மெய்யியல் பேராசிரியரான உம்பெர்ட்டோ எஃகோ தனது ஐம்பத்து ஒன்பதாம் வயதில் Il Nomine Della Rosa (The Name of the Rose) என்ற பெயரில் தனது முதல் நாவலை எழுதினார்.
ஐரோப்பிய பாணியில் மெய்யியல், இறையியல், தத்துவ விசாரணைகள், வரலாற்றுத் தரவுகள் எல்லாம் கலந்த துப்பறியும் நாவல்.
இதைத் தொடர்ந்து அதே பாணியில் எஃகோ மேலும் ஆறு நாவல்கள் எழுதினார். இத்தாலிய மொழியில் மட்டுமின்றி உலகத்தின் பல்வேறு மொழிகளிலும் எஃகோவின் நாவல்கள் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுப் பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றன.
தனது எழுபத்து ஏழாவது வயதில் ‘ஒரு இளம் நாவலாசிரியனின் தன்னறிக்கை’ (The Confessions of a Young Novelist) என்ற தலைப்பில் புனைவிலக்கியத்தைக் குறித்த விரிவுரைகளை வழங்கினார்.
முதல் விரிவுரையில் புனைவிலக்கியத்தின் இயல்புகளை எடுத்துக் காட்ட விரும்பிய எஃகோ மெய்யியல் பேராசிரியர்களின் பாணியிலே ஒரு கேள்வியை எழுப்புகிறார்.
“புனைவுக்கும் அபுனைவுக்கும் அப்படி என்னத்தான் வித்தியாசம்?”
ஒரு நூலகத்துக்குப்ப் போய்ப் பார்த்தால் நூலகத்திற்கு வந்திருக்கும் புதிய புத்தகங்களை அடுக்குகளில் பிரித்து வைக்கும் நூலகர் எந்தச் சிரமும் இல்லாமல் புனைவு இலக்கியம் என்றும் அபுனைவு இலக்கியம் என்றும் பிரித்து வைப்பதை எஃகோ சுட்டிக் காட்டுகிறார்.
அதனால் எஃகோ எழுப்பும் கேள்விகிக்கு எடுத்த எடுப்பிலேயே பதில் வருமாம்: அபுனைவு உண்மையானது. புனைவு கற்பனையானது.
ஆனால் எஃகோ இந்தப் பாகுபாட்டினைக் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார். வரலாற்றில் ஒரு குறிப்பிட்ட காலகட்டத்திற்கு முன்னால் ‘பூமி தட்டை’ என்று எழுதியிருக்கும் ‘அறிவியல்’ நூல்கள் அனைத்தும் இந்த வரையறையின்படி அபுனைவுகள்தானா?
வாழ்க்கைப் போராட்டத்தின் பல உண்மைகளை, பல மெய்யியல் தரிசனங்களை அப்பட்டமாய் எடுத்துக் காட்டும் தஸ்தவ்யெஸ்கி, டால்ஸ்டாய் போன்றவர்களின் எழுத்துக்களில் உண்மைகள் இல்லவே இல்லையா?
பின்பு எப்படி இந்தப் பாகுபாடு?
இரண்டாவதாக, புனைவுக்கும் அபுனைவுக்கும் இடையே வேறுபாடு காண நினைப்பவர்கள் பயன்படுத்தும் வேறொரு அளவுகோல்: அபுனைவை எளிதில் துல்லியமான முறையில் மொழிபெயர்க்கலாம். புனைவைத் துல்லியமாகவோ, முழுமையாகவோ மொழிபெயர்ப்பது கடினம் என்பது.
இதற்கும் எஃகோ பதில் தருகிறார். மொழிபெயர்ப்பில் மெய்யியல் அறிஞர் ஹெய்டெகரை வாசித்துப் புரிந்து கொண்டவர்களைவிட மொழிபெயர்ப்பில் டால்ஸ்டாயை வாசித்து அனுபவித்தவர்கள் அதிகம்.
மூன்றாவதாக, நல்ல ஆற்றொழுக்கு போன்ற உரைநடையைப் புனைவு நூல்களே கொண்டிருக்கும் என்ற கருத்து. இதையும் எஃகோ தகர்க்கிறார். இத்தாலிய பள்ளிப் பிள்ளைகள் நல்ல உரைநடையின் உதாரணமாக கலீலியோவின் அறிவியல் கட்டுரைகளை வாசிக்கிறார்களாம். கிரேக்க மெய்யியலாளர் அரிஸ்டாட்டிலின் எழுதிய பிளேட்டோவின் உரையாடல்கள் அம்மொழி உரைநடையின் சிறந்த உதாரணமாகப் பார்க்கப்படுகின்றன.
நம்மூர் பழைய மீமாம்சகர்களின் பாணியில் புனைவுக்கும் அபுனைவுக்கும் இடையிலான வேறுபாட்டினைக் காட்டுவதாக எதிராளி எடுத்து வைக்கும் அளவுகோல்களை எல்லாம் (தன்னளவில்) தகர்த்துவிட்டு எஃகோ இறுதியாகப் புனைவுக்கும் அபுனைவுக்கும் இடையிலான உண்மையான வேறுபாட்டைக் காட்டும் உண்மையான அளவுகோலை எடுத்து வைக்கிறார்.
“அபுனைவு படைப்புக்கள் ஒரே அர்த்தத்தை தருவதற்காக மட்டுமே எழுதப்பட்டவை. ஆனால் புனைவு படைப்புக்கள் அப்படியல்ல. ஒரு புனைவு படைப்பைப் பல்வேறு கோணங்களிலிருந்தும் வாசகர்கள் அணுகி அவர்களுடைய அனுபவங்கள், வரலாற்று மற்றும் சமூகச் சூழலின் அடிப்படையில் புரிந்து கொள்ளலாம்.
அபுனைவு எழுத்தாளன் தனது கட்டுரை தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்படும்போது நிச்சயம் தனது தரப்பினை எடுத்து வைப்பான். புனைவு எழுத்தாளனுக்கு அந்த அருகதை பெரும்பாலும் வழங்கப்படுவதில்லை. தனது கருத்துக்கு நேரெதிரான வகையில் தனது படைப்பு புரிந்து கொள்ளப்பட்டாலும்கூட அவன் ஏற்றுக் கொள்ளும் நிலையில் இருக்கிறான்.”
புனைவு இலக்கியம் மட்டும் பல்வேறு புரிதல்களுக்கு ஏன் இடம் தருகிறது என்பதையும் எஃகோ தனது முதல் விரிவுரையில் ஆராய்கிறார்.
நல்ல புனைவு என்பது மனித வாழ்க்கையை அதன் எல்லா விதமான முரண்களோடும் வாசனின் முன்னால் எடுத்துத் தருகிறது. உண்மையில் சொல்லப் போனால் நல்ல புனைவு மனித வாழ்க்கையை ‘முரண்களின் சங்கிலித் தொடராகவே’ காண்பிக்கிறது.
இந்தக் காரணத்தால் நல்ல புனைவு அபுனைவு கட்டுரைகளைப்போல் இதுதான் விடை என்று எதையும் வாசகனின் முன்னால் எடுத்து வைப்பதில்லை. மிஞ்சிப் போனால் வாழ்க்கையின் சிக்கலைச் சமாளிக்க இதுவும் ஒரு வழி என்று குறிப்புணர்த்திவிட்டு அமைகிறது.
வாசகர்களுக்குப் போதனைகளை அள்ளித் தரும் படைப்புக்கள் எஃகோவின் கண்ணில் படாமல் இல்லை. வாழ்க்கையை மிக எளிமையான சட்டகத்தின் வழியாகப் பார்த்துத் தீர்வு சொல்லும் இத்தகைய எழுத்தாளர்களை வெறும் உணர்ச்சிமயமானவர்கள், தள்ளத் தக்கவர்கள் என்று எஃகோ சொல்கிறார்.
