இன்று பலவிதமான அக்கப்போர்களுக்கு நடுவிலே யதார்த்தவாதத்தைப் பற்றி ஒரு நீண்ட கட்டுரையை வாசித்தேன்.

41 பக்கங்கள். ஓவியம், இலக்கியம், நாடகம், மெய்யியல் ஆகிய துறைகளில் யதார்த்தவாதத்தின் வளர்ச்சியையும் அதன் முக்கியக் கூறுகளையும் கட்டுரையை எழுதியிருந்தவர் விளக்கியிருந்தார்.

ஆனால் யதார்த்தவாதம் என்பது என்ன என்ற விளக்கத்தைத் தர முயன்ற ‘உள்ளதை உள்ளபடியே விவரிப்பதுதான் யதார்த்தவாதம்’ என்று சொல்லியிருந்தார்.

மூன்றாம் மனிதரின் பார்வையில் ஒரு சம்பவத்தையோ சூழலையோ விவரிப்பது யதார்த்தவாதத்தின் அடிப்படை என்ற போதிலும்கூட கட்டுரையாசிரியர் கொடுத்த விளக்கம் கொஞ்சமும் பயனில்லாதது.

ஒரு சம்பவத்தையோ சூழலையோ யதார்த்தவாதத்தின் அடிப்படையில் விளக்க முனையும் யாரும் பார்ப்பதையும் கேட்பதையும் உணர்வதையும் எல்லாம் வகைதொகையின்றி விவரிப்பதில்லை.

அதி தீவிர யதார்த்தவாதி என்று வருணிக்கப்படும் பிரெஞ்சு எழுத்தாளர் மார்செல் ப்ரூஸ்ட் (La Recherche du temps perdue, தொலைந்து போல காலத்தைத் தேடி) கூட கண்ணில் பட்டதையெல்லாம் வகை தொகையில்லாமல் வருணிக்கவில்லை.

‘ஒரு குறிப்பிட்ட தரிசனத்தை வாசகர்களுக்குக் காட்டும் வகையில் கவனமாகச் சேகரிக்கப்பட்ட நுண்விவரங்களின் தொகுப்பே யதார்த்தவாத எழுத்து’ என்று எனக்கு நானே வரையறுத்துக் கொள்கிறேன்..

தொழில்துறை வளர்ச்சியால் நசுக்கப்பட்ட எளிய தொழிலாளர்களின் வாழ்வை விவரிக்க வந்த சார்லஸ் டிக்கன்ஸ்-சும் விக்டர் ஹ்யூகோவும் இத்தகைய யதார்த்தவாத எழுத்தை அவர்களுடைய நாவல்களில் பயன்படுத்தினார்கள்.

ப்ரூஸ்ட் கடந்த காலச் சம்பவங்களின் தீவிரத்தையும் அவற்றின் விளைவுகளையும் கொண்டு சேர்க்க தனது நாவலில் மிக நுண்ணிய விவரணைகளை எடுத்தாண்டார்.

எழுத்தாளன் நேரடியாகத் தன் கருத்தினைத் திணித்து வாசகனைச் சலிப்படையச் செய்வதைக் காட்டிலும் வேகமாகப் படித்தால் கவனிக்காமல் கடந்து போய்விடக் கூடிய விவரங்களில் கூட்டை வைத்தே வாசகனை ஒரு முக்கிய தரிசனத்துக்கு அழைத்துச் செல்வது சுவராசியமான முயற்சி.

19ம் நூற்றாண்டின் ரஷ்ய நாவலாசிரியர்கள் புறவயமான இந்த விவரிப்புகளை மனிதர்களின் அகவயமான உணர்ச்சிகள், சிந்தனைகள் ஆகியவற்றுக்குக் கொண்டு வந்தார்கள்.

இது ரஷ்ய யதார்த்தவாதம் என்று பெயர் பெற்றது. ரஷ்யாவின் ஆன்மாவை (Русская душа – ருஷ்காயா தூஷா) எழுத்துக்கள் வெளிப்படுத்தி ஒட்டுமொத்த மனித இனத்தின் அகவய உந்துதல்களைப் பற்றிய ஒரு தரிசனத்தைத் தந்தன. ரஷ்ய நாவல்களின் வசீகரிக்கும் செவ்வியல் தன்மைக்கு இதுவும் ஒரு காரணம்.

தஸ்தவ்யஸ்கியின் ‘குற்றமும் தண்டனையும்’, ‘கரமசோவ் சகோதரர்களும்’ ரஷ்ய யதார்த்தவாதத்தின் உச்சமாகக் கருதப்படுகின்றன

டால்ஸ்டாயின் ‘போரும் அமைதியும்’ மேற்கூறிய இரண்டு நாவல்களையும்விட இன்னும் உன்னதமானது. அகவயமான உணர்ச்சிகளை மட்டுமின்றி புறவயமான சூழல்களையும் மிக நுண்ணிய விவரணைகளால் விவரித்து சத்தியத்தைப் பற்றிய தரிசனத்தை வாசகருக்குத் தரக்கூடியது.

யதார்த்தவாத எழுத்தை ஆராய விரும்பும் நண்பர்கள் தஸ்தவ்யஸ்கி, டால்ஸ்டாய் மட்டுமின்றி மார்செல் ஃப்ரூஸ்ட், சார்லஸ் டிக்கென்ஸ், விக்டர் ஹ்யூகோ ஆகியோரையும் முழுக்க வாசிப்பது நல்லது.

ரோமாண்டிஸிசம் அதீத மனித உணர்ச்சிகளை அடிப்படையாகக் கொண்ட – தனிமனித அனுபவத்தை மட்டுமே பிரதானமாகக் கருதும் – அழகியலை முன்னிறுத்துவதாக இன்றளவும்கூட பலத்த விமர்சனத்துக்குள்ளாகி வருகிறது.

ஓர் இலக்கியப் படைப்பு – குறிப்பாகக் கவிதை – பரவலான சமூகப் பிரச்சனைகளை அலசாமல் தனிமனிதர்கள் ஆசைகளையோ, அவலங்களையோ, விருப்பு வெறுப்புகளையோ முக்கியமாகப் பேசுமானால் அது எடுத்துக் கொண்ட பொருளை ‘ரோமாண்டிஸை செய்துவிட்டது’ என்று எழும் விமர்சனமே இதற்குச் சான்று.

இலக்கிய வடிவத்தின் செம்மையையோ, மொழியின் அழகியலையோ, தரவுகளின் துல்லியத்தையோ அடிப்படையாகக் கொள்ளாமல் படைப்பாளனின் உணர்ச்சிகளையே படைப்பின் சிறப்புக்கு அளவுகோலாகக் கொள்வது இலக்கியத் தரத்தை நாசமாக்கும் செயல் என்பது ரோமாண்டிஸத்தை விமர்சிப்பவர்களின் கருத்து.

பெரும்பாலும் இவர்கள் முகநூலில் வரும் கவிதைகளின்மீதுதான் போர் தொடுக்கிறார்கள்.

ஆனால் ரெனே டேகார்ட்ஸின் ‘சிந்திக்கிறேன் ஆகையால் இருக்கிறேன்” (cogito ergo sum) என்ற அறிவுசார் கொள்கைக்கும் இங்கிலாந்தில் தொடங்கி ஐரோப்பா முழுவதும் 18ம் நூற்றாண்டில் உச்சம் பெற்றிருந்த தொழில் மற்றும் அறிவியல் புரட்சிக்கு எதிராகவே ரோமாண்டிஸிசம் எழுந்தது என்பதை இவர்கள் மறந்து விடுகிறார்கள்.

ஐரோப்பாவில் நடந்த சிந்தனை, தொழில் மற்றும் அறிவியல் புரட்சிகள் மனித அறிவையும் தொழில் நுட்பத்தையும் மட்டும் முன்னிறுத்தவில்லை. அவை தொழிற்சாலைகள் எனப்படும் மாபெரும் தொழிற்கூடங்களுக்கும் வித்திட்டன.

தொழிற்கூடங்களையும், விஞ்ஞான ஆராய்ச்சிக் கூடங்களையும் பொறுத்தவரையில் தனி மனிதர்களோ அவர்களது உணர்ச்சிகளோ முக்கியமே இல்லை. உற்பத்தியில் இயந்திரங்களைப்போல் மனிதர்களும் ஓர் அங்கம். அவ்வளவுதான்.

அக்கால விஞ்ஞானமோ மனிதர்களை பல உடற்பாகங்களாலான வெறும் இயந்திரமாகத்தான் பார்த்தது.

மனிதர்களின் ஆத்ம பலத்தை நிராகரித்து அவர்களை வெறும் உற்பத்தி இயந்திரங்களாக மாற்றும் இந்தப் போக்கைக் கண்டித்தே 1800களில் ரோமாண்டிஸிசம் எழுந்தது. பொருளாதார, விஞ்ஞான லாபங்களையும் மீறி மனிதர்களின் உணர்ச்சிகளுக்கும் ஆன்மீகத் தேடல்களுக்கும் மதிப்பு உண்டு என்பதே ரோமாண்டிஸிசத்தின் அடிப்படை கொள்கை.

விஞ்ஞான வளர்ச்சியையும் தொழில்நுட்ப முன்னேற்றங்களையும் தாண்டி உணர்ச்சியால் தூண்டப்பட்ட தனி மனிதர்களின் செயல்களுக்கு வரலாற்றின் போக்கை மாற்றியமைக்கக் கூடிய வலிமை உண்டு என்பது ரோமாண்டிஸிசத்தின் கருத்து.

இந்தப் பார்வையின் அடிப்படையில் மாபெரும் உணர்ச்சிகளால் உந்தப்பட்ட மனிதர்களின் அகவயமான வாழ்க்கைச் சிக்கல்களை மேரி ஷெல்லியிம் Frankenstein முதற்கொண்டு பிராம் ஸ்டோக்கரின் Dracula வரையிலான ரோமாண்டிஸிசப் படைப்புகள் அலசின.

நீட்சே திடமான மன உறுதியினால் வரலாற்றை மாற்றியமைக்கக் கூடிய ‘super man’ என்ற மனிதனைக் கற்பனை செய்தார்.

ஜெர்மானிய இசையமைப்பாளர் வாக்னர் தன்னுடைய ஓபேராக்களில் இத்தகைய மனிதர்களையே கதாநாயகர்களாக முன்னிறுத்தினார்.

சிக்மண்டு ஃபிராய்டு தனிமனித உணர்ச்சிகளை அலசும் வகையில் தனது மனோவியல் ஆராய்ச்சிகளைத் தொடர்ந்து நடத்தினார்.

19ம் நூற்றாண்டில் எழுந்த இந்த ரோமாண்டிஸிசக் கொள்கையின் நீட்சியாகத்தான் 20ம் நூற்றாண்டில் தனி மனிதச் சுதந்திரத்தை முன்னிறுத்தும் இருத்தியலியல் கோட்பாட்டை சார்த்தரும் காம்யூவும் உருவாக்கினார்கள்.

கணினி தொழில்நுட்பமும் செயற்கை நுண்ணறிவின் வளர்ச்சியும் தனி மனிதர்களின் மதிப்பைக் குறைக்குமோ என்ற அச்சம் எழுந்துள்ள இன்றைய காலக்கட்டத்தில் மீண்டும் ரோமாண்டிஸிசம் சமூக வலைத்தளங்களின் வழியாக எழுந்துள்ளது வியப்பல்ல.

ரோமாண்டிஸிசத்துக்கு தனி மனிதர்களின் மதிப்பைப் பாதுகாக்கும் ஒரு நீண்ட பாரம்பரியம் உண்டு என்பதை உணர்ந்து கொண்டால் அது கெட்ட வார்த்தை அல்ல என்பதை எளிதில் புரிந்து கொள்ளலாம்.

அதுவரைக்கும் வாழ்க முகநூல் கவிதைகள்!

டால்ஸ்டாயின் ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் உண்மையான கதாநாயகன் இத்தாலியின் கார்ஸிகா தீவில் பிறந்து பிரெஞ்சு சாம்ராஜ்ஜியத்தின் முதன்மை தளபதியாகவும் பின்னர் பேரரசனாகவும் தன்னை உயர்த்திக் கொண்ட நெப்போலியன் போனபார்ட்.

‘போரும் அமைதியும்’ நாவலில் நெப்போலியனுக்குத் தரப்படும் முக்கியத்துவத்துக்கு அரசுரிமையோடு தொடர்பே இல்லாத எளிமையான குடும்பத்தில் பிறந்து தன் சொந்த வீர சாகசங்களால் பேரரசன் என்ற நிலைக்கு உயர்ந்தான் என்பதோ, ஐரோப்பியாவின் மிகப் பலம்வாய்ந்த பாரம்பரியமான ஆஸ்திரிய, ப்ரஸ்ஸிய மற்றும் ரஷ்யப் பேரரசுகளைப் போரில் தோற்கடித்தான் என்பதோ மட்டும் காரணமாயிருக்கவில்லை.

நெப்போலியனின் வருகை இலக்கியத்தில் அப்போது உச்சத்திலிருந்த
ரோமாண்டிஸிசம் என்ற கொள்கையோடு பின்னிப் பிணைந்திருந்ததே நெப்போலியன் என்னும் மாபெரும் படிமத்தின் உருவாக்கத்திற்குக் காரணமாக அமைந்தது.

18ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கக் காலத்தில் ஐரோப்பிய இலக்கியத்தில் ரோமாண்டிஸிசம் என்ற கொள்கை தலைதூக்கியது. இலக்கியத்தில் உருவாகியுள்ள நவீனத்துவம், பின்நவீனத்துவம் போன்ற மற்ற எல்லா கொள்கைகளையும் போலவே ரோமாண்டிஸிசம் என்பது அதற்கு முன்னாலிருந்த வேறேதோ கொள்கைக்கு எதிராகத்தான் உருவானது.

மற்ற இலக்கியக் கொள்கைகள் எப்படி இசை, நாடகம், அரசியல், ஓவியம், விஞ்ஞானம், மதம் என்று எப்படி சமூக வாழ்வின் சகல அம்சங்களையும் பாதித்தனவோ அப்படியே ரோமாண்டிஸிசமும் பாதித்தது.

18ம் நூற்றாண்டுக்கு முந்திய ஐரோப்பாவில் enlightenment என்ற அறிவுசார் கொள்கை உச்சத்தில் இருந்தது. இந்தக் கொள்கை மனிதனின் பகுத்தறிவையும்ம், விஞ்ஞான முயற்சிகளையும் முன்னிலைப்படுத்தி மனித அறிவால் சாதிக்க முடியாத காரியங்கள் எதுவுமே இல்லை என்று பறைசாற்றியது. ஐசக் நியூட்டனைப் போன்ற விஞ்ஞானிகள் இந்த அறிவுசார் கொள்கையின் முன்னுதாரணங்களாகக் கருதப்பட்டார்கள். 18ம் நூற்றாண்டுக்கு முந்திய ஐரோப்பிய இலக்கியங்கள் (உ.தா. கதேயின் Elective Affinities என்ற நாவல்) பகுத்தறிவு, விஞ்ஞானக் கோட்பாடுகள் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் நிறுவப்பட்ட சமுதாய வாழ்க்கையைப் பேசின. அறிவின் சட்டகங்களுக்குள் ஒழுங்கப்படுத்தப்பட்ட சமுதாய வாழ்க்கையையும் கலையையும் சிறப்பித்துச் சொல்லும் வகையில் எழுதப்பட்டிருந்தன.

பகுத்தறிவையும் விஞ்ஞானத்தையும் அடிப்படையாகக் கொண்ட சமூகத்தில் தனிமனிதனின் உணர்ச்சிகளுக்கும் விருப்பங்களுக்கும் உள்ள முக்கியத்துவம் மங்கி வந்தது.

இதற்கு எதிராக எழுந்த ரோமாண்டிஸிசம் தனி மனித உணர்ச்சிகளும்ம் முயற்சிகளும்தான் சரித்திரத்தை முன்னகர்த்திச் செல்லும் காரணிகள் என்று பிரச்சாரம் செய்தது. அறிவுசார் கோட்பாடு பகுத்தறிவை முன்னிறுத்த, ரோமாண்டிஸிசம் மனிதனின் அகவய உணர்ச்சிகளையும் முயற்சிகளையும் முன்னிறுத்தியது.

எங்கேயோ பெயர் தெரியாத குடும்பத்தில் பிறந்து உணர்ச்சி வேகத்தாலும் அசுர முயற்சியாலும் தன்னைப் பேரரசன் நிலைக்கு மேம்படுத்திக் கொண்ட நெப்போலியன் ரோமாண்டிஸிசக் கொள்கையின் ஒப்பாரும் மிக்காருமற்ற கதாநாயகனாய்க் கொண்டாடப்பட்டான்.

அரசியல் கணக்குகளின்படி பழைய ஐரோப்பாவின் பெரும் பேரரசுகளிடம் தோற்றிருக்க வேண்டிய அவனுடைய வெற்றிகள் வறட்டு அறிவு வாதங்களைவிட மனிதனின் உணர்ச்சியும் முயற்சியுமே வரலாற்றை மாற்றியமைக்கக் கூடியவை என்ற கருத்தை வலியுறுத்துவதாகக் கருதப்பட்டது.

நெப்போலியனை எதிர்த்தவர்கள்கூட தடுக்க முடியாத அவனுடைய வளர்ச்சியை அசுரத்தனமானதாகவும் அமானுஷ்யங்கள் நிறைந்ததாகவும் கருதினார்கள்.

‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் தொடக்கத்தில் ஷெர்ரர் சீமாட்டி நெப்போலியனை ‘அந்தி கிறிஸ்து’ என்று அழைக்கிறாள். ஆனால் நெப்போலியனின் படைகளை எதிர்த்துப் போரிடும் ஆண்ட்ரே போல்கோன்ஸி, போரிஸ் த்ருபெட்ஸ்கோய், நிக்கோலே ரோஸ்தோவ் போன்ற இளைஞர்கள்கூட நெப்போலியனுடைய வெற்றிகளின் வசீகரத்தில் மயங்கியவர்களாக டால்ஸ்டாயின் காட்டப்படுகிறார்கள். போரில் ஈடுபடாவிட்டாலும் ப்யர் பேஷுவோவ் நாவலின் முதலாவது அத்தியாயத்தில் நெப்போலியனின் சமூக, அரசியல் கொள்கைகளைப் பாராட்டிப் பேசுகிறான்

நெப்போலியனைப் போலவே ஏதேனும் ஒரு போரில் வீரச் செயல்களைச் செய்து வாழ்க்கையில் முன்னேறத் துடிக்கும் ஆண்ட்ரேயின் ரகசிய குறிக்கோளை அறிந்து கொள்ளும் அவன் தந்தை நிக்கோலாய் தனது மகன் உண்மையில் நாட்டைப் பாதுகாப்பதற்காகப் போருக்குப் போகவில்லை என்று உணர்ந்து கொள்கிறார். சாதாரண போர்வீரனாய் இருந்த நெப்போலியனின் வெற்றிகள் ரஷ்ய இளைஞர்கள் அனைவருக்கும் போதையேற்றிவிட்டதாகக் கருத்து தெரிவிக்கிறார்.

‘போரும் அமைதியும்’ நாவலில் வரும் பெரும்பாலான இளம் ரஷ்ய கதாபாத்திரங்களும் நெப்போலியனிடம் ஈர்க்கப்படுகிறார்கள்.

இந்த ஈர்ப்பு நெப்போலியன் என்ற தனி மனிதனிடம் ஏற்பட்ட கவர்ச்சி என்பதைவிட மனித உணர்ச்சிகளும் முயற்சியும் வாழ்க்கையில் உயர்வைத் தரும் என்ற ரோமாண்டிஸிசக் கொள்கையின்மீது ஏற்பட்ட ஈர்ப்பாகவே நான் கருதுகிறேன்.

ஆனால் நாவலில் இப்படி நெப்போலியன்போலவே உணர்ச்சியாலும், விருப்பத்தாலும், முயற்சியாலும் தங்களை முன்னேற்றிக் கொள்ளத் துடிக்கும் போல்கோன்ஸ்கி, ரோஸ்தோவ், த்ருபெட்ஸ்கோய் ஆகிய அனைவரும் வாழ்க்கையின் அபத்தங்களிலும் போர் என்னும் அர்த்தமற்ற வன்முறைக்குள்ளும் சிக்கித் வாழ்க்கையில் தோற்பதாக டால்ஸாய் சித்தரிக்கிறார்.

மிக உன்னதமான மனித உணர்ச்சிகளையும் முயற்சிகளையும் கூட வாழ்க்கையின் பிரம்மாண்டம் சிதைத்து விடுகிறது.

உலகத்தையே தனது காலடிக்குக் கொண்டு வந்த நெப்போலியன் தன் கடைசி காலத்தை செயிண்ட் ஹெலீனா என்ற சிறு தீவில் கைதியாகக் கழித்தான்.

ரோமாண்டிஸிசத்தின் குறைபாடுகளை விமர்சிக்கும் வகையில்தான் 1850க்குப் பிறகு நவீனத்துவம் உருவானது.

வாழ்க்கையின் பிரம்மாண்டத்தை அள்ளித் தரும் வகையில் எழுதப்பட்ட மிக நீண்ட நாவலான ‘போரும் அமைதியும்’ ரோமாண்டிஸியக் கொள்கைகளை விமர்சித்த – ரோமாண்டிஸிசத்தை எதிர்த்த – முக்கிய நவீனத்துவ நாவல்களில் ஒன்று என்பதில் ஐயமில்லை.

நவீன யுகத்தின் காரணிகளாக அமைந்த தொழில்நுட்ப மாற்றங்களும் ஜனநாயக எழுச்சியும் நாவல் வடிவத்தின் உருவாக்கத்திற்கும் காரணமாகவும் அமைந்தன என்று மிலான் குண்டேரா முதற்கொண்டு பல விமர்சகர்கள் கருதுகிறார்கள்.

அதே சமயம் தனிமனிதர்களை நவீன யுகத்திற்குள் இட்டுச் சென்ற புதிய தொழில்நுட்பமும் ஜனநாயக உணர்ச்சியுமே அவர்களை பெரும் குழப்பத்துக்கு ஆளாக்கி மனிதர்களுக்குள் ஆன்மீக வெற்றிடத்தை உருவாக்கின என்பதும் உண்மை.

ஒரு வகையில் பார்க்கப்போனால் வெகு சில மனிதர்களே நவீனத்துவத்தைத் தேடிப் போய் ஏற்றுக் கொண்டார்கள் என்று சொல்ல முடியும். வரலாற்றின்படி பார்த்தால் நம்மில் பெரும்பாலோர்மீது நவீனத்துவத்துமும் அதற்குக் காரணமான புதிய தொழில்நுட்பமும் சமூக மாற்றங்களும் திணிக்கப்படுகின்றன.

டால்ஸ்டாயின் ‘போரும் அமைதியும்’ விவரிக்கும் 1805லிருந்து-1820 வரையிலான காலக்கட்டத்தில் ரஷ்யப் பேரரசின்மீது நெப்போலியனால் நவீனத்துவம் திணிக்கப்பட்டது.

அரசகுல ரத்தம் கொஞ்சமும் இல்லாத சாமானியனான நெப்போலியன் சர்வாதிகாரியாக இருந்த போதிலும் விசித்திரமான வகையில் பிரெஞ்சு மக்களாட்சிக் கோட்பாடுகளான விடுதலை, சமத்துவம், சகோதரத்துவம் ஆகியவற்றையும் மேற்கு ஐரோப்பாபின் நவீன தொழில்நுட்பத்தையும் ரஷ்யாவின் எல்லைகளுக்குக் கொண்டு வந்தான்.

நெப்போலியனின் போர் வன்முறை எந்த அளவுக்கு ரஷ்யாவைப் புரட்டிப் போட்டதோ அதே அளவுக்கு அவன் கொண்டு வந்த நவீனத்துவமும் ரஷ்யாவின் ஆன்மாவின் பாரம்பரியங்களைக் கேள்விக்குள்ளாக்கி பழைய ரஷ்யாவுக்கும் புதுமைக்காகக் காத்திருக்கும் புதிய ரஷ்யாவுக்குமிடையே பெரும் விவாதத்தை உருவாக்கியது.

ரஷ்யாவின்மீது நெப்போலியனால் கட்டவிழ்க்கப்பட்ட இந்த அதிர்ச்சியையும், குழப்பத்தையும், பெரும் விவாதத்தையும் துல்லியமாகச் சித்தரிப்பதால்தான் ‘போரும் அமைதியும்’ மற்ற எந்த ரஷ்ய நாவலைவிடவும் உன்னத இடத்தில் வைக்கப்படுகிறது.

நாவலின் முதல் அத்தியாயத்தில் பிரெஞ்சு குடியரசுக் கொள்கைகளைப் பாராட்டும் பியேர் பேஷுகோவ் தன் மனைவி ஹெலெனின் துரோகத்துக்குப் பிறகு அதே கொள்கைகளை வலியுறுத்தும் freemasons அமைப்பில் சேர்ந்து தன் மனக்குழப்பத்துக்குத் தீர்வு காண்பதாக டால்ஸ்டாய் அமைத்திருப்பது அற்புதமான சித்தரிப்பு.

பிரஞ்சுப் புரட்சியின் மக்களாட்சிக் கொள்கைகள் வெறும் அரசியல் தொடர்பானவை மட்டுமல்ல என்றும் தனி மனிதர்களின் ஆன்மீகத் தேடல்களுக்கும் மோட்சத்துக்குமேகூட இனி அவைதான் கதி என்பதை இதைவிடச் சிறப்பாகச் சொல்லியிருக்க முடியாது.

ஆனால் சமத்துவம், சகோதரத்துவம் என்ற கொள்கைகளை உள்வாங்கிக் கொண்டு தன் பண்ணைகளில் வாழும் அடிமைகளுக்கு விடுதலை, கல்வி, மருத்துவ உதவி ஆகியவற்றைத் தர முன்வரும் பேஷுகோவ் தனது பண்ணை நிர்வாகிகளால் ஏமாற்றப்படுகிறான். அவன் சொல்வதைக் கேட்பதுபோல் நடிக்கும் பண்ணை நிர்வாகிகள் அடிமைகளின் நலத்துக்காகப்.பேஷுகோவ் முன்னெடுக்கும் திட்டங்களை வைத்தே அந்த அடிமைகளை மேலும் அடிமைப்படுத்துகிறார்கள்.

நவீன யுகத்தின் மிகப் பெரும் குழப்பங்களில் ஒன்றான நல்லது-தீயது இடையிலான மயக்கம் பேஷுகோவ்வின் வாழ்க்கையிலும் உண்டாகிறது.

ஆனால் பேஷுகோவ்வைப் பொறுத்தவரையில் அவன் வஞ்சிக்கப்பட்டதை அறியாததால் மிக மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறான். தனது அடிமைகளுக்குச் செய்த நன்மைகள் என்று அவன் கருதும் காரியங்களால் அவன் பரிசுத்தமானதாக உணர்கிறான்.

அவன் உண்மையில் பரிசுத்தவானானானா? இல்லையா?

நல்ல விளையுமென்று நினைத்து நாம் செய்யும் நல்ல செயல்கள் உண்மையில் நல்லது தரவில்லை என்றாலும் அவற்றைச் செய்ததாக எண்ணி நாம் அடையும் மகிழ்ச்சியின் மதிப்பு என்ன?

நாம் நல்லதே.நினைத்தாலும் அதை நடக்கவிடாமல் நம் திட்டங்களை ஒன்றுமில்லாதவையாக்கும் பேஷுகோவ்வின் பண்ணை நிர்வாகிகள் போன்ற பிரம்மாண்டமான சமூகக் கட்டமைப்பின் பிடியில் நாம் சிக்கியிருக்கும் வரையில் நாம் நன்மை செய்தால் என்ன? செய்யாமல் விட்டால்தான் என்ன?

நாவலின் ஓரிடத்தில் பியெர்-இடம் பேசும் ஆண்ட்ரே போல்கோன்ஸ்கி முதலில் சமூகத்தால் நல்லவை என்று கருதப்பட்ட வீரச் செயல்களைத் தான் செய்ததாகவும் ஆஸ்டர்லிஸ்ட் போருக்குப் பிறகு தானும் தன் குடும்பமும் மனவருத்தமும் நோயும் இல்லாமல் வாழ்ந்தாலே போதும்.என்ற முடிவுக்கு வந்துவிட்டதாகவும் சொல்கிறான்.

‘போரும் அமைதியும்’ நாவல் எழுதப்பட்டுச் சுமார் 150 வருடங்களுக்குப் பிறகு வாழும் மனிதர்களில் பலரும் போல்கோன்ஸ்கியின் இதே மன நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருக்கிறார்கள் என்று நாம் உணர்ந்து கொள்ளும்போது ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் பிரம்மாண்டம் புரிகிறது.

ரஷ்யாவின் ஒரு குறிப்பிட்ட சரித்திரக் காலக்கட்டத்தில் நவீனத்துக்வத்துக்கும் பழைமைக்கும் இடையில் வெடித்த பூசலையும் அது தனிமனிதர்களின் வாழ்வில் ஏற்படுத்திய பலதரபட்டச் சிக்கல்களை துல்லியமாக விவரிப்பது ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் சிறப்பு.

வாசிப்பின் போது டால்ஸ்டாய் சித்தரிக்கும் இந்தப் பூசல்களைக் கவனத்தில் கொள்வது நமது வாசிப்பை ஆழமாக்கும்.

வரலாற்றுச் சம்பவங்களை புனைவில் சேர்ப்பது சில சவால்களை எழுத்தாளனின் முன்னால் வைக்கிறது.

ஒன்று, எழுத்தாளன் ‘அதிகாரப்பூர்வமான்’ தகவல்களிலிருந்து கதையைப் புனையலாம். அல்லது, அதிகாரப்பூர்வத் தகவல்களுக்கு எதிராகத் தன்னுடைய கருத்துகளை முன்னெடுத்து வைத்துக் கதை புனையலாம்.

‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் பிற்சேர்க்கை இரண்டாம் பகுதியில் இந்த இரண்டு அணுகுமுறைகளையும் உண்மைக்குத் தூரமானவை என்றே டால்ஸ்டாய் சொல்கிறார்.

குறிப்பிட்ட தரவுகளிலிருந்தே ஒரு எழுத்தாளன் தன்னுடைய கதையைப் புனைந்தாலும்கூட புனைவின் அடிப்படை குறிப்பிட்ட ஒரு சிலரின் பார்வையின்படியே பாரபட்சமாக இருப்பதால் அத்தகைய புனைவில் உண்மை விளங்காது என்பது டால்ஸ்டாயின் கூற்று.

இதை விளக்க நாவலின் முதல் பாகத்தின் இறுதியில் நடக்கும் ஆஸ்டர்லிட்ஸ் போரை டால்ஸ்டாய் உதாரணமாகப் பயன்படுத்துகிறார். கிட்டத்தட்ட 200 ஆண்டுகளுக்குப் பின் ஆஸ்டர்லிஸ்ட் போரை ஆராய்பவர்களுக்கு அந்தப் போர் ரஷ்யப் படைகளுக்கு மாபெரும் தோல்வியாகவும், நெப்போலியனுக்கு மாபெரும் வெற்றியாகவும் அமைந்தது என்ற சந்தேகமே இருக்காது.

‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் முதல் பாகத்தின் இறுதியில் ரஷ்யாவின் தோல்விக்குக் காரணமாக இருந்த ரஷ்ய-ஆஸ்திரிய தளபதிகளுக்கு இடையே இருந்த உட்பூசல்களையும், பரஸ்பர அவநம்பிக்கையையும், திட்டமிடாமையையும், இளம் ஜார் அலெக்ஸாண்டரின் அனுபவமின்மையையும் பட்டியலிடுகிறார்.

இரண்டாம் பாகத்தின் தொடக்கத்தில் இந்தத் தோல்வியின் செய்தி மாஸ்கோ நகரை எட்டுகிறது. அரச ரத்தம் சிறிதும் இல்லாத ஒரு சாமான்யனான நெப்போலியனிடம் மாட்சிமையுடைய ரஷ்யப் பேரரசர் தோற்றிருக்கக் கூடும் என்று முதலில் நம்பமுடியாமல் வாயடைத்துப் போகும் மாஸ்கோவாசிகள் பிறகு ரஷ்யத் தோல்விக்கான பல்வேறு காரணங்களைக் ‘கண்டுபிடிக்கிறார்கள்’.

தோல்விக்காக அவர்கள் சொல்லும் காரணங்கள் முக்கியமல்ல. ஆனால் அவை யாவும் ரஷ்யா உண்மையில் தோற்கவில்லை, பிறரின் சோம்பேறித்தனத்தால், தந்திரத்தால், அதிர்ஷ்டத்தால் தோல்வியடைந்ததாகச் சொல்லும் வகையிலேயே அமைந்திருக்கின்றன.

மாஸ்கோவாசிகளின் கருத்துப்படி இந்த அபிப்பிராயங்களே உண்மையாகவும், முதல் பாகத்தில் டால்ஸ்டாய் பதிவு செய்த ரஷ்ய தளபதிகளின் திறமையின்மை வெறும் புனைவாகவும் இருந்திருக்க வேண்டும்.

ரஷ்யர்களின் திறமையின்மையால்தான் போரில் தோல்வி ஏற்பட்டது என்று நம்புகிறவர்களுக்கு மாஸ்கோவாசிகளின் காரணங்களே புனைவாக இருந்திருக்கும்.

இதில் எந்தப் பிரதி உண்மை எந்தப் பிரதி கற்பனை என்பதல்ல கேள்வி.

உண்மைக்கும் புனைவுக்கும் உள்ள வேறுபாட்டைத் துல்லியமாக வரையறுப்பது அவ்வளவு சுலபமான காரியமோ, பயனுள்ள காரியமோ அல்ல.

ஆனால் பன்முகத் தன்மையுள்ள நாவல் வடிவம் பல தரப்பட்ட குரல்களை வாசகர்களின் முன் வைப்பதால் அவர்களை உண்மைக்கு மேலும் அருகே கொண்டு செல்ல வழி செய்கிறது என்பது கவனிக்கத் தக்கது.

சிறுகதை வடிவத்தையும், கவிதை வடிவத்தையும் ஒப்புநோக்க நாவல் வடிவத்துக்கு உள்ள முக்கிய சாத்தியக்கூறுகளில் இதுவும் ஒன்று.

போர்க்களங்களை வருணிப்பதில் மிகச் சிறந்த எழுத்தாளராகக் கருதப்பட்ட எர்னெஸ்ட் ஹெமிங்வே போர்க்கதைகளை உள்ளடக்கிய சிறந்த கதைகளைத் தொகுத்து ‘Men at War’ என்ற தொகுப்பாக வெளியிட்டிருக்கிறார்.

அந்தத் தொகுப்பில் போர்க்களச் சூழலை வருணிப்பதில் தலை சிறந்தவராக அவர் லியோ டால்ஸ்டாயைக் குறிப்பிடுகிறார்.

போர்களை விவரிப்பதில் டால்ஸ்டாய்க்கு இருந்த பேராற்றலுக்கு இள வயதில் டால்ஸ்டாயிக்குக் கிடைத்த போர்க்கள அனுபவங்கள் (பார்க்க – அவர் எழுதிய ‘மே மாதத்தில் வெவஸ்தபோல்’ என்ற மூன்று கதைகள் அடங்கிய தொகுப்பு) மட்டுமின்றி தனிப்பட்ட போர்களைப் பற்றி அவன் முன்னெடுத்த ஆழமான ஆராய்ச்சியும் காரணம்.

ஒற்றைப் பதிவுகளை மட்டும் படித்துவிட்டு டால்ஸ்டாய் போர்களைப் பற்றி எழுதவில்லை. எழுதப்போகும் போரைக் குறித்த பத்திரிகைச் செய்திகளை மட்டுமின்றி அந்தப் போரில் பங்கெடுத்த முக்கியமானவர்களின் கடிதங்கள், டைரிக் குறிப்புகள், அந்தப் போரை முன்னடத்திய தளபதிகள் மேலிடத்துக்கு அளித்த அறிக்கைகள், அதிகாரப்பூர்வ ஆவணங்கள் ஆகிய எல்லாவற்றையும் படித்த பிறகே அந்தப் போரைப் பற்றி எழுதினார்.

‘போரும் அமைதியும்’ நாவலில் போரோதினோ, ஓஸ்த்ரோவோ ஆகிய மிக முக்கியமான போர்களோடு நாவலின் முதலாம் பாகத்தின் இரண்டாம் பகுதியில் அத்தியாங்கள் 16-21வரை ஷோன்கிராபன் (Schongraben) போரைப் பற்றி டால்ஸ்டாய் அளிக்கும் வருணனையை முக்கியமானதாக நான் கருதுகிறேன்.

நாவலில் தரப்பட்டிருக்கும் இந்தப் போரின் பின்னணி சுவாரசியமானது. ஆஸ்திரியப் பேரரசின் தலைநகரமான வியன்னாவை கைப்பற்றிய பிறகு நெப்போலியனின் பிரெஞ்சுப் படைகள் ரஷ்யத் தளபதி குத்துஸோவ்வின் படைகளைத் துரத்திக் கொண்டு வருகின்றன.

தன் படைகளைவிட மும்மடங்கு பெரிதான பிரெஞ்சுப் படைகளின் பிடியிலிருந்து தப்ப நினைக்கும் குத்துஸோவ் தன் படையின் ஒரு சிறு பகுதியை முன்னால் நிறுத்திவிட்டு ரஷ்யப் படையணியின் பெரும்பகுதியோடு பாதுகாப்பான நிலைகளுக்குப் பின்னோக்கிச் செல்ல நினைக்கிறார்.

முன்னால் விடப்பட்ட ரஷ்ய படைவீரர்கள் போர் ஓரிரண்டு நாள்களுக்குப் பின்னர்தான் தொடங்கும் என்று எண்ணிப் பல நாள்களில் முதன்முறையாகச் சூடான உணவைச் சமைத்துக் கொண்டும், தேய்ந்துபோன தமது காலணிகளையும் கிழிந்துபோன சீருடைகளையும் சீர் செய்து கொண்டிருக்கும்போது நெப்போலியனின் படைகள் திடீரென்று தாக்க ஆரம்பிக்கின்றன.

அப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் சரித்திரப்பூர்வப் பதிவுகளின்படி ரஷ்யப் படையினர் எப்படி நடந்து கொண்டார்கள் என்று விவரிக்கும் அதே வேளையில் டால்ஸ்டாய் தனிப்பட்ட ரஷ்ய வீரர்களின் மன நிலையை, வீரத்தை, ரஷ்ய தளபதிகளின் இயலாமையை, அவர்களுக்கு இடையே இருந்த போட்டியை, பகையை, வெள்ளம்போல் பாய்ந்து வரும் பிரெஞ்சுப் படைகளின் முன்னால் உயிரைக் கையில் பிடித்தபடி கலைந்து ஓடும் படைவீரர்களைக் கட்டுப்படுத்த முடியாத அதிகாரிகளின் இயலாமையை டால்ஸ்டாய் படம் பிடிக்கிறார்.

நாவலின் மிகக் குறிப்பிடத் தக்க வருணனைகளின் தொகுப்பான இந்த 6 அத்தியாயங்களில் பல நாள் போர்க் களத்தில் இருந்ததால் காலணிகள் தேய்ந்து போய் வெறுங்காலாக இருக்கும் காப்டன் தூஷின் நான்கு பீரங்கிகளை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு தனது படையினர் பின் வாங்கியதையும் பொருட்படுத்தாமல் பெரும் எண்ணிக்கையிலிருக்கும் பிரெஞ்சு படைக்கு ஈடு கொடுத்து போரிடுகிறான்.

செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் குடிபோதையில் போலீஸ்காரனைக் கரடிக்குட்டியோடு கட்டி ஆற்றில் எறிந்ததற்காக அதிகாரிப் பதவியிலிருந்து காலாட்படை வீரனாகப் பதவி குறைப்புச் செய்யப்பட்டிருக்கும் தோலோகோவ் போரின் நடுவில் தளபதியின் குதிரைச் சேணத்தைப் பிடித்தபடி தான் ஒரு பிரெஞ்சு அதிகாரியைச் சிறைப்பிடித்துள்ளதாகவும் போரில் அஞ்சாமல் போரிட்டதால் நெற்றியில் காயம் ஏற்பட்டுள்ளதாகவும் சொல்லித் தன்னை மறந்துவிட வேண்டாம் என்று கெஞ்சுகிறான்.

படைவீரர்களைக் கட்டுப்படுத்தும் அதிகாரத்தைப் போரின் அமளியில் இழந்துவிட்ட தளபதி பாகாஷியோன் படைவீரர்கள் பீதியில் செய்யும் குழப்பமான காரியங்கள் அனைத்தும் தன் திட்டப்படியே நடப்பதாகக் காட்டிக் கொள்கிறார்.

ஆயிரம் பேரின் குழப்பமான சிறு சிறு செயல்களால் நடந்தேறும் ஒரு போரின் அவஸ்தையை மிக அற்புதமாக இந்த ஷோன்கிராபன் போர் வருணனையின்போது டால்ஸ்டாய் காட்டுகிறார்.

சரித்திரத்தில் நிகழ்ந்த ஒரு போருக்கு உள்ளே செயல்பட்ட ஆயிரமாயிரம் மனிதர்களின் உணர்வுகளையும், உன்னதங்களையும், இழிவுகளையும், வலிகளையும் துல்லியமாகக் காட்டுவதால் இந்த 6 அத்தியாயங்களில் டால்ஸ்டாயின் கலை உன்னத நிலையை அடைகிறது.

போர்களை மங்காத வீரத்தின் பிறப்பிடம் என்றும், புகழின் விளைநிலம் என்று குருட்டுத்தனமாகக் கொண்டாடும் மனிதர்களின் கருத்தினை இந்த வருணனை மிகத் தெளிவான முறையில் ஆனால் அதே சமயம் மிக நாசூக்கான முறையில் இந்த வருணனை சாடுகிறது.

‘போரும் அமைதியும்’ நாவலை நீங்கள் படிக்காவிட்டாலும் நாவலின் முதலாம் பாகத்தின் இரண்டாம் பகுதியில் அத்தியாங்கள் 16-21வரை ஷோன்கிராபன் (Schongraben) போரைப் பற்றி நிச்சயம் படித்துப் பாருங்கள்.

“நாவல் என்பது வெறும் வரலாற்றுத் தரவுகளின் தொகுப்பல்ல.”

‘போரும் அமைதியும்’ அடிப்படையில் ஒரு வரலாற்று நாவல்.

1805லிருந்து 1820 வரை ரஷ்ய வரலாற்றில் நடந்த சம்பவங்களை எழுதுவதற்காக டால்ஸ்டாய் ரஷ்ய-பிரஞ்சு படைகளுக்கிடையே நடந்த போர்களைப் பற்றி எழுதப்பட்ட புத்தகங்கள், செய்தித் துணுக்குகள், தனிமனிதர்களின் பதிவுகள், டைரிக் குறிப்புகள், கடிதங்கள் என்று அனைத்தையும் படித்தார் என்று அவருடைய வாழ்க்கை வரலாறு சொல்கிறது.

அது மட்டுமில்லாமல் 1812ல் நெப்போலியன் ரஷ்யாவின் மீது படையெடுத்தபோது நடந்தேறிய சம்பவங்களையும், பிரெஞ்சுப் படைகளினால் மாஸ்கோ நகரத்துக்கு ஏற்பட்ட பேரழிவையும் நேரில் பார்த்தவர்களிடமும் டால்ஸ்டாய் பேசியிருக்கிறார்.

நெப்போலியன் முதற்கொண்டு அந்தக் காலத்தில் வாழ்ந்த முக்கிய மனிதர்கள் அனைவருடைய வாழ்க்கை வரலாறுகளையும் டால்ஸ்டாய் படித்திருக்கிறார்.

‘போரும் அமைதியும்’ நாவலில் வரும் கதாபாத்திரங்கள் கிட்டத்தட்ட 160 பேர் உண்மையில் வாழ்ந்தவர்கள் என்று ஒரு கணக்கு சொல்கிறது. ஓஸ்ட்ரொவ்னோ போர் முதற்கொண்டு அந்தக் காலக்கட்டத்தில் நடந்தேறிய போர்களின் விவரங்கள் நாவலில் துல்லியமாகப் பதிவாகி இருக்கின்றன.

நெப்போலியன் ரஷ்யா மீது படையெடுப்பதற்கு முன்னால் 1811ல் ரஷ்ய வானத்த்தில் தெரிந்த எரிநட்சத்திரமும் நாவலில் பதிவாகியிருக்கிறது.

ஆனாலும் நாவல் என்பது வெறும் வரலாற்றுச் சம்பவங்களின் தொகுப்பல்ல என்பதில் டால்ஸ்டாய் உறுதியாக இருந்தார்.

ஒரு சாராரின் பார்வையின்படி எழுதப்படும் வரலாற்று அபுனைவுகளைவிட பல தரப்பட்ட மக்களின் அனுபவங்களின் தொகுப்பாக இருக்கும் நாவல்தான் வரலாற்று உண்மைகளுக்கு இன்னும் நெருக்கமாக இருக்க முடியும் என்பது டால்ஸ்டாயின் வாதம்.

டால்ஸ்டாய் வாழ்ந்த காலத்தில் வரலாறு என்பது சில முக்கிய மனிதர்களாலேயே நடத்திச் செல்லப் படுகிறது என்ற நம்பிக்கை இருந்தது. இதற்கு ‘Great Man Theory’ என்று பெயர். ஆனால் டால்ஸ்டாயின் கருத்துப்படி வரலாறு என்பது பல்லாயிரம் மனிதர்களின் சின்னச் சின்னச் செயல்களால் முன்னெடுத்துச் செல்லப்படுகிறது என்று டால்ஸ்டாய் நம்பினார்.

இந்தப் பல்லாயிரக்கணக்கான மனிதர்களின் செயல்களை விவரிப்பதே நாவலின் நோக்கம் என்று டால்ஸ்டாய் நம்பினார். ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் பிரம்மாண்டத்துக்கு இதுவும் ஒரு காரணம்.

டால்ஸ்டாய் வரலாறு பற்றிய தனது கருத்துக்களை ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் பிற்சேர்க்கையின் இரண்டாம் பகுதியில் உள்ள நீளமான கட்டுரையில் தருகிறார்.

‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் மூன்றாவது பகுதியில் டால்ஸ்டாயின் கருத்தை விளக்கும் இந்தப் பகுதி வருகிறது (மொழிபெயர்ப்பு என்னுடையது):

“நெப்போலியன் போரின் போக்கை நிர்ணயிக்கவில்லை. ஏனென்றால் அவன் இட்ட கட்டளைகளில் ஒன்றுகூட நிறைவேற்றப்படவில்லை. போரில் என்ன நடந்தது என்பதுகூட அவனுக்குத் தெரியாது. ஆகையால் போரில் ஒருவரை ஒருவர் கொன்றது அவன் விருப்பத்தின்படி நடக்காமல் அவனை மீறி, ஒரே செயலில் ஒன்றாய்ச் சேர்ந்து செயல்பட்ட லட்சக்கணக்கானவர்களின் விருப்பத்தின்படியே நடந்தது. அவன் விருப்பப்படிதான் எல்லாம் நடக்கிறது என்று நெப்போலியனுக்குத் தோன்றியது – அவ்வளவுதான்.”