அப்படிப் பார்க்கப் போனால் போரோபுதூர் மனதால் தியானிக்கப்படும் மண்டலமாக அல்லாமல் கால் நடையாக நடந்து தியானிக்கும் மண்டலமாக இருந்திருக்கக் கூடும்.

ஆனால் அதற்குள் வழிபாடுகள் நடந்ததாக அறிகுறிகள் இல்லை. இத்தனைச் சிற்ப வேலைப்பாடுகளும் தியானத்துக்காக மட்டும்தானா? அல்லது சைலேந்திர மன்னர்களின் சமாதியின் மேலோ புத்த பிக்கு ஒருவரின் சமாதியின் மேலோ இந்தக் கட்டடம் கட்டப்பட்டதா? அல்லது சைலேந்திர மன்னர்கள் போரில் நடத்திய வன்முறைகளுக்கான பிராயச்சித்தமாகக் கட்டப்பட்டதா என்று இதுவரை அறியமுடியவில்லை.

இந்த மர்மக் கோவிலை இத்தனை முயற்சி எடுத்துக் கட்டியவர்களின் ஆசைகளிலும், கனவுகளிலும், ஏமாற்றங்களிலும், பகைகளிலும்தான் பல கதைகள் ஒளிந்திருக்கின்றன.

அவை இவ்வட்டாரத்தின் நினைவுகளுக்குள் கலந்து இன்றும் உயிர்ப்போடு இருக்கும் கதைகளாகவும் இருக்கக் கூடும்.

[உலக வாழ்க்கைச் சித்திரங்களிலிருந்து பரமபதம் வரையில் தியானிக்கும் படிநிலைகளாகத்தான் நம் நவராத்திரி கொலுவின் அமைப்பும் இருக்கிறது என்பது சிந்திக்க வேண்டிய விஷயம்]

மிகத் தெளிவாகத் திட்டமிடப்பட்ட தொடக்கம், நடுப்பகுதி, முடிவு என்ற வடிவ நேர்த்தியைத் தாண்டியும் மற்ற கதைகளை ஒப்பு நோக்கத் துப்பறியும் கதைகளுக்கு வேறொரு சிறப்பும் உள்ளது.

மற்ற புனைவு கதைகளைவிட துப்பறியும் கதைகள் மிக பலமான தத்துவார்த்த அடிப்படையைக் கொண்டவை.

ஒவ்வொரு குற்றமும் உலகியல் மற்றும் சமூகவியல் ஒழுங்குகளைக் குலைத்து அற மதிப்பீடுகளைக் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது.

குற்றத்தின் காரணத்தையும் குற்றவாளியையும் கண்டுபிடிக்க உதவும் துப்பறிவாளன் இவற்றைச் செய்வதன் மூலம் மீண்டும் உலகத்திலும் அவர் சார்ந்திருக்கும் புனைவு சமுதாயத்திலும் தொலைந்து போன அறத்தையும் ஒழுங்கையும் மீட்டெடுக்க உதவுகிறான்.

மற்ற புனைவு படைப்புக்களில் இந்த அற உணர்வு தெளிவாய்ச் சொல்லப்படாமல் இருக்கலாம் அல்லது சற்றே குழப்பமாய்ச் சொல்லப்பட்டிருக்கலாம்.

ஆனால் குற்றம் ஒன்று நடந்திருக்கிறது என்றும் அதைத் துப்பு துலக்கிக் குற்றவாளிகளைக் கண்டுபிடிக்க யாரோ சில பேர் கிளம்பியிருக்கிறார்கள் என்று தொடங்கும் மிகச் சாதாரணமான துப்பறியும் கதைகூட இந்தத் தத்துவார்த்தப் பார்வையை எடுத்து வைக்கும் விஷயத்தில் மிக இயல்பாகவே பலமுள்ளதாக இருக்கிறது.

கதை புனைவதில் காட்ட வேண்டிய அக்கறையில் மட்டுமில்லாமல் எல்லா மனிதர்களுக்கும் மிகப் பெரிய அகவியல் சவால்களாக அமைந்திருக்கும் (1) அறம் சார்ந்த கேள்விகளையும், (2) சமூக ஒழுங்கு மற்றும் கட்டுப்பாடு சார்ந்த கேள்விகளையும், (3) சமுதாயத்தில் நீதி பரிபாலனத்துக்கு என்று அமைக்கப்பட்டிருக்கும் நிர்வாக அமைப்புக்களின் அதிகாரங்களைக் குறித்த கேள்விகளையும், (4) தனிமனிதர்களின் உயிர் மற்றும் உடைமை மதிப்பு எவ்வகையது என்ற கேள்விகளையும்; (5) மனிதர்களைக் குற்றங்கள் செய்யத் தூண்டும் காரணிகளையும் துப்பறியும் கதைகள் வாசகனின் முன்னால் எடுத்து வைக்கின்றன.

துப்பறியும் கதைகளில் இயல்பாகவே இப்படிப்பட்ட தத்துவ விசாரணையின் ஆழமும் கதை அமைப்பின் துல்லியமும் சாத்தியப்படுவதாலேயே போர்ஹெஸ், போலான்யோ போன்ற மிகச் சிறந்த எழுத்தாளர்கள் அவற்றை புனைவெழுத்தின் உச்சமாகக் கருதினார்கள்.

உம்பெர்ட்டோ எஃகோ மேற்கூறிய ஐந்து கேள்விகளை அடிப்படையாகக் கொண்டே தன்னுடைய கிளாஸிக் துப்பறியும் நாவலான The Name of the Rose-ஐ 14ம் நூற்றாண்டு ஐரோப்பிய தத்துவச் சிந்தனைகளை அலசும் முழுநீள மெய்யியல் விசாரணையாகவே எழுதினார்.

தத்துவார்த்த விசாரணையின் ஆழம், அறத்தின் வெற்றி, அறத்தின் வெற்றியின் மூலம் சாமானிய மனிதர்களாலான சமுதாய அமைப்பின் வெற்றி மற்றும் மிகக் கவனமாக, துல்லியமான விவரங்களால் நெய்யப்பட்ட கதை – இந்த அம்சங்களைக் கொண்ட துப்பறியும் கதைகள் வாசகர்களிடையே மிகப் பெரிய வரவேற்பைப் பெற்றது மட்டுமின்றி, கிளாஸிக்குகளாகவும் கருதப்படுகின்றன.

(தொடரும்)