ஒரு நாவலின் தொடக்கத்தைக் கதையின் முக்கியமான செல்திசைகளை எடுத்துக் காட்டவும் நாவலில் பின்னர் விழப்போகும் முடிச்சுகளை ஓரளவுக்கு முன்னறிவிக்கவும் பயன்படுத்துவது டால்ஸ்டாயின் பாணி.

இந்த வகையில் டால்ஸ்டாயின் போரும் அமைதியும் நாவலுக்கு இரண்டு மகத்தான தொடக்கங்கள் இருக்கின்றன என்றே கருதுகிறேன்.

இதில் முதலாவது, நாவலின் தொடக்கத்தில் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் நகரத்தில் நடக்கும் அன்னா பவ்லோவ்னா ஷெர்ரர் சீமாட்டியின் விருந்துபசரிப்பு.

இரண்டாவது தொடக்கம், நாவலின் ஏழாவது அத்தியாயத்தில் மாஸ்கோ நகரத்தில் இல்யா ரோஸ்தோவ் பெருமகனின் வீட்டில் நடக்கும் நாடாஷா ரோஸ்தோவ்வின் அறிமுகம்.

நாவலின் இரண்டு தொடக்கங்களும் (அக்கால மேல்தட்டு மக்களைப் பொறுத்த அளவில்) முக்கியமான சமூக நிகழ்வுகளின் பின்னணியில் நடப்பதாக டால்ஸ்டாய் காட்டுகிறார்.

ஷெர்ரர் சீமாட்டியின் விருந்துபசரிப்பு வெறும் தனிப்பட்ட விருந்து கொண்டாட்டமல்ல. அவள் ரஷ்யப் பேரரசரின் தாயார் மரியா ஃப்யதோரோவ்னாவின் அந்தரகப் பணிப்பெண்ணா வேலை செய்தாள். இதனால்தான் வாஸிலி குராகின் போன்றவர்கள் ஆங்கிலேயத் தூதரின் அரசியல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த உபசரிப்புக்குத் தாமதமாகப் போனாலும் பரவாயில்லை என்று ஷெர்ரரின் வீட்டில் வந்து தலைகாட்டி விட்டுப் போகிறார்கள்.

மாஸ்கோவில் நடக்கும் நாவலின் இரண்டாவது தொடக்கமும் முக்கியமான சமூக நிகழ்வுதான். ரஷ்யர்கள் அவர்கள் பிறந்த நாளைக் கொண்டாடாமல் அவர்கள் எந்தக் கிறித்துவப் பரிசுத்தரின் பெயரைத் தாங்கியிருக்கிறார்களோ அவர்களின் நினைவு நாளையே பிறந்த நாளாகக் கருதி கொண்டாடுவார்கள். இதைப் ‘பெயர் தினம்’ என்று அவர்கள் அழைப்பார்கள்.

நாவலின் கதைப்படி ஏழாவது அத்தியாயம் இல்யா ரோஸ்தோவ்வின் மனைவி மற்றும் இளைய மகளின் பெயர் தினத்தோடு தொடங்குகிறது.

ஷெர்ரரின் விருந்துபசரிப்பில் நடப்பதுபோல் ஒருவர் மாற்றி ஒருவர் ரோஸ்தோவ்களின் வீட்டில் பிரவேசிக்க இது ஒரு காரணமாகிறது.

ஷெர்ரரின் விருந்துபசரிப்பிலும் ரோஸ்தோவ்களின் பெயர் தினத்திலும் முக்கியமான கதாபாத்திரங்கள் அறிமுகமாகும் தருணத்தில் வாசகர்களைக் கதைக்குள் பிரவேசிக்க வைக்கும் டால்ஸ்டாயின் உத்தி கவனிக்கத் தக்கது.

டால்ஸ்டாய் அறிமுகப்படுத்தும் கதாபாத்திரங்களோடு வாசகர்களான நாமும் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் நகர மேல்தட்டுச் சமுதாயத்துக்கும் மாஸ்லோ சமுதாயத்துக்கும் அறிமுகமாவதுபோல் நாவலின் இந்தத் தொடக்கங்கள் அமைந்துள்ளான.

ஷெர்ரர் சீமாட்டி நடத்தியது போன்ற விருந்து உபசரிப்பைப் போன்ற உபசரிப்புக்களே அந்நாட்களில் ஊருக்குப் புதிதாக வந்த பெரிய மனிதர்கள் மற்ற பெரிய மனிதர்களிடம் தங்களை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ளும் தளமாக அமைந்தன.

கதைப்படி வெளிநாட்டில் படித்துவிட்டு வந்த பியர் பேஷுகோவ் ஷெர்ரரின் இந்த விருந்துபசரிப்பின் போதுதான் தன்னை செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் நகரத்திலுள்ள உயர்குடி மக்களுக்குத் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ள ஷெர்ரரின் விருந்துபசரிப்பைத் தேர்ந்தெடுக்கிறான்.

ஆனால் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் உபசரிப்புக்கும் மாஸ்கோ உபசரிப்புக்கும் இடையில்தான் எவ்வளவு வித்தியாசம்!

நாகரிகத்தின் உச்சமாகவும் அரசவையின் இருப்பிடமாகவும் இருக்கக்கூடிய செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் நகரத்தில் நடந்தேறும் முதல் மூன்று அத்தியாயங்களில் நடக்கும் உரையாடல்கள் யாவற்றிலும் பிரெஞ்சு மொழியின் ஆதிக்கம். (‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் முதல் வரைவில் டால்ஸ்டாய் இந்த உரையாடல்கள் அனைத்தையும் பிரெஞ்சிலேயே எழுதினார். பின்வரும் பதிப்புகளில்தான் அவற்றை ரஷ்ய மொழிக்கு மாற்றினார்).

பிரெஞ்சில் பேசுவது நாகரிகத்தின் உச்சம் என்றும் ரஷ்ய மொழியில் பேசுவபவன் நாட்டுப்புறத்தான் என்ற எண்ணம் ரஷ்ய மேல்தட்டு மக்களிடையே வேரூன்றியிருந்த காலம்.

விருந்துபசரிப்பின்போது பதினைந்தாம் லூயி மன்னரின் அரசவையில் பயன்படுத்தப்பட்ட பிரெஞ்சு சொல்வழக்கை உரையாடலில் நுழைத்துவிட்டதாகக் கருதி அன்னா பவ்லோவ்னா ஷெர்ரர் மகிழ்கிறாள்.

ரஷ்ய மொழியில் நகைச்சுவைக் கதையைச் சொல்லும் இப்போலிட் குராகினை எல்லோரும் ஏளனமாகப் பார்க்கிறார்கள். பிரெஞ்சுக்காரரான மோர்ட்மார்ட் பிரவு சொல்லும் நெப்போலியனைப் பற்றிய கதையை வாய் பிளந்து கேட்கிறார்கள்.

மாறாக, மாஸ்கோவில் இல்யா ரோஸ்தோவ் பிரெஞ்சில் தட்டுத் தடுமாறிப் பேசுவதாக டால்ஸ்டாய் சித்தரிக்கிறார்.

அது மாத்திரமில்லாமல் நாகரிகமறிந்த ஷெர்ரர் சீமாட்டி தனது விருந்துபசரிப்புக்கு வந்திருக்கும் விருந்தினர்களின் உரையாடல் சிக்கலுக்குள்ளாகும் போதெல்லாம் அங்கு விரைந்து போய் அதைச் சரி செய்கிறாள்.

மாஸ்கோவில் இல்யாவின் மனைவி தன் வீட்டிற்கு வந்திருக்கும் காராகின் சீமாட்டியை எப்படி வீட்டை விட்டுக் கிளப்புவது என்று தெரியாமல் தத்தளிக்கிறாள்.

இந்த இரு வேறு ரஷ்யாக்களின் மோதல்தான் டால்ஸ்டாய் தனது நாவலுக்காக எடுத்துக் கொண்ட முக்கிய பிரச்சனை.

பிரெஞ்சு பேசும் ரஷ்யா ரஷ்ய பாரம்பரியத்திலும் மொழியிலும் ஆழ்ந்திருக்கும் ரஷ்யாவுக்கு நேரெதிராக இருக்கிறது.

லிஸாவும் இப்போலிட்டும் ஷெர்ரரின் உபசரிப்பை விட்டுக் கிளம்பும்போது மேலங்கிகளை அணிந்து கொள்ளும் நேரத்தில் தங்கள் வேலையாட்களுக்குப் புரியாது என்று நினைத்து பிரெஞ்சிலேயே பேசிக் கொள்கிறார்கள். ஆனால் வேலையாட்கள் பிரெஞ்சு புரியாததுபோல் முகத்தை வைத்துக் கொண்டார்கள் என்று டால்ஸ்டாய் சொல்கிறார்.

இந்த இரு வேறு ரஷ்யாக்களும் ஒன்றை ஒன்று பார்த்து முறைத்துக் கொள்கின்றன.

அதன் விளைவுகளை அலசுவதே டால்ஸ்டாயின் ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலின் நோக்கம். வெறுமே நெப்போலியனின் பிரெஞ்சுப் படைகளோடு நடந்த போர்களைப் பட்டியலிடுவதல்ல.

இந்த பிளவும் இருமையும்தான் நாவலின் ஆரம்பத்தில் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க், மாஸ்கோ என்று இரு தொடக்கங்களை வைத்ததின் மகத்துவம்

இதுவும் சரிதான். அன்றைய ரஷ்ய வாழ்வில் ஒன்றோடொன்று முரண்பட்டிருந்த எதிர் துருவங்களைக் கோடிட்டுக் காட்டும் வகையில்தானே டால்ஸ்டாய் தனது நாவலுக்கு ‘போரும் அமைதியும்’ என்று இருமையைச் சுட்டிக் காட்டும் தலைப்பையே வைத்தார்.

நேற்று வாழ்க்கையில் மூன்றாவதோ நான்காவதோ முறையாக டால்ஸ்டாயின் ‘போரும் அமைதியும்’ வாசித்து முடித்தேன்.

யாராய் இருந்தாலும் முதன்முறையாக ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலை வாசித்து முடிக்கும் தருணம் நினைவில் வைத்திருக்கக் கூடிய தருணமாகத்தான் இருக்கும்.

1869ல் இந்த நாவல் வெளிவந்தது. ரஷ்ய பதிப்பில் 4 பாகங்கள், இரண்டு முடிவுரைகளோடு இருக்கும் இந்த நாவலை டால்ஸ்டாயே கூட ‘நாவல்’ என்று கருதவில்லை.

1805ல் தொடங்கி 1820 வரை பதினைந்து ஆண்டுகள் ரஷ்ய சமுதாயத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களையும், 1812ல் நெப்போலியனின் படையெடுப்பு ரஷ்ய சமுதாயத்தில் ஏற்படுத்திய மாற்றங்களையும் விவரிக்கும் இந்தப் படைப்பை நாவல் என்றோ, வரலாற்று புத்தகம் என்றோ, (புஷ்கினின் பாணியில்) நீண்ட காவியம் என்றோகூட அழைக்கக் கூடாது என்பதே டால்ஸாயின் கருத்தாக இருந்தது.

டால்ஸ்டாயைப் பொறுத்த வரையில் அவர் எழுதிய முதல் ‘உண்மையான’ நாவலாக 1877ல் வெளிவந்த ‘அன்னா
கரனீனா’வையே குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

பெஷுகோவ், பொல்கொன்ஸ்கி, ரொஸ்தோவ், குராகின், துருபெட்ஸ்கொய் ஆகிய ஐந்து வெவ்வேறு மேல்தட்டுக் குடும்பங்களின் பார்வையில் 1805லிருந்து 1820வரை ரஷ்ய சமுதாயத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களை விவரிக்கும் ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலுக்கு முதலில் ‘1805’ என்ற தலைப்பைத்தான் டால்ஸ்டாய் தர விரும்பினார்.

பின்னர்தான் ‘போரும் அமைதியும்’ என்று அதன் தலைப்பை மாற்றினார். ரஷ்ய மொழியில் இந்தத் தலைப்பு ‘வாய்னா இ மீர்’ என்று உச்சரிக்கப்படுகிறது. அமைதியை என்ற பொருளைக் குறிக்கும் ரஷ்ய சொல்லான ‘மீர்’ என்பது ‘உலகம்’ அல்லது ‘பிரபஞ்சம்’, ‘மனித வாழ்க்கை’ என்பதையும் குறிக்கக்கூடியது என்று ரஷ்ய விமர்சகர் செர்கெய் போகாரோவ் எழுதியிருக்கிறார்.

1796வரை ரஷ்யாவை ஆண்ட மகா காத்தரின் என்று அழைக்கப்பட்ட இரண்டாம் காத்தரீன் பிரெஞ்சை அரசவை மொழியாக அறிவித்தார். 1900வரை ரஷ்ய மேல்தட்டுக் குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் பிரஞ்சு மொழியைக் கற்றுக் கொள்வது கட்டாயமாக்கப்பட்டது.

மேல்தட்டு மக்கள் பிரான்சையும் பிரெஞ்சு மொழியையும் ஆராதித்த அதே வேளையில் சாதாரண ரஷ்யர்களிடையே ரஷ்யாமீதும் ரஷ்ய மொழிமீதும் இருந்த பிடிப்பு ஆழமாக வேரூன்றி இருந்தது.

புறவயமாக இந்தப் பிளவு பிரெஞ்சு மொழி அதிகம் புழங்கும் அரசவை நகரான செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் நகரத்துக்கும் ரஷ்யாவின் ஆன்மாவாகக் கருதப்பட்ட மாஸ்கோ நகருக்கும் இடையே உள்ள வித்தியாசத்தால் ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலில் காட்டப்படுகிறது.

அரசரும் அரசவையும் பிரெஞ்சைக் கொண்டாடிய நேரத்தில் 1812ல் நிகழ்ந்த நெப்போலியனின் படையெடுப்பு ரஷ்யாவைப் பிளவுபடுத்திக் கொண்டிருந்த இந்த வேற்றுமைகளை வெளியில் கொண்டு வந்து ரஷ்யாவின் ‘மீர்-ஐ’ அதாவது ரஷ்ய உலகத்தை, ரஷ்யக் கலாச்சாரப் பிரபஞ்சத்தையும் மனித வாழ்க்கையையும் புரட்டிப் போட்டது.

டால்ஸ்டாயின் நாவலில் கதை செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கிலிருந்து மாஸ்கோவுக்கும் மாஸ்கோவிலிருந்து செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்குக்கும் நகரும் புள்ளிகளில் எல்லாம் இந்தப் பிளவும் சமூகக் குழப்பமும் வெளிபடுவதைக் காணலாம்.

ரஷ்யாவின் சமுதாய மற்றும் ஆன்மீக வளர்ச்சியில் நெப்போலியனின் 1812 படையெடுப்பு முக்கியமான மைல்கல்.

இன்றுவரை அதன் தாக்கம் தொடர்வதாகவே சில விமர்சகர்கள் கருதுகிறார்கள்.

இந்தப் பிரம்மாண்ட புரட்டிப் போடுதலின் பதிவு என்பதால் டால்ஸ்டாயின் ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலும் அதன் தலைப்பும் சிறப்புப் பெறுகின்றன.

(தொடரும்)

(டால்ஸ்டாயின் குறிப்புக்கள் குறித்து நான் எழுதிக் கொண்டிருக்கும் நீண்ட கட்டுரையிலிருந்து)

1878ம் ஆண்டுக்கு முன் எழுதப்பட்ட டால்ஸ்டாயின் போரும் வாழ்வும் (1869) மற்றும் அன்னா கரனீனா (1877) நாவல்களில் டால்ஸ்டாய் சேர்த்திருக்கும் எண்ணில்லாத சிறு விவரங்களைப் பார்த்து நம்மில் பலர் மலைத்திருக்கக் கூடும்.

சில வாசகர்கள் இதனாலேயே இந்நாவல்களை முடிக்காமல் விட்டிருக்கக் கூடும். சிலர் வாசித்தாலும் நாவலில் சேர்க்கப்பட்டிருக்கும் இச்சிறு விவரங்களைப் பற்றி அதிகம் சிந்திக்காமல் கடந்து போயிருக்கக் கூடும்.

ஆனால் டால்ஸ்டாய் இவ்விரண்டு நாவல்களிலும் ஆயிரக்கணக்கான சிறு விவரங்களை மிக துல்லியமான நோக்கங்களுக்காகவே சேர்த்தார் என்பதை அவருடைய குறிப்புக்கள் காட்டிக் கொடுக்கின்றன.

முதலாவது நோக்கம், மனித விவகாரங்களைப் பற்றிய டால்ஸ்டாயின் பார்வை தொடர்பானது. மனித விவகாரங்களில் ஏற்படும் மிகப் பிரம்மாண்டமான விளைவுகள் மிகச் சாதாரணமான, பெரும்பாலான மனிதர்கள் கவனிக்கத் தவறும் சிறு சிறு நிகழ்வுகளால் நிகழ்கிறது என்பது டால்ஸ்டாயின் பார்வையாக இருந்தது.

அன்னா கரனீனாவில் உறவுச் சிக்கல்களாகட்டும், 1812ல் அகண்ட ரஷ்யாவை அச்சுறுத்திய நெப்போலியனின் படையெடுப்பாகட்டும், அதற்குப் பின் திரும்பிய அமைதியோ, தனது கதைகளில் நிகழும் மரணங்களோ ஆகட்டும் அவை அனைத்தும் ஒரே கணத்தில் நிகழ்வதில்லை. பல பல சிறு நிகழ்வுகளின் கூட்டினால் நிகழ்கின்றன என்பது டால்ஸ்டாயின் அபிப்பிராயம்.

இந்த அடிப்படையில் எழுத்தாளனும் சரி வாசகனும் சரி ஒரு படைப்பில் இத்தகைய சிறு நிகழ்வுகளையும் விவரங்களையும் கவனித்து நடந்த, நடந்து கொண்டிருக்கும் அல்லது நடக்கவிருக்கும் பெரிய சம்பவங்களை அனுமானித்துக் கொள்ளலாம் என்று டால்ஸ்டாய் குறிப்பிடுகிறார்.

இப்படி அனுமானித்து அறிந்து கொள்ளும் ஆற்றல் மனித வரலாற்றில் மிக மெல்லிய நகர்வுகளால் முன்னேறிச் செல்லும் சத்தியத்தின் அசைவுகளையும் அறிந்து கொள்ள உதவும் என்று டால்ஸ்டாய் நம்பினார்.

சத்தியத்தின் இந்த அசைவுகளை அறிய முடியாத மனிதர்களால் இயேசு சிலுவையில் அறையப்பட்டார்.

சிறு விவரங்களைச் சேர்ப்பதின் இரண்டாவது நோக்கம் அழகியல் தொடர்பானது. கதையில் சேர்க்கப்படும் புறவயமான சிறு விவரங்களின் வழியாகத்தான் கதை கூறலில் மிக நுண்ணிய ஆத்ம தரிசனங்கள் சாத்தியமாகின்றன என்று டால்ஸ்டாய் கருதினார்.

போரும் அமைதியிலும் தனது மனைவி லீஸ பிள்ளை பெறும்போது மரணமடைந்துவிட்டதைப் பிரின்ஸ் ஆண்ட்ரே அறிந்து கொள்ளும் நேரத்தில் டால்ஸ்டாய் சேர்க்கும் புறவயமான வருணனைகள் ஆண்ட்ரேயின் அதிர்ச்சியை மட்டுமன்றி அவனது குற்ற உணர்வுகளையும் துல்லியமாகச் சொல்லிக் காட்டுகின்றன. சிறு விவரங்களால் ஆத்மாவின் நிலையைத் துல்லியமாகப் படம்பிடித்துக் காண்பிக்கும் டால்ஸ்டாயின் உத்தியின் மிகச் சிறந்த உதாரணமாக இருக்கும் நாவல் பகுதிகளில் இப்பகுதி ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது.

கலைஞன் என்பவன் பிரபஞ்சம் முழுவதையும் தனது படைப்புக்குள் கொண்டு வரவேண்டும் என்றும், சிறு விவரங்களாலான பிரபஞ்சத்தின் அடிப்படை ஒழுங்கை அவன் படைப்பு பிரதிபலிக்க வேண்டும் என்றும் இந்தக் காரணங்களால்தான் டால்ஸ்டாய் நம்பினார்.

1877ல் அன்னா கரனீனா நாவலை முடித்த பிறகு ரஷ்ய நாவலாசிரியர் டால்ஸ்டாயின் ஆன்மீக வாழ்வில் பெரும் திருப்புமுனை ஏற்படுகிறது. கிறித்துவ மதத்தின் உண்மையான போதனைகள் தனக்கு விளங்கிவிட்டதாகக் கருதிய டால்ஸ்டாய் தனது புதிய புரிதல்களை எடுத்துரைக்க 1893ல் ‘கர்த்தரின் ராஜ்ஜியம் உங்களுக்குள்ளே’ என்ற கட்டுரையையும், 1898ல் ‘கலை என்றால் என்ன?’ என்ற கட்டுரையையும் எழுதினார்.

டால்ஸ்டாயின் வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட இந்த ஆன்மீகத் திருப்புமுனை 1863ல் தனது ஐரோப்பிய சுற்றுப்பயணத்திற்குப் பிறகு ‘கோடைக்காலக் காட்சிகளின் பனிக்காலக் குறிப்புகள்’ என்ற கட்டுரையை எழுதியபின் தஸ்தவ்யஸ்கியின் வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட ஆன்மிகத் திருப்பத்துக்கு ஒப்ப்பானது.

நாகரிக சமுதாயத்திலும் மதச்சடங்குகளிலும் பொய்யும் போலித்தனமும் ஆழ வேரூன்றியிருப்பதாக டால்ஸ்டாய் கருதினார். வாழ்க்கையைப் பற்றிச் சிந்திப்பதிலிருந்தும் அதைவிட முக்கியமாக மரணத்தைப் பற்றிச் சிந்திப்பதிலிருந்தும் மனிதனைத் திசை திருப்புவதே நாகரிக வாழ்க்கை தனது குறிக்கோளாகக் கொண்டிருக்கிறது என்பது டால்ஸ்டாயின் அபிப்பிராயம். மரணத்தைப் பற்றிச் சிந்திக்காதவரை மனிதன் பாவங்களைத் துணிந்தே செய்கிறான்.

மரணம் என்பது மனிதர்களின் அத்தனை பலவீனங்களின் மொத்த வடிவமாகவும் இருக்கிறது. அது, மனிதர்களை மொத்தமாக உருத்தெரியாமல் சிதைக்கிறது.

மரணத்தை முழுவதுமாய் அறிந்து கொள்வது மட்டுமின்றித் தனது பலவீனங்களோடும் சிதைவுகளோடும் அதை முழுமனதாக ஏற்றுக் கொள்வதால் மட்டுமே மனிதனால் கர்த்தரின் ராஜ்ஜியத்தில் புத்துயிர்ப்பைப் பெற முடியும் என்பது டால்ஸ்டாயின் கருத்தாய் இருந்தது.

மரணப் பரியந்தம்வரை தனது மானுட பலவீனங்களை ஏற்றுக் கொண்டதாலேயே இயேசு புத்துயிர்ப்புப் பெற்று மற்ற மனிதர்களை இரட்சிக்கும் ஆற்றலைப் பெற்றார் என்று டால்ஸ்டாய் நம்பினார்.

இக்கருத்துக்களை விளக்கும்வகையில் எழுதப்பட்டவையே டால்ஸ்டாயின் 1877ம் ஆண்டுக்குப் பிந்திய படைப்புக்கள்.

1886ல் வெளிவந்த ‘இவான் இலியிச்சின் மரணம்’, 1898ல் வெளிவந்த ‘தந்தை செர்கியஸ்’, 1899ல் வெளிவந்த ‘புத்துயிர்ப்பு’ மற்றும் 1904ல் வெளிவந்த ‘ஹாஜி முராட்’ ஆகிய நான்கு படைப்புக்களும் மரணத்தின் சிதைவுகளின் வழியாகப் புத்துயிர்ப்பு பெறும் மனிதர்களைப் பற்றிய கதைகளாகவே இருக்கின்றன.

மரணம் தன் உடலையும் குடும்ப வாழ்வையும் மெல்லச் சிதைப்பதைத் தியானித்தபடி மரணிக்கும் இவான் இலியிச், ஒரு பெண்ணிடம் வசமிழக்காமலிருக்கத் தனது விரலை வெட்டி உருவத்தைச் சிதைத்துக் கொண்டாலும் பிறகு வேறொரு பெண்ணிடம் தனது தூய்மையை இழந்து சைபீரியாவில் வேலையாளாய்ப் போகும் தந்தை செர்கியஸ், ஒரு பெண்ணுக்குச் செய்த துரோகத்தை எண்ணி வருந்தி அவளைச் சிறையில் போய்ப் பார்க்கும் புத்துயிர்ப்பின் நெக்லுயுதோவ், ரஷ்ய போர்வீரர்களால் தலை துண்டிக்கப்பட்டுச் சாகும் ஹாஜி முராட் ஆகிய அனைவரும் தங்கள் சிதைவின் மத்தியில் ஏதோ ஒரு கணத்தில் தங்கள் பலவீனங்களை முழுவதுமாகத் தரிசித்து ஏற்றுக் கொள்வதாக டால்ஸ்டாய் காட்டியிருப்பார்.

அந்தக் கணமே அவர்களின் புத்துயிர்ப்பையும் கர்த்தரின் ராஜ்ஜியத்திற்குள் அவர்களுடைய பிரவேசத்தையும் சாத்தியமாக்கும்.

இளமைக் காலத்தில் தான் செய்த மிகப் பெரிய பாவங்களை எண்ணி வாழ்நாள் முழுவதும் வருந்திய டால்ஸ்டாய் தனது சொந்த புத்துயிர்ப்புக்குக் கண்டுகொண்ட வழியாகவும்கூட நாம் இந்த நாவல்களைப் புரிந்து கொள்ளலாம்.

வர விஷ்ணுலோகம் என்று பெயரிடப்பட்டிருந்த கம்போடியாவின் அங்கோர் வாட் பிரதான கோவில் கம்போடிய மன்னன் இரண்டாம் சூர்யவர்மனின் ஆட்சி காலமான 1113-1150ல் அவனுடைய தலைநகரமான யசோதரபுரத்தில் கட்டப்பட்டது.

அங்கோர் என்ற சொல்லுக்கு ‘நகரம்’ என்று பெயர். வாட் என்றால் கோவில். அங்கோர் வாட் என்ற சொற்றொடருக்கு ‘கோவில் நகரம்’ என்று பொருள்.

அங்கோர் வாட் கட்டப்பட்ட காலத்தில் தமிழகத்தில் சோழர்கள் ஆட்சி வலுபெற்றிருந்தது. ஆனாலும் கோவிலின் அமைப்புமுறை, சடங்குகள், கம்போடிய ராஜ குடும்பத்தின் அடையாளங்கள் யாவற்றிலும் பல்லவர்களின் தாக்கத்தையே அதிகமாகக் காண முடிகிறது.

இதற்குச் சான்றாகக் கம்போடியாவின் பழைய அங்கோர் போரேய் நகரத்திலுள்ள கோவில் அமைப்புக்களை நாம் குறிப்பிடலாம்.

550ம் ஆண்டில் ருத்திரவர்மனின் ஆட்சி முடியும்வரை ஃபூ நான் மண்டலத்தின் தலைநகரமாக இருந்த வியாதபுரம்தான் இன்றைய அங்கோர் போரேய்.

அங்கோர் போரேய் என்றால் ‘பழைய நகரம்’ என்று பொருள்.

அங்கு முக்கியமான துறைமுகம் இருந்ததாகச் சான்றுகள் கிடைக்கின்றன. பல்லவர், ரோமர்கள் நாணயத்தைக் கண்டெடுத்திருக்கிறார்கள்.

தாய்லாந்து வளைகுடாவும் தென் சீனக் கடலும் சந்திக்கும் இடத்தில் மெகோன்ஹ் நதியின் முகவாயிலிருந்து கொஞ்சம் உள்ளே அங்கோர் போரேய் இருக்கிறது.

அக்காலத்தில் கம்போடியாவில் இருந்த துறைமுகம் யூ ஓக். இது கொஞ்சம் கிழக்கே தாய்லாந்து வளைகுடாவுக்கு அருகில் இருக்கிறது (கடற்கரையல்ல). யூ ஓக் இப்போது வியட்நாம் வசமுள்ளது.

மா இராசமாணிக்கனார் கூற்றுப்படி காஞ்சிபுரம் கிமு இரண்டாம் நூற்றாண்டிலேயே குறிப்பிடத்தக்க கலைநகரமாகவும், பௌத்த, ஜைன, சைவ மதங்களின் மையமாகவும் கலாசாலையாகவும் திகழ்ந்தது.

புஷ்பேசு ஜாதி, புருஷேசு விஷ்ணு
நாரீஷு ரம்பா நகரேஷு காஞ்சி “ என்று வடமொழியில் நகரங்களின் இலக்கணமாகக் காஞ்சிபுரம் புகழப்படுகிறது.

இயூன் சுங் போன்ற சீனப் பயணிகளும் புத்த பிக்குகளும் காஞ்சிக்குப் புத்த சூத்திரங்களைத் தேடியும், சர்வ கலாசாலையில் கற்பதற்காகவும் காஞ்சிபுரத்துக்கு வந்து போனதாகச் சான்றுகள் நிறையவே உள்ளன.

அப்படியே தமிழ் நாட்டவரும் கிபி முதல் ஐந்து நூற்றாண்டுகளில் சீனாவுக்கு வணிகத்துக்காகவும் மதப் பிரச்சாரத்துக்காகவும் பயணித்திருக்கிறார்கள்.

இந்தப் பயணங்களில் பெரும்பாலானோர் சிங்கப்பூர் தீவைத் திரும்பி சீனாவை அடையும் முன்னால் அங்கோர் போரேய்-இல் தங்கி ஓய்வெடுத்திருக்கிறார்கள். இப்படி அங்கு பல்லவர் மொழி, மதம், கலாச்சாரம், புராணக் கதைகள் மற்றும் வரலாறு பரவியிருக்க வாய்ப்புண்டு.

பழைய கம்போடியாவின் ஆன்மீக, அரசியல், கலாச்சார வளர்ச்சியில் காஞ்சிபுரத்தின் பங்கு மிக அதிகம்.

இவான் புனின் இலக்கியத்துக்கான முதல் பரிசைப் பெற்ற ரஷ்ய எழுத்தாளர். 1870ல் பிறந்த புனின் ‘சான் பிரான்சிஸ்கோவின் கனவான்’ போன்ற சிறப்பான சிறுகதைகளக் எழுதியிருக்கிறார். நாவல்களையும் எழுதியிருக்கிறார்.

ரஷ்யப் புரட்சிக்குப் பின் பிரான்சுக்கு அகதியாகப் போன புனின் 1953ல் காலமானார்.

1930ல் வெளிவந்த அவருடைய “ஆர்ஸெனியெவ்வின் வாழ்க்கை” நாவலுக்காக அவருக்கு மூன்றாண்டுகள் கழித்து 1933ல் நோபல் பரிசு கிடைத்தது.

புனின்-இன் வேறெந்த படைப்பையும்விட
“ஆர்ஸெனியெவ்வின் வாழ்க்கை” நாவலே அவருக்கு நோபல் பரிசு கிடைக்கக் காரணமாக இருந்தது. புனினேகூட இந்த நாவல்தான் ரஷ்ய நாவல் பாரம்பரித்தில் தனது இடத்தை நிறுவியிருப்பதாகச் சொல்லியிருக்கிறார்.

நேற்றிரவு கோவையில் இருந்த போது மீண்டும் அதை ஒரு முறை வாசித்தேன்.

நான்கு பாகங்கள் உடைய இந்த நாவலைத் தனது வாழ்க்கைச் சம்பவங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டே புனின் எழுதியிருக்கிறார்.சுயசரிதையின் வடிவத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கும் நாவல். நாவல் அலெக்ஸெய் ஆர்ஸெனியெவ் என்ற கதாபாத்திரத்தையும், லீகா என்ற பெண்மீது அவனுக்கு இருந்த காதலையும் விவரிக்கிறது.

லீகாவின் தந்தை ஆர்ஸெனியெவ்வின் காதலை வன்மையாக எதிர்க்கிறார். லீகா திடீரென்று காணாமல் போகிறாள். ஆர்ஸெனியெவ் அவளைத் தேடிப் போகிறான். ஆனால் அவளுடைய தந்தை அவள் எங்கிருக்கிறாள் என்று சொல்ல மறுக்கிறாள்.

அலெக்ஸெய் லீகாவைத் தேடி அலைவது எளிமையான கதையமைப்புத்தான். ஆனால் அந்த நிறைவேறவே முடியாத காதலை மீட்கவே முடியாத புரட்சிக்கு முந்திய ரஷ்ய வாழ்க்கையோடு புனின் பிணைப்பதால் அந்த நாவல் வேறொரு தளத்தைத் தொடுகிறது.

அலெக்ஸெய் தனது நினைவுகளால் திடீரென்று காணாமல் போன லீகாவத் தொடர்ந்து தன்னளவில் உயிர்ப்பிக்க முயல்கிறான். ஆனால் அது காலத்திற்கு எதிரான முயற்சி என்று அவனுக்கு ஏதோ ஒரு வகையில் தெரிந்தே இருக்கிறது.

அதுபோலவே புனின்போல் பல லட்சம் ரஷ்யர்கள் தங்களிடமிருந்து திடீரென எச்சரிக்கையே இல்லாமல் பிடுங்கப்பட்ட ரஷ்யப் பெருநிலத்தை தம் நினைவுகளால் உயிர்ப்பித்தே கொண்டிருக்க அவருடைய சமகாலத்தில் முயன்றார்கள்.

புனின்-இன் நாவல்கூட அந்த முயற்சியில் ஒரு பகுதியே. ஆனால் காலம் நினைவுகளோடு எல்லாவற்றையும் சுத்தமாகத் துடைத்து ஒழிக்கக் காத்துக் கொண்டே இருந்தது.

நேற்று கோவையில் வெளியிடப்பட்ட பிரியாவின் ‘காலநதி’யும் சமூகச் சிக்கல்களோடு பிரிந்த காதலைச் சொல்லும் நாவல்தான்.

காதல் ஏற்படுத்தும் உறவுச்சிக்கல்கள் அதைவிடப் பெரிதான, மிக விஸ்தாரமான சமூக, அரசியல் அல்லது வரலாற்று இழப்புக்களைப் பின்னணியாகக் கொண்டு பேசப்படும்போது அந்த நாவல்களுக்கு அடர்த்தியும் கனமும் கூடி விடுகிறது.

1863ல் வெளிவந்த லியோ டால்ஸ்டாயின் “கோஸால்குகள்” நாவல் அவருடைய முதல் முக்கிய நாவலாகக் கருதப்படுகிறது.

இந்த நாவலுக்குப் பின்னர்தான் 1869ல் போரும் அமைதியும், 1877 அன்னா கரனீனா பின்பு உயிர்ப்பு போன்ற அவருடைய பின்னாளைய நாவல்கள் வெளிவந்தன.

தஸ்தவ்யஸ்கியின் வாழ்வின் பிற்பகுதியில் வெளிவந்த மகத்தான நாவல்களுக்கு அவருடைய ‘பாதாளக் குறிப்புகள்’ எப்படி ஆரம்பமாக இருக்கிறதோ அதுபோலவே டால்ஸ்டாயின் வாழ்க்கையின் பிற்பகுதியில் வெளிவந்த மிக மகத்தான படைப்புகளின் தொடக்கமாகக் கோஸாக்குகள் நாவல் இருக்கிறது.

மாஸ்கோவின் உயர்ந்த குடும்பங்களில் பிறந்த ஓலெனின் என்ற இளைஞன் மாஸ்கோ செல்வப் பிரபுக்களின் வாழ்க்கையின் போலித்தனங்களால் அலுத்துப்போய் கோஸாக்கு இன மக்கள் வாழும் தெற்கு ரஷ்யப் புல்வெளிகளுக்குப் பயணமாவதாகக் கதை.

வீரத்திற்கும் தன்மானத்துக்கும் பேர்போன கோஸாக்கு மக்களின் வாழ்க்கை முறைகளை முழுவதுமாய் அறிந்து கொள்ள விரும்பி ஓலெனின் எனோச்கா என்ற கோஸாக்குக் கிழவனோடு நட்பு கொள்கிறான். எனோச்காவோடு கோஸாக்குகளோடு மது குடிப்பதிலும், வேட்டையாடுவதிலும் நாள்களைக் கழிக்கிறான்.

அப்போது அவனுக்கு மரியாங்கா என்ற கோஸாக்குப் பெண்மீது காதல் ஏற்படுகிறது. ஆனால் அவள் லூக்கா என்ற கோஸாக்கு இளைஞனுக்கு நிச்சயிக்கப்பட்டிருக்கிறாள். கோஸாக்கு கிராமத்தைத் தாக்கிக் கொள்ளையடிக்க வந்த செச்சன் இனத்தவர்களில் ஒருவனைக் கொன்ற லூக்கா அக்கிராமத்தார்களால் கொண்டாடப்படுகிறான். மரியாங்கா லூக்காவுக்கு நிச்சயிக்கப்பட்டிருக்கராள் எஜ்று அறிந்த லூக்கா முதலில் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முயல்கிறான். லூக்காவோடும் மரியாங்காவோடும் நட்பாக இருக்கிறான்.

புல்வெளிகளில் வாழும் கோஸாக்குகள் குதிரைகளை எவ்வளவு போற்றுகிறார்கள் என்று அறிந்த ஓலெனின் லூக்காவுக்கு ஒரு குதிரையைப் பரிசளிக்கிறான். ஓலெனின் மரியாங்காமீது காதல் கொண்டிருப்பதை அறிந்திருக்கும் லூக்கா குதிரையை வாங்கிக் கொண்டாலும் ஓலெனினைச் சந்தேகத்தோடே நடத்துகிறான்.

ஆனால் மாஸ்கோவிலிருந்து வரும் நண்பனின் தூண்டலால் ஓலெனினின் எண்ணம் மாறுகிறது. ஓலெனின் மரியாங்காவை பின் தொடர்கிறான். அவளிடம் தனது காதலைச் சொல்கிறான். மீண்டும் செச்சன்களோடு நடந்த சண்டையில் லூக்காவின் வயிற்றில் குண்டடி பட்டிருக்கும் வேளையில் நிச்சயதார்த்தம் முடிந்திருக்கும் மரியாங்காவிடம் போய் அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்வதாகச் சொல்கிறான். அவள் கோபத்தோடு அவனை மறுக்கிறாள்.

அவளை அடையவே முடியாது என்று முடிவுக்கு வரும் ஓலெனின் அந்தக் கிராமத்தைவிட்டுப் போகிறான். தன்னை வழியனுப்ப வந்த எனோச்காவை அவன் திரும்பிப் பார்க்கும்போது எனோச்கா அவனை மறந்திருப்பது ஓலெனினுக்குப் புலனாகிறது.

கோஸாக்குகளோடு தான் என்றுமே ஒன்றாகியிருக்க முடியாது என்பதை ஓலெனின் உணர்கிறான்.

டால்ஸ்டாயின் பின்னாளைய நாவல்களில் முழுமை பெறப் போகும் சில அடிப்படைச் சிந்தனைகள் புள்ளியிலிருப்து கோடு போட்டதுபோல் இந்த நாவலில் இருந்து சொடங்குகின்றன.

டால்ஸ்டாய் நகரம் என்பது அதில் வாழும் மனிதர்களின் நல்ல குணங்கள் அனைத்தையும் சீரழிப்பதாகக் கருதினார். ஓலெனின் என்னதான் முயன்றிருந்தாலும் கோஸாக்கு ஆகியிருக்க முடியாது.

அதே சமயம் நகரம் தந்திரம் மிகுந்தது. வீரத்தால் இன்றி தந்திரத்தால் ஜெயிக்க முயல்வது. ஓலெனின் கிழவன் எனோச்காவோடு நட்பு ஏற்படுத்திக் கொண்டு கோஸாக்காகப் பார்ப்பதும், லூக்காவுக்குக் குதிரையைப் பரிசளிப்பதும், லூக்கா அடிபட்டிருக்கும் நேரம் பார்த்து மரியாங்காவோடு திருமணம் பேசுவதும் இந்த அருவருக்கத்தக்க தந்திரத்தின் வெளிப்பாடுகள்.

மரியாங்காவை எப்படியும் அடைந்துவிடும்படி தூண்டும் அவன் மாஸ்கோ நண்பன் இந்த நகரத் தந்திரத்தின் குறியீடு.

மாறாக ரஷ்யாவின் தூரத்துப் புல்வெளிகளில் வாழும் கோஸாக்கு இன மக்கள் எளிமையானவர்களாகவும் வீரம் மிகுந்தவர்களாகவும் டால்ஸ்டாயால் சித்தரிக்கப்படுகிறார்கள். இந்த எளிமையும் நேர்மையும் வீரமும் அவர்கள் வாழும் பரந்த புல்வெளிகளின் இயல்பாகவும் கொடையாகவும் காட்டப்படுகிறது.

நகரத்தின் போலித்தனங்கள் கிராமப்புறங்களின் எளிமை, வீரம் டால்ஸ்டாயின் பின்னாளைய நாவல்களில் மீண்டும் மீண்டும் அலசப்படும் பொருள்கள்.

இந்த அலசலின் முடிவு டால்ஸ்டாயின் அரசியல் மற்றும் பொருளாதாரக் கொள்கைகளை மாற்றி அமைத்தது.

முதுமையில் தனது மேல்தட்டு வாழ்க்கையை துறந்துவிட்டு வீட்டை விட்டு வெளியேறிய டால்ஸ்டாய் அஸ்டாபோவோ ரயில் நிலையத்தில் செத்துப் போகும்வரை அவரை வழி நடத்திச் சென்றது.